Het getuigschrift.

De meesten van jullie weten dat ik op de  Vrijeschool werk.
Ook al kom ik uit een heel gewoon onderwijzers-nest, toen ik 20 was nam een vriendin van mijn moeder me mee naar de vrijeschool in Almelo. Ik zat op de PA en ze belde om me mee te vragen. 'Je zei laatst dat je zo benieuwd was naar de vrijeschool' zei ze. Ik kon het me werkelijk niet herinneren en had geen idee, maar vond het onbeleefd om dat te zeggen en dus ging ik mee.

Het moment van binnenkomen voelde ik dat ik daar moest zijn......maar dat mijn hele werkzame leven zich rondom die vorm van onderwijs zou gaan afspelen, daarvan had ik toen geen idee.

Die beginjaren waren jaren dat ik wegliep omdat ik het allemaal veel te ingewikkeld vond, terugkwam omdat ik toch echt iets miste in het reguliere onderwijs en uiteindelijk mijn plek helemaal vond op de school waar ik nu werk omdat ik de vrijheid voelde dat met kinderen te mogen ondernemen dat hen werkelijk deed groeien van binnen en van buiten.

Ik ben de 50 gepasseerd en dat is de leeftijd dat menigeen Intern begeleider, Remedial teacher of Schoolleider is geworden. Want dat is de 'carrière' die je dan maakt in het onderwijs. En ik? Steeds weer vraag ik mezelf af wat ik het leukste vind aan het onderwijs en dat zijn uiteindelijk toch de kinderen. Niet het vergaderen, niet de ouders (ja sorry) maar de kinderen. Zij helpen me dagelijks om de dag weer als een uitdaging te zien ook al zegt mijn gemoed soms anders.

Nu is het voorjaar......we hebben hard gewerkt dit jaar en het wordt tijd om me op de GETUIGSCHRIFTEN te storten.
Wij kennen geen rapporten met een bolletjes-systeem, geen cijfers en geen andere invul-formulieren. Het getuigschrift zoals wij dat hebben bestaat uit twee delen. Een deel voor de kinderen waarin ik een gedicht schrijf (wij noemen dat een spreuk.....) en er iets moois bij teken/schilder/knip/plak en een stuk waarin ik de ontwikkeling van de kinderen voor de ouders beschrijf. Je voelt het al aankomen: dat is mega-veel werk.
En daar begin je dan in de meivakantie mee......als het goed is........en ik heb niets op papier. NIETS! En de vakantie is bijna voorbij.


In mijn hoofd ben ik er al lang mee bezig. Voor mij is het kunstzinnige deel voor de kinderen altijd het lastigst. Ik ben niet zo kunstzinnig. Ik ben meer ambachtelijk.
Ik had collega's die met drie lijnen een prachtig kunstwerk maakten.......duidelijk Mozes met zijn volk in de woestijn.........
Ik heb daar tijden voor nodig....pruts en klooi en ben nooit tevreden. Ik moet er ook altijd inkomen, het duurt en duurt voor ik tevreden ben over een tekening en pas als ik in een 'flow' kom gaat het beter.

In mijn hoofd weet ik wat ik ga doen. Iets met kleur en vorm  (ik moet oppassen wat ik hier schrijf, want ouders lezen mee ;-)) De spreuken komen uit de vertelstof van het afgelopen jaar of uit de overige leerstof.
Die spreuken schrijf ik zelf, maar de eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat ik ook spreuken uit eerdere 'rondjes' gebruik.

Mozes in zijn biezen mandje, het metselverband, de boer, graan, de molenaar, dat behoorde allemaal tot de leerstof van dit jaar en ik zoek bij elk kind een beeld waarvan ik vind dat het past.
Het ene kind bevestig je, het andere kind daag je uit een treetje hoger te klimmen.....Wat heeft het kind dit jaar laten zien en wat wens je het kind toe? Dat probeer je te vangen in een gedicht en ik vertel daar dan ook graag in dat het leven mooi is en de moeite waard.

Steiner heeft nooit gezegd dat je daar dan uren en uren mee bezig moet zijn. Ook niet dat je hele schilderijen moest maken. Maar bij ons is dat door de jaren heen wel zo gegroeid.

En dus slaat de onrust toe. Ik moet aan de gang......ik moet de beelden die in mijn hoofd zitten vorm gaan geven op papier.

De zonnebloem
In het voorjaar ligt mijn tuintje er een beetje somber bij
Maar ik weet wat ik moet doen en maak alles onkruidvrij
Maak een gaatje, plant een zaadje, zon en regen doen hun werk.......

Dit is het begin van een spreuk van het afgelopen jaar.
Of deze,  het eerste deel van een spreuk over het wonder.......

Weet je dat een grote schat
Zich vaak verschuilt in kleine dingen?
In een heel klein drupje dauw?
Of een merel die gaat zingen?

Op het moment dat ik ze schrijf of uitzoek, staat het betreffende kind even helemaal in het zonlicht en is het 'even' tussen mij en dat kind. In dat proces zit ik.........even tussen mij en de kinderen. Dat is er tijdens het koken, spinnen, lopen over het strand.........en in het begin verzet ik me daartegen. Ik wil vakantie en ik wil niet met school bezig zijn. Maar dan, langzaam worden het goede, stevige beelden en word ik er blij van.
In dat proces zit ik nu. Dat jullie het even weten ;-)

Buren..........

En toen ik gisteren naar Buren reed, waar mijn eigen kind op de boerderij aan het werk was en zijn vriendin in de boerderij-winkel een kook-demo deed,  tilde ik er ook minder zwaar aan. Ze worden wel groot, ook zonder spreuk...... Ze gaan hun weg en leven hun leven. Dat gaf wel lucht en nuchterheid.













 Het is meer de activiteit van bedenken van dat beeld (van dat kind dat je in het zonnetje zet), dan dat beeld zelf bedacht ik me.

En om dàt maar even in een spreuk te vangen, ik ben nu toch bezig ;-) :


(het slot uit een gedicht over Christoforus)
Zo trok hij heel zijn leven
veel wijsheid hij vergaarde,
want niet het doel, maar juist de weg
gaf aan zijn leven waarde.

Zie je het begin van de peren al?

De groente in de kas van 'de Goudsbloem', geplant door mijn boerenkind en al bijna klaar voor de oogst.

Binnenkort worden de schapen geschoren......ik heb al twee vachten gereserveerd.