Dépêche-toi! (Haast je!)

De weg  van hier naar  het sanitair is ongeveer  150 meter , maar vlak is deze niet. Gelukkig is het op de heenweg bergaf……..terug moet je klimmen. Een steile weg en/of  trappen. Dat wetende snap je vast dat je zaken combineert en niet voor elk wissewasje  ‘afdaalt’.

Ik ging douchen en dan sta ik altijd een beetje in een ‘overlevingsmodus’. Douchen is niet mijn favoriete tijdverdrijf en op een camping al zeker niet. Water van de buren dat onder de deuren door spettert, douches die niet warm genoeg zijn of juist net te warm…….en dan de kwestie van de slippers, natte voeten en kleren aantrekken….brrrr.

gewoon gevonden, niets aan geknutseld.....

Naast mij was een Franse moeder samen met haar kind aan het douchen. Het kind had er duidelijk plezier in, werd gewassen, stampte flink op de grond en zong een lied. Dat is fijn voor een moeder want regelmatig hoor je ouders met gillende kinderen onder de douche staan. Ik nam de afwas bak altijd mee, zette er een kind in en douchte dan zelf. …….

Dit kind zong een liedje, stampte erbij en moeder waste het  haar. Lieflijk tafereel.

Totdat er afgedroogd moest worden……..en o…… dat ene dunne wandje dat ons scheidde was ineens veel maar dan ook veel te weinig.

Er mocht niet meer gestampt worden…..’dépêche-toi, dépêche-toi’ (zeker een keer of 10)…..en alles in korte commando’s .

‘Pak je broek’, ‘pak je schoenen’……’sta stil’…..’hou op……KLETS……’ik zei toch hou op?’

 Het kind kreeg een tik en nog een tik, huilde erbarmelijk en moest stil zijn….het drama werd groter en groter.

‘Ça fait mal, maman…..’ (ja, zo’n tik doet pijn).

Buitengekomen zag ik moeder en kind weer. En vader was er ook…hij stond zich stoïcijns te scheren. Jonge mensen, samen op vakantie. En ik wist dat ik er nog wel zoiets uit zou kunnen kramen als ‘Wees aardig tegen je kind’….maar de nuances van wat ik zou willen zeggen zou ik in het Frans niet voor elkaar krijgen…… en dus liep ik gefrustreerd en briesend de berg op naar de tent.

‘Ik vind je er een beetje gehaast uitzien schatje, hoe komt dat?’ vroeg Lief……

Ik ga zitten en zeg alleen maar…… ‘Ja, dat moest’.

als 't zonnetje schijnt het prachtigste plekje van de camping

Dépêche-toi….haast je……wat staat dat in schril contrast met alles waarvoor vakantie bedoeld is.

En dus doe ik twee slaapjes vandaag, ben ik helemaal vol van ‘Logboek van een onbarmhartig jaar’ van Connie Palmen en staan we gewoon tien minuten in een stilstaande auto in de regen naar de meeuwen te kijken, rijden we zig-zag door een aantal straten om te zien of er leuke huisjes te koop staan en doen we uuuuuuuuuuuuuuuuren over de boodschappen. Bij de bakker komen we er niet uit en kiezen we drie verschillende dingen en al rijdend voer ik Lief een Éclaire..... Heerlijk.

Vies hè?

't dagelijks buitje wat gisteren wel een hele langgerekte bui was ;-)

Nu is het bijna avond en het dagelijkse onweersbuitje trekt voorbij. In de verte klaart het op en ik heb geen haast met koken. Met opgetrokken benen zit ik op het luchtbed dit bericht in Word te typen. Beneden bij de balie kun je Wi-fiën…….en daar reden wij dan voor op en neer naar de Mac.  Loop straks gewoon de berg af, combineer ik met het sanitair……..