'Iets voor jezelf doen'.

Vanaf de eerste klas mogen de kinderen af en toe 'iets voor zichzelf' doen.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in het begin met deze klas niets kon aanvangen voordat ze iets voor zichzelf hadden gedaan. Gewoon de dag beginnen met de spreuk, liedjes, versjes en klapspelletjes zat er niet in. Ze kwamen de klas binnen en waren van meet af aan druk in gesprek met elkaar en wilden samen van alles doen.
Na het afleveren van een zesde klas waarmee ik kon lezen en schrijven, viel me dat bitter tegen.
Ik, die nooit ordeproblemen had gehad, had moeite om ze in toom te houden.

Na een week of zes heb ik het roer om gegooid. Elke dag mochten de kinderen, eenmaal in de klas, eerst iets voor zichzelf doen. Ik zorgde voor potten verf, karton, blokken, doeken, kleine knutselwerkjes en had een kast vol mogelijkheden. En toen veranderden ze van een opstandig stel in een hardwerkend klasje.
Het was fijn om te zien dat ze in dat eerste halfuur altijd uiterst zinvol bezig waren en ik begon van ze te genieten.

We beginnen de dag al lang niet meer zo. We beginnen  nu gewoon met klappen en stampen, we zeggen de spreuk en ik kan inmiddels al bijna met ze lezen en schrijven, hoewel ik nog altijd moet zorgen voor duidelijkheid en grenzen.

De afgelopen week was buitengewoon turbulent te noemen. Het was niet alleen de storm, maar er gebeurde nog veel meer.
En dus zei ik op een bepaald moment: 'Jullie mogen wel even iets voor jezelf gaan doen'.
En werkelijk, als een stel geordende mieren werden er spelletjes uit de kast gehaald, grote vellen papier aan elkaar geplakt en werd er gespeeld en getekend. Er werd zelfs gevraagd waarom we geen Kapla meer in de klas hebben. Ze wilden weer bouwen.

'Iets voor jezelf doen' lijkt een ruim begrip, maar het betekent ook dat er wel IETS moet gebeuren.
De meeste kinderen kiezen voor een spel of een tekening en meestal samen met anderen.
Er mogen ook een aantal dingen niet. Er mag niet gestoeid worden, achter elkaar aan gerend en ander tijdverdrijf.
Nu ze in de vierde zitten hadden we daar een gesprek over. Wat maakt 'iets voor jezelf doen' zo fijn? Nou....je hoeft niet op je plek te zitten, je mag met iedereen iets doen, je mag het zelf weten.........en dat voel fijn.

En juf? Juf kijkt, helpt en is voorwaarde-scheppend bezig. Sommige kinderen vinden het nog altijd moeilijk om een ander te vragen om iets samen te doen. Anderen overleggen met gemak en hoor je niet meer. Iets samen voor jezelf doen moet je ook leren. Daar hebben wij geen methode voor, dat doèn we 'gewoon'. En wil je liever alleen? Dat mag ook hoor. Het geeft mij altijd de tijd om goed te kijken, of soms juist niet, maar wel goed te luisteren , even een kast op te ruimen (en dan is er altijd hulp) of gewoon een kletspraatje met iemand te maken.
De trap vegen is ook een favoriet klusje. Zicht op alles, even uit de klas en een heel overzichtelijk klusje. Het geeft ook een voldaan gevoel want die trap.......pfff, die ligt altijd vol zand.

 Heerlijk vind ik zo'n uurtje. Als het gonst en roezemoest, als er in stilte gelezen of getekend wordt, als er plezier is bij een spel.