Vadertje leest.

Al maanden vertelt mijn vader dat hij mijn blog wil lezen, maar er op zijn computer 'niet opkomt'.....
Nu moet je weten dat mijn moeder degene was die een SMS verstuurde of een mail.
Hij taalde er niet naar en wilde er niks mee.

En nu is hij 83, mijn moeder is er niet meer en wil hij het ook kunnen.
Of, nou ja....willen......hij vindt dat het moet.

De mobiel heeft hij onder de knie.
Of, nou ja.....onder de knie.
Gisteren was Olle nog hier die vertelde dat hij een sms van opa had gehad.
'Wat schreef hij? 'vroeg ik.
'Niks'  zei Olle.
De kinderen SMS-en af en toe, maar hij weet niet hoe hij moet antwoorden.
Ik heb het hem verscheidene keren uitgelegd, voor gedaan, samen gedaan, laten doen.......
Gezegd dat hij gewoon maar wat letters moet typen en terugsturen, dan weten wij wel dat hij onze SMS gelezen heeft.
Het hielp niet. Hij neemt het ding trouw mee als hij op pad gaat, maar neemt niet op als er gebeld wordt.
Maar nu kan hij het. Bellen dan. Nee, niet omdat ik het hem geleerd heb.
'Die Pontus kan goed uitleggen hoor, nu snap ik het' . (en echt ik heb het wel 5 keer geprobeerd.....Maar Pontus, die kan pas goed uitleggen)

En nu de computer. Bij mij thuis liet ik het hem zien, maar bij hemzelf staat een oude trage computer....
En dus zat hij hier, als hij op bezoek was, op de laptop mijn blog te lezen. Maar hij wil het zelf ook kunnen.
Zaterdag heb ik het samen bij hem thuis gedaan.......en? Hij kan het nu.
Gisteravond belde hij. Hij had wel twee uur zitten lezen.
'Hoe vond je het pap?' Hij kon er geen lijn in ontdekken.
'Ja maar pap, dit zijn verhaaltjes die ik in de loop van 5 maanden schreef, daar zit ook geen lijn in'.
'Nee, dat klopt want ik zag hem ook niet.....En ik heb er wel wat spelfouten in ontdekt........2 of 3'.
'En die complimenten van die moeder over jou als juf ....ik weet niet of je dat nou op je blog moet zetten hoor'.
'Nee pap, dat is niet mijn blog, dat is haar blog'. Maar die zie je bij mij aan de zijkant staan. Daar staat dan boven:'Blogs die ik graag lees'.
'Maar ik zou wel oppassen wat je schrijft hoor. Ken je nou al die mensen die je blog lezen ook?'
'Nee pap, niet iedereen, maar doordat mensen reageren op jouw verhaal en jij weer op verhalen van hen, krijg je toch het gevoel elkaar een beetje te kennen'.
'Het is wel reclame voor de Vrijeschool hoor, dat vind ik wel mooi'.
Ik heb hem trachten uit te leggen dat er weinig mensen zullen zijn die, zoals hij, mijn hele blog in omgekeerde volgorde zullen lezen. Berichten vandaag geplaatst worden al snel historie.....
'O ja, en wie zet er dan ineens onder:' Geen label toegevoegd?'
Ik probeer uit te leggen hoe dat werkt, dat ik dat zelf doe en dat je aan de zijkant woorden ziet staan en.....en....'

Hij besluit zijn verhaal door te zeggen dat hij niet weet of hij nu dagelijks gaat lezen.......'Nee pap, dat hoeft ook echt niet'.

Ik vind het knap dat hij nu een beginnetje heeft gemaakt met die computer. Die ouwe schoolmeester. Aan de ene kant vindt hij dat hij dat moet kunnen, maar feitelijk heeft hij er gewoon helemaal geen zin in. Ben benieuwd of hij nu meer dingen gaat opzoeken. Hij genoot ook zo toen Majlis met hem samen op You tube zat en hem liet zien wat je allemaal kon luisteren van Michel Fugain of van Aznavour......

Speciaal voor hem. Deze link. Pap, klik het onderstaande maar aan........(er komt eerst reclame,dat hoort erbij pap)
http://www.youtube.com/watch?v=A6x83eEAdgs

Moi qui ne suis qu´un tout petit grain de sable,
Il m´arrive d´imaginer que je suis grand,
Que je suis capable
D´être formidable,
D´avancer à pas de géant,
Moi qui ne suis qu´un petit grain de poussière,
Je crois souvent que je peux faire tourner le vent,
Et que je suis libre,
Que tout m´est possible,
Que je peux arrêter le temps.
Mais si je lève les yeux, je me dis :
Je suis l´infiniment petit,
Je ne suis qu´un passant,
Accroché à ma vie comme à une terre
Perdue dans l´infiniment grand,
Je suis l´infiniment petit,
Je ne suis qu´un passant
Et je fais mon chemin à grands coups de rêves
Perdus dans l´infiniment grand.
Moi qui ne suis qu´un tout petit grain de sable,
Rien qu´une goutte d´eau jetée dans l´océan,
Moi qui voudrais vivre,
Qui voudrais survivre,
Qui voudrais arrêter le temps,
Je suis l´infiniment petit,
Je ne suis qu´un passant,
Accroché à ma vie comme à une terre
Perdue dans l´infiniment grand {x2}
Et je fais mon chemin à grands coups de rêves,
Perdu dans l´infiniment grand...

Wij zijn namelijk, lezers, nogal van het Franse lied. En al sinds de jaren 70 fan van Michel Fugain.

En mocht je denken dat wij denken dat het om ons draait hier in dit leven.....wij zijn de stroom.

Niet meer maar zeker niet minder dan dat. We zijn als korreltjes zand in de stroom van het leven.

We denken wel dat we alles kunnen en geweldig zijn, maar uiteindelijk zijn we in dit prachtige universum kleine korreltjes zand. We gaan onze weg, hebben grote dromen en zijn verloren in dit grote universum. Ik vind dat een geruststelling. Zonder ons zou de stroom worden onderbroken, maar meer dan een korreltje zand zijn we niet ;-).