Zwemmen of fietsen, that's the question.

Het riviertje de Roanne is een prachtig zwemriviertje.

De weg er langs is mooi en hier een daar zie je Franse auto's staan in de berm.

Dan weet je dat je daar moet zijn.

Zij kennen het gebied op hun duimpje kennen de beste zwemplekjes.

Dat was niet het doel van ons uitje.....Ik wilde graag naar de Brette.

Eigenlijk net zo'n riviertje hoor.

We hadden beter in de Roanne kunnen gaan zwemmen, want ik wist de weg niet precies meer......

En toen kwamen we ineens op zo'n weggetje.

Ik weet niet of je ze kent.

Van die weggetjes dewaar GEEN vangrail langs gezet is.

Omdat er weinig mensen komen.

Zo'n weggetje waar het onmogelijk is om elkaar te passeren.

Laat staan te keren op de weg.

Dus eenmaal ingeslagen, moet je verder.

En hoger.

Daar beneden hebben we even koffie gedronken en moed verzameld om verder te rijden.

Ach, je weet echt dat je niet zomaar een afgrond in rijdt....maar ik zweet peentjes op zo'n moment. Beloof allerlei  lieve dingen als we weer heel thuiskomen, prijs Lief de hemel in. We maken domme grapjes over de bakker die voor niks de berg op rijdt omdat de mevrouw bovenop nog brood van gisteren heeft en dus voor niks is gekomen. We mopperen omdat er net ge-asfalteerd is en nergens staat dat de remweg dan langer is.....Wie asfalteert er trouwens en met wat voor een auto???

Na een splitsing is het leed geleden.

We rijden naar de top van de een of andere berg en daar zitten een Nederlandse man en vrouw in wieleroutfit. Zij hadden de berg  zojuist bedwongen. Op de fiets. Veertigers waren het. Rood aangelopen en zwetend zitten ze van een watertje te genieten. We spreken elkaar even. Neu, de Ventoux hadden ze al gedaan (ze wijst daarbij op haar wielerhemd. Dom van mij. Ventoux 2012 stond er op). De Rousset ook al......

Waarom? De overwinning op jezelf. Dat je op die top aankomt en onderweg hebt afgezien.

Dat de afdaling dan een cadeautje is.....

Ik kan jullie verzekeren dat ik het aanhoorde, maar er geen enkel gevoel bij kreeg.

Geen moment dat ik dacht: 'Wow, dat zou ik nou ook wel willen'.

'Ik geloof dat ik gewoon in de greppel zou gaan zitten huilen' probeer ik nog. Om de ernst van de situatie er een beetje af te halen.

Lief laat zich nonchalant fotograferen bij het bordje van de berg met een van hun  fietsen er tegenaan.....

Alsof hij de berg bedwongen heeft. Op de fiets dan.

Wij vinden dat een erg grappig idee.......

'Je moet eens weten hoe vaak mensen dàt doen' klinkt het vanaf het muurtje.

Ik prijs de fietsers nogmaals en nogmaals.

En  wens ze veel plezier  met de tocht naar beneden.

Thuisgekomen zoeken we het water maar weer op. De Brette hebben we links laten liggen.

Een volgende keer.

Lief gaat eens verzitten op zijn stoeltje dat in het water staat en kijkt verheerlijkt. Hij trekt wat met  zijn schouders, klaagt over een pijnlijke spier en zowiezo pijn in zijn rug en herinnert zich ineens wat ik daar boven op die berg allemaal beloofde. 'Wat zal dat heerlijk zijn straks'......... 

Ik duik het water in en ben acuut vergeten wat ik daarboven heb gezegd. ;-)

Het is 35 graden. Pfffffffff.......een massage? Met dit weer?

PS. En we waren niet bij de MEK hoor.

Je koopt hier een kaartje voor een tientje en hebt een week internet in je tent.

Omdat het twee dagen slecht weer zal zijn, trakteren wij onszelf daarop.

Met restricties..... geen actualiteiten-rubrieken of onzinnige programma's.

Als het regent gaan we alle uitzendingen van Klootwijk aan zee bekijken en Zomergasten mag ook ;-)

Tja, en een blogje.....dat mag!