Dit was wel een momentje....

Terwijl ik beneden bijna aan het kopiëren ben, komt een kind aangerend.

'Juf, juf, kom snel Wies heeft over gegeven!!

(In Drenthe spreekt men gerust over kotsen, maar ik wil dat woord niet horen in de klas)

Ik ren naar boven en inderdaad, Wies heeft over gegeven.

Ze klaagde al over hoofdpijn, maar wilde perse naar buiten.

Wies is geen watje en nooit ziek.

Ze zit daar wat te zitten en alles drupt op de grond.

Ken je dat gevoel?

Dat je medelijden hebt, weet wat je te doen staat, maar dat je ook even diep moet adem halen?

Goed, ik slinger een handdoek om de hele handel, laat doekjes halen en maak handen en broek schoon.

Stel de gebruikelijke vragen, maar nee....ze is niet misselijk meer.
Enne, naar huis....och, ze weet niet.

En dus blijven anderen op haar passen terwijl ik buiten een handdoek uit te spoelen heb en vraag of haar ouders gebeld kunnen worden.

Buiten is de nieuwe eerste klas aan het spelen.

Een jongetje komt naar me toe.

Ja......ik ken hem wel.

Nieuwsgierig.....

'Wat ben je aan het doen?'

Al spoelend, niet door mijn neus ademend zeg ik:

'Ik ben aan het Wijsneuzen en Apestaarten, ga maar lekker spelen'.......

Hij blijft staan, is erg dichtbij en zeer belangstellend.

'Wat zit daar in?'

Ik wil het gewoon niet zeggen....ik wil dit klusje gewoon even klaren.
Geen vragen, geen gesprek, gewoon even opruimen.

En dus maak ik een gebaar van: Doe maar even een paar stappen achteruit.

Ondertussen komt jongetje II.

'Wat is zij aan het doen?' hoor ik hem vragen.

Het nieuwsgierige kind draait zich om, slaat een arm om het jongetje heen en samen lopen ze weg.

'Kom maar' zegt hij zachtjes 'het is heel gevaarlijk'.

Ik weet niet zeker of ik het goed verstaan heb. Zei hij nou 'HET' of 'ZIJ'?

(van het WWW)