donderdag 23 oktober 2014

Een reis is ten einde.


Met deze foto's van een nat en herfstachtig Ecolonie in de Vogezen beëindig ik de reis.
Inmiddels alweer bijna een week geleden.


Zo stil als het daar was, zo stil is het hier nu ook.


Ik zend jullie allen een groet  en sluit de blogluiken even.
Mijn huis moet opgeschud, warm gestookt en opnieuw gewit.
Ik moet kaarsen zoeken en het licht ontsteken.
Dat duurt misschien wel even.



dinsdag 21 oktober 2014

De reden om naar Barcelona te gaan.

Vrijdag 10 oktober togen wij na schooltijd naar de trein om naar Schiphol te vertrekken.
Nou ja, via Schiphol naar Barcelona.
Niet zomaar.

Een collega had samen met haar man gespaard om 3 maanden onbetaald verlof op te nemen.
Tot 1 december.
Zij hadden eerst door Frankrijk getrokken met hun caravan en het tweede deel van de vakantie 
zouden ze vanuit Barcelona  vliegen naar Cuba.

En wij zouden hun auto en caravan ophalen.
Omdat bleek dat mijn herfstvakantie gelijk viel met hun vertrek naar Cuba was één en één vrij snel twee....

Natuurlijk was ik moe, zo aan het begin van de herfstvakantie, maar het vliegen is voor mij al niet alledaags (en ook weten dat Roel van Velzen in de stoel achter mij zat was dat niet  ;-))
Och, hoe mooi lag Rotterdam te blinken in het avondzonnetje en hoe mooi kon je heel Zeeland bekijken. Ik voelde hoe ik daar met rode wangen bij het raampje zat.

We landden 's avonds rond half 10 in Barcelona en werden opgewacht door collega en man. Bruin verbrand en zwaaiend met grote kartonnen borden met onze naam erop.

Maf hoor om 's avonds een wijntje op het strand te drinken en te slapen in een idyllisch huisje, terwijl je 's morgens nog gewoon opgestaan bent  in je eigen huis......






Het was werkelijk prachtig weer en we zwommen gewoon in zee.....
Dat is ook echt   heel gewoon hoor, je trekt zo de zomerkleren weer aan.
Maar als je dan bedenkt dat het 12 oktober is....dan wordt het ineens een beetje vreemd.






Wij genoten intens van de goede zorgen, van Barcelona, van de tapa's, van eten in de stad en van het stralende weer.

















Maandagmorgen vertrokken collega en manlief richting vliegveld.
Vol vuur hebben we met handdoeken op het strand staan zwaaien want daar vlogen ze vlak over (oké, een klein minpuntje aan de camping ;-)) maar ze zagen ons niet omdat ze aan de verkeerde kant in het vliegtuig zaten.


O ja, als ik nu een baby'tje had, zou ik zo'n cocoon-schommel kopen.
Ook kleuters kunnen erin zitten.....leek mij een superding.



En toen? Toen gingen we naar de Sagrada Familia. Pffffff, Grrrrrr, Hmppf......wat een circus en wat een toestand. In de rij moesten we, op maandagmorgen....honderden en honderden mensen.
Ik heb het niet gedaan......we hebben rondgelopen, ons verbaasd en verwonderd....en toen vonden we het tijd om de grote stad te verlaten.









Te beginnen aan de terugreis naar Drenthe......in een vreemde auto en met een vreemde caravan.
En al hadden we de risico's goed doorgesproken, het voelde toch als een opdracht.

maandag 20 oktober 2014

Hoezo geopend?

Vanuit de Pyreneeën besloten we dwars door Frankrijk te trekken.
Waarom?
Dat hadden we nog nooit gedaan en dat is een goede reden.
De Dalai Lama zegt zowiezo dat je jaarlijks ergens naar toe moet gaan waar je nooit eerder was.
De brug bij  Millau.....


en doorrijden tot de Auvergne.
Om Cantal  te eten. Ik ben dol op ALLE Franse kaas die er bestaat moet je weten.



Enne....volgens het boekje van de bieb was er in Faverolles een  Nederlands gezin dat 6 campingplaatsen had.
Tot 1 november..........
Ze boden ook plaats aan jongeren die even een time-out nodig hadden.
Dat vond ik een mooie gedachte.

Maar de luiken waren dicht en de buurman wist me te vertellen dat de familie eind augustus al naar Nederland was vertrokken.....
Tja, het campingboekje was al 5 jaar oud. (Mijn vader waarschuwde daar altijd al voor.Hij keurde campings voor de ANWB en vond dat ik altijd met een actueel boekje op pad moest.....)
Of er dan nog een camping in de buurt was.
Ja, in het dorp wist hij er één.
Wij hobbelden over D-weggetjes (en die zijn slecht), maar in het dorp van 20 huizen, een kerk, bakker, kroeg en gemeentehuis was de camping dicht.
En dus hebben wij de pootjes voor het gemeentehuis uitgedraaid. Er stonden twee campers met Fransen die zeiden dat het heus kon. Dat het veilig was.

Ik stond te koken en ineens realiseerde ik me met schrik dat ik 'gelukkig' een heel gewoon blank mens ben. Dat best een beetje Frans spreekt en vriendelijk en voorkomend is. Was ik ook zo zomaar welkom geweest als ik tot een ander volk had behoord?
Ik was er van slag van.
Van die gedachte......
De Roma's hebben het heel wat zwaarder als ze zomaar ergens een nachtje hun pootjes willen uitdraaien.



Of ik goed sliep? Mwah......maar we hadden wederom een prachtig uitzicht en het kostte natuurlijk helemaal niks. 
O ja, in dat dorp hadden ze ook een openbaar toilet, en zo schoon....dat was werkelijk geweldig.
De volgende dag vers brood en vroeg weer op pad. 

Ineens is het herfst geworden.
Zomaar.....



Ja, ook in de Vogezen ;-).




zaterdag 18 oktober 2014

Ruzie op de berg.

In de Pyreneeën is een camping op een flinke heuvel.
De campig ligt net in Frankrijk nabij Cerèt.
Open tot 1 november. Ook niet onbelangrijk.
Redelijk goed bezet met Nederlanders en ik kan jullie verzekeren: Wij waren veruit het jongst.
Tijdens de rondleiding kon ik niet anders dan ooo en aaa zeggen.
Het was heerlijk weer, de plekken prachtig en we kozen er één met een behoorlijk uitzicht over het dal.
Een auto reed een lager gelegen weggetje in en de mevrouw van de camping ontstak in een 'Kssssj, weg wezen'. 
Op mijn vraag waarom ze dat deed meldde ze dat er tegenwoordig veel mensen ongevraagd op en langs het terrein liepen. Ze zochten paddenstoelen en zij wilde niet dat er iemand ongevraagd op 'haar' terrein kwam.
Paddenstoelen....en ik dacht meteen aan Hannah.
Stel je nou toch voor dat er zomaar in de Pyreneeën de paars-vervende paddenstoel te vinden zou zijn.

En dus trok ik mijn gympen aan en liet me van de heuvel zakken. Een stukje naar beneden ontdekte ik van alles.... en nam het allemaal mee.
Ik ben er van overtuigd dat het merendeel te eten is....maar ja.......ik weet dat niet zeker. En dan ben ik echt een schijterd hoor. 




De zonsondergang was mooi.....


....het piepkleine caravannetje stond prachtig...en de volgende morgen vroeg hoorde ik geritsel.


Twee dames met stokken en manden liepen langs de heuvel. Ze liepen naar de plek waar ik mij de dag ervoor naar beneden had laten zakken.
Ik versta genoeg Frans om te weten dat zij iets zochten dat er een paar dagen eerder nog had gestaan.

De camping-mevrouw had ze ook in het vizier....het was een heel circus. Er werd gepatrouilleerd en verteld dat ze moesten vertrekken. En bepaald niet vriendelijk. Dat leken ze te doen, maar een uurtje later kwamen ze toch echt met een mand vol paddenstoelen terug.
Die paddenstoelen van mij had ik al keurig in een zakje gestopt.
Zouden ze het nog redden tot het begin van mijn plantkunde-periode??
Daarna mogen ze echt bij Hannah in de verfpan.

Wat wij daar nu deden? In de loop van de week zal het duidelijk worden.
Ik heb gekozen voor het niet-chronologische verhaal. Als juf heb ik de neiging het keurig in overzichtelijke brokjes te verdelen. Goed uit te leggen.....en vooral helder te zijn.
Nu dus niet. Ik heb vakantie ;-).



donderdag 9 oktober 2014

Mijn stagiaire, of een portie vro-ho-lijk-heid #3

Ja, dat lezen jullie goed:
Mijn stagiaire.
Deze week heb ik een stagiaire in de klas.
Een man van een jaar of 22.
En dan bedoel ik een stoere leuke meester.
Met een barse stem.
Zo een waar de jongens helemaal van kunnen genieten.
Mijn klas van 20, met 13 jongens.

Gisteren tijdens de koffie hoorde hij van onze schoolleider dat er opmerkingen waren tijdens het klassenouderoverleg over zijn broek. Die zat te laag ......
Tssssssssssssssssssss, denk ik dan.
Hebben we eindelijk een vent in school, gaat het over zijn kleren.
Waar je druk mee kunt zijn.'t Was mij nog niet opgevallen.

Vandaag stonden we bijeen tijdens de spreuk. Hij had een kleurig shirt aan.
Dat zag ik wel.
Een collega fluisterde me toe:
'Ik denk dat je iets moet met de kleding van je stagiaire'.
'Volgens mij kan het niet'.
'Non-de-ju', dacht ik alleen maar.
Wat is er nu weer met die broek....

Maar het was niet zijn broek.
Het was de afbeelding op zijn t-shirt.

Ik riep hem, boog voor over en zette mijn bril op.
'Kom eens even, iemand zei iets over je shirt en dat het niet kan'.

Toen ik de afbeelding bekeken  had schoot ik in de lach en zei: 
'Moet uit of binnenste-buiten'.
'Valt het zo erg op?' vroeg hij.

Je geeft les aan klas 5, en je gaat ze leren breuken gelijknamig te maken toch?
Ja, dat was zo......
'Uit dus', concludeerde ik.
'Zo-wie-zo niet aan de orde in klas 5'.

Boven stond hij lachend in zijn hemd in de klas.
T-shirt uit en zijn net te dikke vest aan.
Geen kind had het in de gaten.
Maar zeg nou zelf........







.......dit leidt wel een beetje af tijdens de rekenles toch????





maandag 6 oktober 2014

De Draadjes-deken.

In juli, vlak voor ik op vakantie ging blogde DRAADJES over haar huis.
Mijn oog viel meteen op de roze/rode deken die over haar bankje lag (en daarna over het slapende hondenbeest ervoor ;-))
Wat een oplossing voor al die net te dikke wol, zelf gesponnen en zelf geverfd met cochenille en meekrap.
En dus verzamelde ik alles wat ik aan roden, rozen  en aardetinten had en nam die mand mee naar Frankrijk. Daar ben ik ermee begonnen.


'De Draadjes-deken'.

En nu is'ie af.
En Hannah zeurt steeds dat ze 'm wil zien ;-).
Wanneer ik er over blog en dat ik 'm anders mee naar school moet nemen.
Maar dat bloggen.......ach ik weet niet......het lukt me momenteel niet zo goed.
Ik ben niet zo tevreden over foto's die ik maak.
Ben te druk op school, in mijn hoofd of met niks.
O ja en met handwerken natuurlijk.
En trouwens ook met niet-roken. Daar ben ik ook vrij druk mee.
Ik moet verschrikkelijk veel bedenken op het moment vind ik.


Dat eindeloze simpele breien of haken brengt mijn hoofd wat tot rust en dus maak ik kilometers.

Afijn.....om een lang verhaal kort te maken.....
Een roze-rode maandag:



Ik heb lange stroken gebreid, vier in totaal. Daarbij ben ik steeds begonnen met vijf recht en geëindigd met vijf recht....Dat zag ik bij Draadjes en het leek me makkelijk bij het aan elkaar zetten.


Het gehaakte randje tot slot. Daarvoor kocht ik wol bij Knitted Knots......dat kun je daar per gram doen en zelf op bolletjes wikkelen.


Strepen....veel eigen gesponnen wol, maar ook bolletjes van ooit eens gingen erin.


Hier is 'ie dan.....Ik ben er blij mee, maar moet nog een avondje draadjes wegwerken. Draadjes met een kleine ' d ' hè? Dank je wel Anja, voor je inspiratie.

De restanten gaan nu definitief op de post. Want Draadjes moet je weten, breit zich ook een slag in de rondte....en ook weer rood/roze.
Kijk maar HIER.
Heb jij nog rode of roze wol? Neem maar contact met haar op. Misschien kan ze nog wol  gebruiken.

En verder?
Ach, mist kan ook betoverend zijn. In je hoofd niet zo, maar op het land? Tjonge!!
De laatste cosmea pluk ik nu. Het staat niet lang meer, maar dahlia, zinnia's en afrikaantjes maken veel goed. Elke dag zijn er nog bloemen te plukken. 
Dat is fijn.










woensdag 1 oktober 2014

Een portie vro-ho-lijkeid # 2.

Mijn prachtige omslagdoek in wording,  neem ik mee naar school.
Dat doe ik vaker en zeker nu ik niet meer rook.
Mijn handen moeten wel wat te doen hebben.
De kinderen komen kijken wat ik aan het maken ben, vinden het ook bijna altijd mooi.
Maar ja........
het zijn natuurlijk vaak simpele dingen die ik dan meeneem.
Van die dingen waarmee ik kilometers maak.
Mijn dingetjes.....Dingetjes.......
Dekentjes dus. en omslagdoeken dus.

Deze omslagdoek is van een bijzondere categorie.
Het was een gift, een cadeau.
Nou ja....niet dit garen, maar wel dit merk.
Zo'n geweldig heerlijk zacht garentje: Manos Lace, een mengsel van alpaca, cashmere en zijde....
Zo'n garentje dat je moet krijgen.

De Noordzee-steek (South Bay), maar dan als rechte doek.


Zacht, licht en erg behaaglijk en waarmee je alleen kunt werken als je volkomen ZEN bent (of de kans bestaat dat je het wordt, al werkend)
Aaiend en strijkend over de doek zegt één kind:
'Juf, ik denk dat jij eerder verliefd wordt op een dekentje dan op een man'.



http://stinehoelgaard.blogspot.nl


En dat zou zomaar eens waar kunnen zijn.