Hysterische vrolijkheid.....

En dan heb ik het over mijn tuin.
Helemaal niet over mezelf. Integendeel.
Maar  in tijden van storm  helpt het  om dicht bij de aarde te zijn.

Eergisteren zat ik een tijdje tussen de aardappelen.
Lag ik een tijdje tussen de aardappelen, nadat ik eerst rondkeek of iemand me kon zien, want ja......als ik een volwassen vrouw tussen aardappelen zou zien liggen, zou ik ook vragen of ze hulp nodig heeft ;-)

Vanavond zat ik met een kop koffie op het bankje en iemand riep me.
Het was de vrouw die in een boerderij woont, naast de tuin.
'Ik zie je elke avond zo verschrikkelijk genieten. En daar geniet ik dan weer van. Ik vind dat zo leuk om te zien!'
Dat was natuurlijk lief bedoeld, maar ik dacht meteen aan mijn aardappel-sessie van twee dagen daarvoor.
En toen ik vervolgens met mijn kopje koffie stil op het bankje zat, voelde ik me toch niet helemaal vrij.....

Maar ik had het nodig, dat liggen tussen de aardappelen, dat koffie drinken op het bankje......ik worstel.
Ik worstel met het vertrek van mijn jongste. En geloof me, ik ben echt een positief ingesteld mens en ben al een jaar bezig met het vertrek van dat kind. Soms vind ik het ook verschrikkelijk aan de orde dat hij in een eigen huis gaat wonen. Maar nu, ineens, ben ik niet meer zo stoer.
Bekruipt me een gevoel dat mijn taak er nu op zit en wat moet ik nou nog? Waartoe dien ik nog? Ik heb de soort in stand gehouden en ...pffff......
Als ik het schrijf zie ik de onzin van bovenstaande zin ook wel, maar ik kan er even geen andere woorden aan geven, aan dat steeds terugkerende gevoel.
Ik moet mijn zinnen verzetten. Ik weet dat het goed komt. Het is niet mijn eerste kind dat vertrekt. Het is notabene gewoon de derde. Ik weet dat dat gevoel tijdelijk is.

En dus zit ik koffie te drinken in mijn tuin en hoor ik stemmen in de stilte.
Maken de bloemen zich op voor het grote feest......
Hebben ze zich helemaal uitgedost en opgedoft, kijk maar.
De bloemen van de rucola zijn nog bescheiden, maar komen met veel.

De korenbloemen zijn al veel uitbundiger. En ook in zoveel kleuren....

En ik weet nu al wie de boventoon gaat voeren. Als er een rode loper zou zijn, zou zij alle aandacht opeisen......poe.....

Stralend tussen broertjes en zussen, die nog deemoedig buigen. Wetend dat er betere tijden gaan komen met nieuwe feesten, waarin zij het stralende middelpunt zullen zijn.