Stel je het leven eens als een lappendeken voor.
Zo één gehaakt van eigen gesponnen en geverfde wol.
De draad een beetje te fors om er een echt charmant makkelijk plooibaar dekentje van te maken maar wel keurig tot bolletjes gewonden.
Een draad waar jij je hele ziel en zaligheid in hebt zitten.
Die wol waarmee gesponnen is, dat is een gegeven.
Die wol die kreeg je.....daar moet je het mee doen.
Gaandeweg het oefenen wordt die wol mooier en mooier gesponnen.
Dunner ook en gelijkmatiger.
Oefening baart kunst.
En je ontdekt dat die eerste wol zoveel verschilt van later werk dat die eerste wol nu werkelijk maar eens verwerkt moet worden.
Je haakt er lapjes van. (ik houd niet zo van het woord Grannie)
Vierkantjes in allerlei kleuren.
Het ene lapje vind je aantrekkelijker dan het andere....het ene vlot ook wat sneller dan het andere.
Soms neem je even afstand en geniet van de kleuren terwijl je op het andere moment niet meer terug kan halen waarom je nu juist die kleuren bij elkaar hebt gekozen.
Ineens wordt het een dekentje........
Dan is het nog de kunst om al die lapjes een beetje leuk aan elkaar te haken.
De oude lapjes.....de nieuwe.......
Al hakend bedenk ik me de metafoor met het leven.
Ik had wel eerder wat fijner willen spinnen.
Ik vind de draad net iets te dik.
Had ik wel wat meer heldere kleuren willen hebben?
Ik ontdek dat alleen maar heldere kleuren ook moeizaam tot een harmonisch geheel worden.
Dat juist de wat meer fletse kleuren nodig zijn om er een evenwichtig geheel van te maken.
Dat rechte kanten makkelijk aan elkaar te knutselen zijn, maar dat ik met hoeken toch wat loop te klooien.
En dan de achterkant. Dat deel wat je niet ziet, maar er wel degelijk is.
Hoe doe ik dat?
Een beetje netjes? Of knip ik te fors en te snel losse draadjes af waardoor het risico bestaat
dat er gaten in mijn werk gaan vallen?
Zo overdenk ik al hakend mijn leven.
Op een stille zaterdag.
En dat is goed.
Heel goed.
Ik ga geen losse draadjes afknippen.
Ik ga ze netjes wegwerken.
Ik bezie niet elk lapje apart.
Ik wil het geheel overzien.
Als kleurrijk, beetje stug maar wel verwarmend en liefdevol tot geheel gemaakt.
Zo'n lappendeken die je iedereen zou gunnen.........
Vooral dat laatste, dat is van belang.
wauw, wat een werk, maar dat word een heel mooi resultaat en grannie, dat vind ik ook een stom woord....klinkt oudbollig en truttig ;-)
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd, om het leven te vergelijken met een zelfgemaakte lappendeken. Een lappendeken vol van liefde met kleurige kantjes en ook sombere kleuren, net als het leven.
BeantwoordenVerwijderenEn misschien klinkt grannie wat ouderwets en verwijst het naar ouderdom, maar dan verwijst het ook naar wijsheid en levenservaring en dat vind ik dan weer wel mooi.
Mooie lapjes, mooie bolletjes en wolletjes en wat heerlijk dat het tot één geheel gemaakt wordt op deze (voor jou) stille zaterdag!
BeantwoordenVerwijderenDag Hannah
Mooi geschreven,mooie wol en juist al die verschillende kleurencombinaties maken het tot 1geheel.
BeantwoordenVerwijdereno wat heerlijk en wat mooi dat kan ik dus ook doen met mijn gesponnen wolletjes !! ideetje :)
BeantwoordenVerwijderenWat n mooi geschreven stukje en opnieuw zet je me aan het denken (zoals met veel van je blogjes)....aan mijn lappendeken...mijn leven...er zouden veel lapjes zijn zoveel verschillende :0) daarom ga k bolletjes wol verzamelen mijn collectie is groot genoeg en maak ik mijn lappendeken...elk lapje zijn eigen ding! Wanneer die klaar is weet k niet...dat maakt ook niet uit!
BeantwoordenVerwijderenMooi zeg, met deze overdenkingen wordt dit zeker weten een prachtige, unieke deken.
BeantwoordenVerwijderenMooi met deze overdenking zet je mij ook weer aan tot hoe en wat met verwerken van mijn eerste gesponnen wol die nog geen bestemming heeft ,ik vind ze prachtig je lapjes ,dit word een heerlijk dekentje om onder weg te mijmeren..........
BeantwoordenVerwijderen