Op is op en weg is weg.

Ach, natuurlijk heb ik mijn leven lang veel 'ge-hand-werkt'.....maar het begon pas echt toen mijn kinderen geboren waren. Nu kon ik eindeloos truitjes breien, gekke broeken en jassen maken en helemaal 'los' gaan.

Voor Sinterklaas maakte ik ooit  een rond rood kleed met witte stippen en dus ook kussentjes op de stoeltjes werden rood met witte stippen, ik maakte  poppendekentjes en -kleertjes, dekbedhoezen en schooltassen, alles voor de Jaarfeesttafel.......
En ik  naaide dus hele garderobes bij elkaar.

Nu ben ik ben nooit een groot naaister geweest. Ik was vooral slim denk ik. Ik had een aantal standaardpatronen en  maakte standaard-pofbroeken (er moesten immers stoffen luiers inpassen met stevige wollen broeken daar overheen) van gekke stofjes. Toen al was ik gek op gebloemde gordijnstoffen. Ik maakte die broeken ook dubbel (dus twee keer van verschillende stofjes), binnenkant en buitenkant. Het voordeel was dat het er altijd mooi afgewerkt uitzag, maar uiteindelijk was het gewoon om slim te zijn. Bij jassen (eenvoudig T-model) deed ik dat net zo.

En natuurlijk werd ik veelvuldig gecomplimenteerd met zoveel nijverheid. Mensen vonden het prachtig en zo origineel ook en hoe bedacht ik dat toch allemaal. Natuurlijk was dat leuk om te horen, maar als ze me dan ook nog prezen omdat ik daarmee zoveel geld bespaarde zei ik altijd iets van: 'Ja, ja' en 'Ach dat valt wel mee'. Want als ik de diepe kast op mijn zolder opentrok, dan lag die vol met alle mogelijke materialen. Met al die lappen die ik voor weinig op de markt had gekocht (nee, echt: koopjes), met wol, kralen, knopen en vilt.........allemaal noodzakelijk als je veel handwerkt, maar op het moment suprème, als een vestje voorzien moest worden van knopen, bleek ik net niet dàt te hebben wat ik in mijn hoofd had. Ik vertelde dus nooit dat ik waarschijnlijk voor meer geld in mijn kast had liggen dan een goede gevulde Oilily-garderobe ooit zou kosten (of kleding van Westfalen-stoffen.....beetje de 'Sofen-Oilily' van die dagen, tenminste in Zutphen waar ik toen woonde en dat zijn mijn woorden, ik wil er niemand mee kwetsen ;-) en in tweede-hands kledingtassen zaten ze volop, want de kwaliteit was prima....en mijn kinderen liepen daar dus ook in, pfff..)

Ik dacht daar aan toen ik gisteren met mijn schatten uit 'de Winkel' aan het Vrouwjuttenland (mooie naam)  in Delft kwam. Alweer mijn knopen-voorraad aangevuld, omdat dat ene knoopje nog mooier was dan al die knoopjes die al in mijn bakje zaten. En nou ja, een paar knoopjes meer........ En toen ik zo al heel wat knoopjes verzameld had, zag ik ineens Madelief-knoopjes, tja ;-)
 En natuurlijk rekende ik een behoorlijk bedrag af, meer dan ik mezelf bedacht had.

Nog een keer de Winkel, ook een beetje voor Arnika.

En nu is het een dag later en nu, ja hoe zeg ik dat........krijg ik ineens een 'opruim-gevoel' ....een eenvouds-gevoel.....een hergebruik en re-cycle- gevoel.

Ik ben natuurlijk weer aan de haak, maar ditmaal maak ik restjes op (en koop er niets bij). Allemaal restjes zijde en wol, katoen en mengsels daarvan, waarvan ik hemdjes en truitjes maakte in een ver verleden. Het resultaat ziet er een beetje saai uit, maar ik ga er nog iets mee doen.Als het  Dingetjes zijn geworden doe ik ze in een verfbadje. Verschillende vezels zullen verschillend aankleuren en komen  dan (denk ik) als een verrassing uit de pan. Ik hoef er niets nieuws voor aan te schaffen, knoopjes en bandjes heb ik immers genoeg. Wat geeft dat een goed gevoel.
Helemaal tevreden zit ik dus op de bank en zie de rest-bolletjes kleiner worden. Op is op en weg is weg, wat een heerlijkheid en wat ben ik lekker zuinig bezig......



Terwijl ik zo tevreden aan het werk ben, bekruipt me alleen één onrustig gevoel. Ik hoop maar dat ik er na het verven het juiste knoopje bij heb..........