Prachtig mooie dag!!!

Dit weekend (op moment van schrijven) deed ik een rondje, een rondje Nederland.
Omdat ik zou afreizen naar Den Haag, besloot ik een omweg via Twente te maken.
Kon ik even mijn vadertje zien.
Al twee jaar zit hij in een Verpleeghuis omdat hij meer en meer de weg kwijt raakt
als hij alleen is. Eind 2016 was dat een poosje een grote zorg, maar er wordt goed voor
hem gezorgd.

Mijn vadertje was ooit mijn vader maar de kwetsbaarheid maakt dat ik hem nu 'mijn vadertje' noem. Liefdevol. In het hele scala van dementerenden valt hij op. Sommige dingen vergeet hij, maar andere dingen heeft hij zo verschrikkelijk helder. Hij vindt zijn woorden moeilijk, maar als je tijd neemt en werkelijk luistert zegt hij vaak wijze dingen. Zijn wil om te weten is er niet kleiner op geworden en dus heeft hij nog altijd een abonnement op het Tubantia en krijgt hij elke zaterdag de Volkskrant.Gaan we samen graag naar Boekhandel Broekhuis en eten daarna een taartje bij maison Gustaf.
Zijn laatste aankoop? De biografie van Willem Wilmink. Hij heeft wel mijn ogen nodig om interessante boeken te ontdekken en wij vinden dat allebei een fijn uitje.

Afijn, ik kwam bij mijn vadertje en we bespraken de dagen. Wat ik had gedaan, wat ik ging doen.
Ik vertelde hem dat ik naar Pontus ging in Den Haag. 'Ach kind, dat is toch veel te ver' zei hij.
Toen ik vertelde wat ik er ging doen zei hij alleen maar dat hij geen idee had wie Daniël Lohues is.
Ook mijn zingen van 'Elk mens die hef zich een kruus te dragen' hielp niet en ik liet hem op mijn mobiel het een en ander horen. Ach, zijn gezicht klaarde ongelofelijk op. Het leek op Twents, hij verstond het en werd er vrolijk van. 'Een prachtig mooie dag' ontroerde hem en hij zat op zijn stoel mee te deinen. Ik vertelde er niet bij dat de setting anders zou zijn nu Daniël met zijn band zijn nieuwe plaat 'Elektrisch' ten gehore zou brengen. Ik beloofde hem wel een CD te sturen.


Met Pontus ging ik naar het Paard in Den Haag en wij genoten intens van de muziek, samen dansen en meebrullen op alles wat wij zoal kennen van Lohues. Mooie filosofie verpakt in een feestje.
Rockend, dansend, zingend en bier drinkend. Als je daar in Den Haag bij opkomst een flinke 'Moi' naar je hoofd krijgt, kun je niet anders dan 'MOI' terug roepen. Samen met Pontus was het tof en verschrikkelijk leuk. Terug via de A28 (A28, A28 ........klik hier ;-) ) en  na-genietend.

Eenmaal thuis kocht ik 'Hout moet' en stuurde die met een Drents kaartje naar Hengelo. Sinds hij daar woont maken 'de meiden' (en hij is dol op ze) ,hem dagelijks wakker met zijn favoriete muziek en ik ben benieuwd of dat binnenkort met een ' Prachtig mooie dag' zal zijn. klik hier ;-).

Heb je niets met Daniël Lohues? Hm, zou toch  gaan luisteren. Brutaalweg zou ik hem zo langzamerhand gaan vergelijken met Schmidt en Wilmink qua vertellen over van alles wat hij ziet en mijmert en bedenkt. Met mooie beelden, slimme woorden en vrije gedachten. Qua muziek vind ik hem vaak origineel en geniet ik van de grote variatie.  Is ook wat dat betreft mijn rondje Nederland weer rond en nam ik jullie even mee. ......

De put.

Een waterput, zo een met zo'n zware metalen deksel, is voor kleuters buitengewoon interessant.

Je kunt de diepte in kijken, er zand in scheppen, andere kleine dingen in laten verdwijnen en je kunt zo'n deksel ook proberen op te tillen.

Regelmatig zie je kinderen op hun knieën zitten, bezig met van alles.

Gisteren waren twee jongens bij de open put bezig met stokken.

Ik hurkte bij ze neer en keek mee.

Rozenblaadjes dreven op het water en als je er met stokken in ging roeren ontstonden er bubbels.

Samen keken we hoe zwaar het deksel is.

'Nou, als je vingers er tussen komen zullen ze er niet meteen af zijn, maar ik denk dat we dan wel naar de dokter moeten' zei ik.

'Ja maar juf, het is zo'n mooi soepje' zei de een.

De ander voelde meteen het gevaar.

'Ja, en als je er in valt zonder bandjes is dat gevaarlijk', zei de ander. 'En ik kan nog niet zo goed zwemmen'. Ik beaamde dat.

Een oudste kleuter stond erbij en keek me bedenkelijk aan.

'Ik denk niet dat dat past, met bandjes en al'.

Kijk, dat is het verschil tussen jongste en oudste kleuters........

Ik knikte hem toe. Iedereen was gehoord, de boodschap overgekomen.

De put ging dicht, het spel ging verder.

Kleuterjuf.

Lang geleden is het dat ik hier iets schreef.

De afgelopen twee jaar stonden zo in het teken VAN......

Er gebeurde veel.

Ik was in Leidsche Rijn.....ik kwam weer terug naar Drenthe.

Het afgelopen jaar maakte ik een carrière-switch.

Ik werd kleuterjuf.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet weet wat ik straffeloos mag schrijven

over derden......zonder naam, gezicht en verdere info moet het toch nog steeds kunnen?

Kleuterjuf zijn is hard werken.

Maar zo verschrikkelijk leuk.

In het kader van ' een portie vrolijkheid'(een van mijn labels)

kan ik probleemloos bladzijdes vullen.

En dus: 

'EEN PORTIE VROLIJKHEID'.

(pinterest)

Eten in de kleuterklas doe je in stilte.

De kinderen kunnen even wegzinken in hun gedachtes terwijl ze hun boterhammetje eten.

Ik schenk thee, of sap, of water en mijmer ook even mijn eigen mijmeringen.

Omdat 'kunnen rijmen' een zwaarwegend criterium is om de overstap naar klas 1 te maken, oefenen we dat nu. Zo aan het eind van de maaltijd, als de stilte voorbij is.

Sommige vierjarigen rijmen moeiteloos, anderen kunnen nog oefening gebruiken.

Soms maken we een gedicht, soms zeg ik alleen een woord.

Afijn, die dag noem ik : WOLK (kolk, dolk), ZEE (mee, twee, ree, o jee) en GOED (zoet, moet, doet, bloed). Soms zeg je iets voordat je nagedacht heb en ik zeg: HUT........

Terwijl ik het zeg denk ik al: 'O jee'...... en verbeter het in SCHAAP.

Niemand reageert, maar ik zie twee paar twinkelende ogen. Broer en zus ook nog.

Broer, vier jaar, zegt: 'Ik weet al waarom je een ander woord zei juf. Anders zou ik een verboden woord moeten zeggen'. 

Een jaar overbruggen.

(Chartres 2015)

Een jaar te overbruggen….

Hoe doe ik dat?

Ga ik nu gewoon door?

Vertellen wat mij zoal bezighoudt?

Thuis en op school?

In mijn hart en op het land?

Het gaat niet zonder te vertellen wat was,

omdat het groot is voor mij. Heel groot.

Een jaar.

Het jaar dat ik besloot op avontuur te gaan.

Gedetacheerd werd in het Midden van het Land.

Het jaar ook dat mijn Lief besloot een andere weg

te gaan.Een onomkeerbare weg.
Hij verkoos het Hemelse boven het Aardse........

De dag,dat Het gebeurde en voor altijd Alles Anders werd.

Waarin wij elkaar nog spraken, 2 keer……en ik voelde dat het niet goed ging.
Ik was er bijna bij. Hoorde het, wist het…….

Ruw, opengereten, pijnlijk en verdrietig.

Die dag.

Er was geen reden meer om te zien of ik daar in het

Midden van Land een plek kon vinden…….

En dus ben ik terug. Hier op het Drentse Land.

(tuin)

Ik val en sta op. Val en sta op. Wat een proces en wat

een energie kost rouwen, verwerken.

Na acht maand besloot ik daar toch hulp bij te vragen.

Niet omdat ik niet rouwen kan, dat kan ik.

Maar hulp om Die Dag minder groot te laten worden.

Die dag, die dag…..7 oktober 2016.

En ik zie lichtpuntjes. Ik zie ze echt.

Daar wil ik over vertellen. Dat wil ik delen.

Omdat ik, teruglezend in mijn eigen blog zie hoe woorden

kunnen doen lachen en huilen, zalven en inpeperen.

Hoe ik vanaf 2013 toch verhaal schreef. Over het leven.

Het Leven.

Omdat verhalen mensen kunnen raken en overeenkomsten

soms nieuwe waardevolle inzichten met zich meebrengen.

Door woorden die wij delen…..richten. Tot elkaar, met elkaar.

Hoe verder?

Niet bang zijn, elke reis begint immers met een eerste stap.

En in die eerste stap ligt het vervolg besloten.

(zou bijna AMEN zeggen ;-))

(Werken in de tuin, dat deed hij op Geheel Eigen Wijze ;-))

Dragen.

Toen Olle en zijn hoogzwangere Marije naar een babybeurs gingen,

wilden ze eigenlijk een draagdoek kopen.

Maar door de overdosis ouders met baby's in doeken wilden ze ineens niet meer.

En dus kochten ze een draagzak. Zo eentje die op je buik kan.

En ook op je rug.

Papa Olle draagt Floor soms nog op zijn buik.

Marije vindt het wat zwaar en draagt die Floortje op haar rug.

Och.....en dat geeft heel mooie plaatjes.

Eenmaal op rug of buik geeft Floortje zich over aan de gang van degene die haar draagt. Ze lijkt te mijmeren......één te zijn met dat wat is.

Leven op en met het land doet iets met de mens. 

De aarde draagt in wezen ook.

En je kunt niet anders dan je overgeven aan degene die je draagt.

Een te worden met dat wat is.

Dat zie je en dat voel je, daar tussen de olijfbomen, op het Portugese land.

Waar wij waren.

Afgelopen zaterdag werd Olle 28 jaar.

Da's een beste leeftijd.

Bijna 30.

Maar ja, dat kind woont niet meer om de hoek hè?

En dus reisden we af. 

2,5 uur treinen, 2,5 uur vliegen en 2 uur rijden.

En vooral dat laatste ging niet helemaal vanzelf.

Keurig een routekaartje gehaald bij de ANWB, de Tomtom mee.....

maar de info over Portugal lezen? Op dat gratis routekaartje?

Pfff, dan hadden we tenminste begrepen wat het autoverhuurbedrijf bedoelde met 'Tolwegen'.

Tjongejonge....Jut en Jul op reis. 

Het was donker, het regende.......en het adres in Faia werd maar slecht opgepikt door de Tom Tom.

En dus stonden we om 10 uur ergens op een rotonde, belden Olle en hoorden na een aantal minuten vanuit het dal een autootje aankomen. Olle!! Wat was dat een fijn weerzien.

En toen waren we er. In Faia. 

En was het behoorlijk koud, zomaar ineens.

Aan de overkant lag de sneeuw op de heuvels.

Grappig om de volgende morgen pas te zien waar we beland waren.

Binnen hingen de slingers en was het goed toeven.

Vers brood op de plank (met heerlijke olijfolie uit eigen gaard).....

en een knappend houtvuur in de haard. (en vloerverwarming......)

Het kind tussen de olijfbomen.

En het Floortje, samen met haar pap en mam  op haar best.

Het was fijn er te zijn. Heerlijk om samen te praten en te eten, te spelen en in het zonnetje te zitten.

Want het zonnetje ging schijnen hoor!!

Morgen meer. 

Over fikkie stoken, stront verspreiden en amandelbomen.

Over het beginnen van een groentetuin en wandelen met mama.....

En o ja...over schapen en honden.

Ook.

Wij deden een dagje sap......(mèt recept).

Wij deden vandaag een dagje thee en sap.

Er zat een beetje een schoonmaak-idee achter.

Gewoontes doorbreken, dat kan voor niemand kwaad.

We begonnen met zuurkool-sap en na die fles eentje vol bietensap.

 Tot slot nog een fles wortel-appelsap. 

Met zijn tweeën hè?

Verder liters en liters thee en tot slot

van deze dag een theelepeltje bio-bouillonpoeder

met warm water.

En ik ben daar niet echt goed in.

Ik kan soms een halve dag niets eten, maar als dat dan de bedoeling is

lukt me dat erg slecht.

Het weer zat ook niet mee hè?

Toen het donker werd, was ik er helemaal klaar mee. Ik weet het, het is buitengewoon kinderachtig.

Een dag....gewoon één dag niet eten. Tssss.

Maar ik had  gisteren ingrediënten gekocht voor een heerlijke salade en die moest ik maken.

Wij waren namelijk in Zwolle en naast museum de Fundatie (waar we ook waren) zit een prachtige natuurvoedingswinkel,

GooodyFooods. (KLIK)

En daar was een proeverij.

En daar zijn wij altijd voor te porren, voor proeverijen.

Umeboshi pasta had ik nog nooit gegeten.

Het is een pasta van  Japanse gepekelde pruimen.

Het heeft iets fris-zoetigs en ook citroenerigs.

Het  is niet goedkoop, maar je doet er lang mee.

En wisten  jullie dat je radijsjes in kleine plakjes kunt snijden en ze dan heel goed kunt wokken?

Ik wist het niet, maar de smaak wordt zachter. Heerlijk.

Goed, het recept:

SALADE VAN VELDSLA,WITTE BONEN EN RADIJS.

Ingrediënten:

Blikje witte bonen.

Bakje veldsla

Bosje radijs.

Eetlepel sesamolie.

Wortelsap

Tahin 

theelepel umiboshi-pasta.

Teentje knoflook, geperst

Snijd de radijsjes in plakjes en wok ze op een klein vuurtje een minuut of vijf.

Doe in een schaal en voeg de uitgelekte bonen toe en gesneden veldsla.

Over verhoudingen staat niets geschreven. Beetje op gevoel dus.

Maak een dressing van tahin, wortelsap en umeboshi pasta en voeg daar de geperste knoflook aan toe.

Wortelsap kun je natuurlijk kopen, maar je maakt het net zo snel zelf.

 Je raspt een stuk wortel en wringt dat uit in een (zak)doek. 

Handig als eerste babyslokje ook .

Wij aten er verder niets bij........ ;-) en genoten intens.

Ook van het kopje koffie toe trouwens.