Het sneeuwklokje.

Jaha, dit is geen  foto van vorig jaar ofzo.......

Wij deden onze boodschappen lopend en ineens zag ik ze.

Lief liep kwasi mopperend achter me aan......met de boodschappen.

Ik had mijn camera niet bij me, maar hij wel zijn AAI-phone.

18 januari, en ik zag ze!

 Ze stonden weliswaar in de luwte, de andere klokjes kwamen nog slechts als

puntjes uit de grond, maar toch.

Toen God-vader alle kleuren op aarde verdeelde, stond de sneeuw achteraan.

Toen die aan de beurt was, waren alle kleuren al vergeven.

'Je moet maar een ander vragen om een beetje kleur', zei God-vader. 'Mijn kleuren zijn op'.

De sneeuw ging naar het gras, maar het gras zei al zijn groen zelf nodig te hebben.

De narcis, de lucht, de papaver.....niemand was bereid wat kleur te delen.

Toen kwam de sneeuw aan bij het Lente-klokje.

'Heb jij misschien een beetje kleur voor mij?' vroeg de sneeuw.

Het klokje keek en zei:

' Ik kan wel een beetje wit van mijn kelkjes schrapen, heb je daar genoeg aan?'

De sneeuw was blij met het wit van het Lenteklokje.

'Als dank mag jij dwars door mijn sneeuwkleed heen groeien, en zal ik je ook niet schaden als ik val en jij je bloempjes al tentoonspreidt'.

Sindsdien noemen wij het Lenteklokje ook wel:

SNEEUWKLOKJE.

Kijk maar eens goed naar het binnenste kelkje van het Sneeuwklokje.

Zie je de groene vlekjes? 

(vrij...uit mijn hoofd naar een verhaal uit één of ander fabel- en sagenboekje)