Soms.....

Soms moeten handen gewoon maar doen. Doen wat er staat.....gewoon, omdat het hoofd even niet denken moet. En dus haakte ik een kleedje.

Gisteren al wist ik dat een kind uit mijn klas iets vreselijks zou horen. De hele dag was hij gewoon in de klas en wist nog niet wat ik al wel wist.
Hoe moet je een kind vertellen dat dat kleine vriendje van hem........dat zijn vader zoiets doen kan........en dat dat vriendje niet meer leeft.
Berichten die wij zelf al niet kunnen bevatten.......op geen enkele manier.

Dus mijn handen moesten doen, mijn hoofd niet te veel denken.En haakte ik een kleedje.

Vandaag werd ik gebeld op school.
Hij wilde eerst zijn juf spreken, zijn verhaal kwijt, voordat hij weer op school zou kunnen komen.
En dus sprong ik na schooltijd in mijn auto en reed naar hem toe.
Het was aandoenlijk, woorden stroomden, mond werd stil, ogen groot.
Maar er was een zorgzame oma met kopjes thee en chocola, een liefdevolle mama met dekentjes en een broertje dat aan het lachen maakte.......

En dus moeten mijn handen nu weer doen, mijn hoofd niet te veel denken en haakte ik een kleedje.

En morgen? Hij wilde op school komen en er ook over vertellen.....maar dan ben ik er niet de hele dag, dan is de inval-juf er 's middags. 'Dan kom ik niet, want die ken ik nog niet goed'. Een goed besluit.
Hij wil vertellen in de klas, vrijdag misschien al. Misschien ook niet. Niemand weet het en dat is fijn. Dus zolang hij zwijgen wil, mag hij dat doen.
Ik vertrouw op kinderkracht, op kindermacht, op kinderwijsheid en op hulp van bovenaf.
Want die is er ........altijd.

En tot die tijd, moeten mijn handen doen en mijn hoofd niet te veel denken en haakte ik een kleedje.