Het hart.

Vanaf maandag loop ik hier al tegenaan te hikken.

Vandaag vertel ik jullie wat er aan mijn hart mankeert.

Ik vertelde het al aan een aantal mensen, maar als je het opschrijft is het toch anders.

Tot gisteren leefde ik nog een beetje met het idee dat, 

als ik eens even goed zou lezen hoe het zat,

 ik artsen op een heel goed idee zou kunnen brengen.

Zo'n idee dat nog niemand had bedacht.

 Iets waarvoor een pilletje zou bestaan,

of wat met het verstrijken van de tijd wel over zou gaan.

Wel vaker in mijn leven werd ik geconfronteerd met zaken waar ik niets vanaf wist.

 Dat roept bij mij altijd enorme weerstand op en de drang om me in te lezen.

 Een gevoel van: 'Ze kunnen me van alles wijsmaken, ik weet er ook niets van af....maar wacht maar'.

Want een pacemaker als je 53 bent, klinkt voor mij als 'echt wel een ding'.

Er worden onderzoeken gedaan,

 je voelt je niet goed en dat voelt na een aantal weken ook niet beter.

 Op de dag van de uitslag hoor je dat je hartritme te traag is,

 er sprake is van geleidingsstoornis,

 er een pacemaker geplaatst moet worden en er geen andere keus is.

 Dat dat nu nog even niet kan ivm. bloedwaardes, 

maar dan toch wel over een dikke week.....

Boek erbij, met pen wordt alles logisch aangegeven.

La open, pacemakers op tafel.

Ik pak er een op, voel het gewicht......

En of ik nog vragen heb.

WOW.......

Nu moet je weten dat ik een angsthaas ben, een stresskip of, beter nog, een schijtbak.......en  dat is met een hartslag van 40 ook al ingewikkeld.

Ik krijg een boekje mee, ik ga op veilige sites kijken op internet (hartstichting, krantenartikelen, GEEN forums)en maak een afspraak met de huisarts. 

Ik wil vragen kunnen stellen die ik in de loop van de week bedacht, maar als ik eerlijk ben ook om misschien met mijn slimme hoofd 'iets' te vinden dat de rest dus over het hoofd zag.

Maar nee, ik vind niets, want het is geen  Lyme, suikerziekte, schildklierafwijking. 

Het is een defect, het is pech.

Bij iedere gedachte waarbij ik omkijk naar het verleden,

 vind ik dat ik dit, na alles wat er al in mijn leven gebeurde, niet verdiend heb 

en vind ik mezelf verschrikkelijk zielig. 

Ja, ik zeg het maar gewoon, heel mooi vind ik die gedachte niet.

Bij iedere gedachte aan de toekomst

 word ik bang omdat ik een zelfstandige vrouw ben met fijn werk en een eigen inkomen.

 Kan ik wel net zo hard blijven werken als ik deed?

En dus is de kunst om NU zo verschrikkelijk in het NU te blijven......

Dat wil ik toch zo graag? Daar heb ik het toch altijd over?

Nou.....dus.....

Er zijn momenten dat me dat lukt. 

De zon helpt daarbij,

 mijn Lief die thuiskomt met sushi, 

kaartjes die dagelijks op de deurmat liggen, mail, gesprekjes.....

Maar o dat NU, om daar te blijven vind ik moeilijk.

Eckhart Tolle ligt op het tafeltje naast de bank, 

ik spin me een slag in de rondte en ik ben hele delen van de dag alleen. 

Stil......

NU is het zaterdagmorgen,

 alweer een week voorbij (verleden), 

komende week staat er wellicht iets te gebeuren (brrrr....

angst) 

Zojuist hoorde ik een vogels fluiten en vertel ik jullie dat ik een pacemaker krijg. 

We gaan zo naar de markt en ergens een kopje koffie drinken. (NU)

PS: Je snapt natuurlijk dat ik geïnteresseerd ben in mensen die op jonge (ja, 53 is jong.....) leeftijd een pacemaker kregen, zijn er veel juffen met een full-time baan en een pacemaker? Zijn er eigenlijk bekende mensen waarvan bekend is dat zij een pacemaker hebben? 

Dat je er heel oud mee kunt worden, dat weet ik al wel ;-).

 En dat je er enorm van kan opknappen ook ;-).