Getuigschriften II.

Behalve een spreuk en kunstzinnig iets voor de kinderen schrijven wij op school ook een ouderstuk.

   Dat is veel werk, maar ik kan de kinderen dan ook even heel nabij weten.

Wat deden we, hoe ontwikkelde het kind zich en wat is je wens voor de toekomst.

Het beeld wordt aangevuld met allerlei Cito-gegevens en dat is een kwestie van opzoeken en interpreteren. Maar dat beeld, hoe was het kind aanwezig in de klas.....dat doe ik het liefst in de vroege ochtend. 

Dat is het moment dat de dag nog schoon en nieuw voor me ligt en ik nog niet afgeleid ben door alle ruis die zich gedurende de dag op de lijn (mijn lijn) voordoet.

Voor de vierde keer doe ik dat voor deze klas en natuurlijk zijn er de afgelopen jaren al veel zaken aan de orde geweest. Hoe een kind de klas binnenkomt, hoe het op het plein speelt, eet, communiceert, hoe de leerstof binnenkomt......

Als schrijvende voel ik dat ik meer en meer naar de toekomst kijk.

Wat heeft het kind nodig om straks de school te verlaten en vol goede moed aan zijn of haar middelbare schooltijd te beginnen? Hoe helpen we het kind meer en meer stuurman te worden op het eigen schip?

Ik kijk ook naar de klas als geheel. Hoe is deze klas? Wat zijn de sterke punten en wat de minder sterke punten?

Afgelopen vrijdag vierden we het Pinksterfeest. Mijn klas had een prachtige dans, ze deden het voortreffelijk en de hele week wilden ze dagelijks oefenen. Het liefst wilden ze de paal he-le-maal invlechten. 'Verder juf, verder!'

Na hun aandeel zaten ze op een muurtje te kijken naar de andere klassen en ik bespeurde onrust.

Van oeverloos kletsen, tot luid meezingen met de andere klassen. En met luid bedoel ik LUID!

Toen het feest was afgelopen en we terug moesten naar de klas stonden ze allemaal op het muurtje en daar begon het...........het Wilhelmus werd ingezet. Waarom?

Ik heb wer-ke-lijk geen idee.......

Ik weet wel dat ze dit in de eerste klas ook deden. Gaf ik iemand een compliment, dan klonk er massaal 'We are the champions' of 'Olé, olé, olé, olé'......
Elke klas heeft een ziel, een klassenziel. Leeftijd doet dingen opvlammen, of minder aanwezig zijn, maar elke klas heeft een klassenziel.
Je schaaft en schuurt daaraan en tracht er een mooi geheel van te maken.
Dat is het....dat durf ik gerust te zeggen. Ze luisteren, delen en voelen zich veilig zo met elkaar.
En soms is het 'Olé-gehalte' van deze klas enorm.
Ojojoj.....ik kan daar nog altijd van schrikken.

Het Wilhelmus op het Pinksterfeest.......

Ik schrijf verder, loop rond, spin wat en doe wat in de tuin. Maar ik mijmer en bedenk de hele dag en de klas is heel dichtbij.