De moes(t)-tuin.

Dit weekend stond in het teken van de moestuin.

Ik had de afgelopen week wel een geldige reden waarom er zo weinig gebeurd was, maar nu moest het. De moes(t)-tuin werd het dus eigenlijk een beetje.

Rondom mijn huis is ook een tuintje, maar dat stelt niet zoveel voor. Voornamelijk potten en bakken en zaken die toch wel groeien. Het ziet er keurig uit.

En dus.......togen wij naar daar.

De moestuin is maar een klein stukje van mijn huis verwijderd.....ik neem jullie mee.

Voor de kerk staat een prachtige boom in volle bloei.

Tussen oude huizen door.....nog een bochtje.....

.....en voor me liggen dan  de tuintjes, achter me de kerk.

 Hoeveel meter zal het zijn, dat wandelingetje van mijn huis tot de tuin? Hooguit 400 denk ik.

Echt, een mooier stukje kun je je niet voorstellen.

Lief wil een project. 'Welk stuk wil je dat ik spit?', 'zal ik de compost hoger opzetten?'

en tussendoor schaften we veelvuldig, want daar hebben wij een bankje voor.

Er komen mensen die het verwaarloosde stuk van vorig jaar toch weer willen oppakken.

Zij zijn met zijn vieren en werken stevig door.

Het is het stuk waarvan Hannah en ik hoopten dat het vrij zou komen.

In onze gedachten hadden we er al een heel project van gemaakt.

Het ging niet door, ze willen het toch nog een jaar proberen.

Alle stukjes tuin zijn al prachtig verdeeld en ik zie er ge-oefende moestuiniers in terug.

Dus lief spit, rij na rij.....en ik mijmer, bedenk en begin.

Ik zie mijzelf als een intuïtieve moestuinier. (ja, dat woord bestaat natuurlijk niet).

Het enige dat ik  thuis bedacht is dat links blad moet komen, in het midden aardappel en rechts uien, knoflook en sjalot. En dan verder bloemen. En o ja, dan moet er nog ergens plek zijn voor de gele bieten, franse wortelen, pompoenen en courgettes.

Ik dacht maar zo, dat de pompoenen in de buurt van de aardappelen moeten. Als die eruit zijn, kunnen de pompoenen hun gang gaan. Maar ik heb geen idee of dat logisch is.

Ik begin met de dahlia's. Wil ze in een rechte rij. Dat staat zo netjes.

Maar eh.....dat is dus al mislukt. 

En met het wat rommeling rond poten van de dahlia's begint het dan......

de chaos in mijn hoofd, die ik graag intuïtie noem ;-).

Gaandeweg  groeit er een rijtje hier, een rijtje daar. beetje scheef en rond, want goudsbloemen komen al overal op en de wede die vorig jaar gezaaid is, staat nu bijna in bloei.
 Overal spit ik de wilde viooltjes uit de grond en plaats ze terug in rijtjes.....
wat een logica......maar ik zie de kleurigheid voor me.
Ik zie geen wortelen en bieten.....ik zie kleurigheid.

Vandaag zijn we weer geweest. De aardappelen erin. Dat is dan gelukt, maar je ziet het.......
het regende.
Ik zei het eerder  al: dat gaf niets....het was niet koud en eigenlijk wel heerlijk daar in de tuin.

Vogels hadden als een stel echte vandalen links en rechts wat plantuien en sjalotten uit de grond gepikt. Die stonden dan wel in rechte rijen....gisteren....nu niet meer vrees ik.

Het begin is er, al  kwam het uit onze tenen. Maar ik weet en voel dat alles goed komt wanneer er eenmaal sprieten boven de grond komen.
Bijna alles is omgespit en een groot deel heeft een bestemming.
Hier binnen zijn de zonnepitten aan het ontkiemen, de prei staat al als naalden in een bak en ook de peterselie laat zijn eerste blaadjes zien.
Nee, die tuin is wel weer oké.
En rustig was het zeker....heerlijk!