Doe open nu het duivenhuis......

De overbuurman heeft duiven.

Zijn leven (hij is met pensioen) draait ook om die duiven.

Iedere week gaan er een stel op transport om dan ergens, 250 km. zuidwaarts te worden vrij gelaten.

Ik sprak hem zaterdagmorgen.

Hij stond naar de lucht te staren.

Hij keek naar de wolken (en dat waren er niet veel hè?), wist hoe hard en van waar het waaide en voorspelde dat de eerste duiven rond half 12 verwacht werden.

En dus zette ik me rond 11 uur op een stoeltje met mijn spinnewiel en keek ook.

(da's geen straf en nog wel spannend ook).

Rond half 12 kwam de eerste en zo druppelden ze één voor één binnen.

Wat een prachtig gezicht.

's Middags sprong de buurman op zijn fiets om de tijden door te geven aan de duivenvereniging.

(en dat gaat allemaal met chips ;-) tegenwoordig).

Opgetogen kwam hij terug. Twee duiven van hem waren het snelst geweest.

Sneller dan die van Eijerkamp, die het groots aanpakt en er wel 80 tegelijk lost. En sneller dan Eijerkamp zijn is ook een sport, begreep ik al snel.

Maar dat was niet alles.

Een duif komt niet zomaar terug.

Daar moet je ze in trainen.

En dat gebeurde zondagmorgen.

Bij ons op het plein (in Oosterbeek). 

En ik was erbij.......

Foto-technisch stond die auto behoorlijk in de weg.......maar hey, Jane......beweging is goed toch?

Het zijn de jonge, bijna geslachtsrijpe duiven.

Ze mochten even buitenspelen.

Ze moeten leren om zonder stress in een hokje te zitten en thuis te komen als de duivenmelker dat wil. Hoe hij ze dat leert?

Op een gegeven moment lokt hij ze met voer. 

Ben je te laat? Krijg je geen voer.

Zo gaat dat.

'Het zijn net kinderen' zei hij.

'Strakke regels, loslaten en vertrouwen'.

Dat jullie het weten.