De reden om naar Barcelona te gaan.

Vrijdag 10 oktober togen wij na schooltijd naar de trein om naar Schiphol te vertrekken.

Nou ja, via Schiphol naar Barcelona.

Niet zomaar.

Een collega had samen met haar man gespaard om 3 maanden onbetaald verlof op te nemen.

Tot 1 december.

Zij hadden eerst door Frankrijk getrokken met hun caravan en het tweede deel van de vakantie 

zouden ze vanuit Barcelona  vliegen naar Cuba.

En wij zouden hun auto en caravan ophalen.

Omdat bleek dat mijn herfstvakantie gelijk viel met hun vertrek naar Cuba was één en één vrij snel twee....

Natuurlijk was ik moe, zo aan het begin van de herfstvakantie, maar het vliegen is voor mij al niet alledaags (en ook weten dat Roel van Velzen in de stoel achter mij zat was dat niet  ;-))

Och, hoe mooi lag Rotterdam te blinken in het avondzonnetje en hoe mooi kon je heel Zeeland bekijken. Ik voelde hoe ik daar met rode wangen bij het raampje zat.

We landden 's avonds rond half 10 in Barcelona en werden opgewacht door collega en man. Bruin verbrand en zwaaiend met grote kartonnen borden met onze naam erop.

Maf hoor om 's avonds een wijntje op het strand te drinken en te slapen in een idyllisch huisje, terwijl je 's morgens nog gewoon opgestaan bent  in je eigen huis......

Het was werkelijk prachtig weer en we zwommen gewoon in zee.....

Dat is ook echt   heel gewoon hoor, je trekt zo de zomerkleren weer aan.

Maar als je dan bedenkt dat het 12 oktober is....dan wordt het ineens een beetje vreemd.

Wij genoten intens van de goede zorgen, van Barcelona, van de tapa's, van eten in de stad en van het stralende weer.

Maandagmorgen vertrokken collega en manlief richting vliegveld.

Vol vuur hebben we met handdoeken op het strand staan zwaaien want daar vlogen ze vlak over (oké, een klein minpuntje aan de camping ;-)) maar ze zagen ons niet omdat ze aan de verkeerde kant in het vliegtuig zaten.

O ja, als ik nu een baby'tje had, zou ik zo'n cocoon-schommel kopen.

Ook kleuters kunnen erin zitten.....leek mij een superding.

En toen? Toen gingen we naar de Sagrada Familia. Pffffff, Grrrrrr, Hmppf......wat een circus en wat een toestand. In de rij moesten we, op maandagmorgen....honderden en honderden mensen.

Ik heb het niet gedaan......we hebben rondgelopen, ons verbaasd en verwonderd....en toen vonden we het tijd om de grote stad te verlaten.

Te beginnen aan de terugreis naar Drenthe......in een vreemde auto en met een vreemde caravan.

En al hadden we de risico's goed doorgesproken, het voelde toch als een opdracht.