vrijdag 31 mei 2013

Een zoektocht, hoe ga je om met de Cito?

Een opmerking vooraf.......
Dagelijks zie ik dat veel mensen mijn blog lezen en ik weet dat daar ook mensen van school bij zijn.
Ineens bedacht ik me gisteren dat er misschien wel iemand is die denkt dat ik 'namens' de school spreek en besloot ik onderstaande blog weer weg te halen. En dat zit me niet lekker. Ik wil meer bloggen dan alleen maar over het weer (al is dat ook buitengewoon interessant). En dus, na een nacht slapen plaats ik deze blog toch, maar het zijn mijn gedachten. Op dit moment. Misschien hoop ik wel op een gesprek, andere ideeën of invalshoeken. De Cito is voor een aantal vrijeschool-mensen omstreden en ook bij mij roept het af en toe weerstand op. Dus voel je vrij om te reageren, dat zou ik prettig vinden.



Schilderles van de afgelopen week: Vanuit citroengeel ontstaat een bonte wei met bloemen.



Wanneer een kind geboren wordt, wil je het in alle opzichten beschermen en helpen opgroeien tot een vrij en vrolijk mensenwezen. Er moet gespeeld worden, en meer gespeeld en gegroeid en nog meer gegroeid.
Ze leren praten en met dat leren praten leer jij de kinderen over goed en kwaad. Je wilt dat ze uitgroeien tot sociale liefdevolle wezens die zorg dragen voor zichzelf en ook voor de ander.
En al die kinderen moeten op een dag naar school.

Het ene kind vindt dat geweldig en geniet vanaf de eerste dag in de kleuterklas, terwijl het andere kind wekenlang huilt bij het afscheid nemen van zijn ouders, stil zit te kijken en tijd nodig heeft om te wennen aan het ritme van een klassendag. En ook dat kind moet naar school.

Op de Vrijeschool wordt veel gespeeld. Ouders zien alleen het begin en het eind, maar de eerste uren in de ochtend is de hele klas verbouwd tot één grote speel- en werkruimte. Stoelen staan op tafels, hutten worden gebouwd en geen kist staat meer met blokken in een hoek. Het is tot boot geworden, tot fornuis of wordt gebruikt om een voorstelling mee te maken. Zo gaat dat in de kleuterklas.
En dan komt toch het moment dat een kind bereid moet zijn een taak uit te voeren. Gaan ze eenmaal naar de eerste klas, dan moeten ze toch aan een tafel kunnen zitten luisteren, in een schrift werken en bereid zijn iets te doen, terwijl ze eigenlijk iets anders bedacht hadden. 'Taakbereidheid' is één van de voorwaarden om naar een eerste klas te gaan. Schoolrijpheid heet dat. Dat betekent niet dat er in een eerste klas niet meer gespeeld wordt, maar het dagelijkse vrije-spel is voorbij.

Zelfde opdracht, ander kind ;-)


Mijn oudste heeft gespeeld tot hij erbij neerviel. Hij bouwde, tekende, timmerde en rende.....en hij heeft alles op de Vrijeschool gedaan wat er te doen viel, van peuter- en kleuterklas in Zutphen, Onderbouw in Assen en Bovenbouw in Groningen.
Pas in de zesde klas maakte hij een test en kon hij naar het VWO. Hij is ook slim. Maar hij speelde verder, genoot van zijn skatebord, was tijden druk met zijn diabolo en timmerde kippenhokken en tafeltjes.
Na het behalen van zijn Havo-diploma ging hij naar de Warmonderhof, de biologische boerenopleiding in Dronten. Ik vond het een voortreffelijke keuze en hij voelde zich er thuis.
En toen kwam ik op een dag bij hem op bezoek en zaten we, met medestudenten buiten. Zij hadden ook het hele Vrijeschool-traject doorlopen en wat was hun conclusie? 'Eigenlijk hebben we altijd onder-gepresteerd. Er was niemand die ons dwong eens wat beter ons best te doen, we gingen toch wel over'. De verhalen kwamen los. Hoe ze dit hadden gedaan, dat hadden ontlopen, zus hadden ontvlucht......alles te makkelijk hadden gevonden. En hoe ze àllemaal hadden genoten van periodes als dierkunde, geschiedenis, aardrijkskunde en heemkunde. Maar dat rekenen en taal....pffff......En eigenlijk schrok ik daarvan. Ik ben immers zelf een Vrijeschool-juf.........

Er is veel veranderd in Vrijeschool-land. Ik vind dat je bij elke nieuwe stap die je maakt moet onderzoeken waarom je het oude eventueel loslaat. Dat de inspectie daarbij een rol speelt is duidelijk. Zij verplichten ons tot de Cito-toets en dit jaar hebben we een experiment met de kleuter-Cito voor oudste kleuters gedaan.
Een van de kleuterjuffen kwam op haar vrije dag op school en heeft met een groepje kinderen zitten werken.
Die kinderen vonden het werken in een boekje buitengewoon interessant en 'echt'.
Er kwamen geen onverwachte dingen uit die Cito-toets en de kinderen hebben het goed gedaan. Twee kinderen lieten een ander beeld zien, maar dat was ook bekend bij de juffen. De kleuterjuffen keken goed hoe de kinderen na de toets weer in de klas kwamen, hoe ze aanwezig waren tijdens de toets en hoe zij de vragen vonden. En ze waren niet negatief. Eenmalig een Cito-toets, als oudste kleuter olv. een vertrouwde juf, dat was goed te doen vonden ze.


Het is niet de Cito alleen die druk legt op de kinderen. Het is de manier waarop je ermee omgaat. Je moet de Cito gebruiken om te analyseren. En analyseren is ook voor ons goed. Als ik vrolijk schrijf over een studie-dag 'vrij bewegen aan zee' denk ik ook aan een studie-dag 'analyseren van gegevens'.
Ik ben ervan overtuigd dat wij goed kijken naar de persoonlijke groei van kinderen, maar vast ook nog kunnen leren als het gaat om analyseren van (toets)gegevens.

Wij gebruiken de Cito op school als volgsysteem. Dat betekent dat er twee keer per jaar toetsmomenten zijn. In januari en mei/juni en daar zitten we nu midden-in. We hebben spelling, rekenen/wiskunde en lezen in klas 1,2 en 3 en in 4, 5 en 6 komt daar werkwoord-spelling en begrijpend lezen bij. En ja, dat zijn dan intensieve weken en ja, sommige kinderen vinden dat echt spannend. Maar het is de analyse die telt. Kinderen willen tegenwoordig ook weten waar ze staan. Wat ze geleerd hebben en of ze dat goed hebben gedaan. Zijn ze vooruit gegaan? Gelukkig zijn alle kinderen ALTIJD vooruit gegaan. De gulle glimlach deze week van een kind dat met lezen van E naar D is gegaan (A is het hoogst) is gewoon prachtig. Het stimuleert hem thuis flink door te lezen, naast het hulpplan dat er voor hem is in de klas. (En de term A t/m E is bekend, maar ook alweer uit de tijd........)

De Cito hoort er bij. Wij zijn een Vrijeschool en ook een professionele organisatie. Het Cito-loze tijdperk is voorbij en daar hebben we het mee te doen.
Natuurlijk zien we dat de kinderen moe zijn na drie dagen rekenen. Ook in mijn klas. Maar vandaag hebben we dan weer  tijd om het over de historie van het papierscheppen te hebben. Morgen gaan we het ook doen!  Wanneer je als leerkracht ziet dat onze manier van werken ook zorgt voor prima Cito-scores en we niet volgens de methode dagelijks een rekenles geven, veel zingen en vormtekenen, schilderen en mooie verhalen horen is dat ook fijn om te weten. De tijd dat er gezegd werd dat die Vrijeschool wel leuk was maar dat er kinderen met hiaten in het leren zitten is voorbij.
Wanneer wij niet voldoen aan de eisen die de inspectie stelt, ons werk inzichtelijk maken, worden we tot zwakke school bestempeld en met sluiten bedreigd. En ik ben er nog altijd heilig van overtuigd dat wij kijken naar het hoofd, het hart en ook die handen.......ook als we meedoen aan de Cito.

Weet je......ook als gezin doe je soms dingen die niet leuk zijn voor de kinderen......Zit je twee dagen opgesloten met elkaar in een auto, om daarna 3 weken aan een Franse beek te vertoeven. In die auto maak je er het beste van.
Naarmate kinderen ouder worden móeten er nu eenmaal dingen.......ça c'est la vie.........

Bij de nabespreking vraag ik altijd of het 'te doen' was. Dat ik trots op ze ben en waar ze onzeker of juist heel zeker van werden. Ik zeg dan ook dingen als: 'Ach, die afstanden en gewichten komen in de vierde klas gewoon weer terug' of: 'We moeten nog maar even flink klokkijken de komende weken'.
Ik heb beloofd zelf een Cito-toets rekenen voor ze te  maken. 21 opgaven  en elke opgave gaat over een kind in de klas. Ze verheugen zich nu al.

Som 1 heb ik al: In de derde klas zitten 21 kinderen. Juf houdt ervan om gelijke rijen met evenveel kinderen te maken. Kun jij daar een tafelsom bij verzinnen?

Bewonderen en rusten na gedane arbeid.

donderdag 30 mei 2013

Pencil thursday: de Orde Primates.

Majlis is een nachtje hier. Ze had broer Olle gezien en die had een cadeautje voor me.....
De CD die hij samen met zijn band, de Orde Primates,  had opgenomen.
Ik wist dat ik 'm zou krijgen hoor en had al gevraagd of 'ie kon inschatten of ik 'm vaak zou luisteren.

Hij en zijn vrienden maken erg maatschappij-kritische teksten, maar als ze zingen versta ik het niet.
Ik bedoel, ze zingen (laten we het zingen noemen) hard en spelen druk.......zoiets.

En toch vind ik ze geweldig. Ik vind het mooi hoe die jongens nu al een aantal jaar muziek maken met elkaar.
Weekenden afspreken en gezamenlijk eten en oefenen in het voormalige bejaardenhuis waar Olle woont.......
Stel je voor, een voormalig bejaardenhuis. (Misschien helpt het om er even een muziekje van de Orde Primates bij af te spelen.........HIER het linkje, dat helpt bij het voorstellen...o ja, de rechter gitarist is mijn zoon ;-))

OP JE PLAAT.....Pencil thursday!


 Ik leg 'm in de auto.....voor als ik 's morgens naar school rijd!

maandag 27 mei 2013

Over vogelnestjes en bokspringen....




Gisteren en vandaag was er veel nieuws rondom het bewegen van kinderen.
Het aantal blessures van kinderen is toegenomen en dat komt enerzijds doordat kinderen tegenwoordig te weinig bewegen en anderzijds omdat er een groep is die juist veel (top)sport.

Johan Cruijff luidde de noodklok. Als er niets verandert, zal de zorg straks niet meer te betalen zijn.

Vroeger.....zo luidde het, vroeger bewogen kinderen meer. Ze speelden altijd buiten en oude spelletjes als kaatsenballen, touwtjespringen, eindeloos op straat voetballen en bokspringen zie je maar weinig meer.
Op scholen werd vroeger nog gym gegeven door gekwalificeerde gym-leerkrachten, maar die zijn allemaal weg bezuinigd.



Daar dacht ik over na toen ik met mijn klas naar de wekelijkse gymles ging.
En ik voelde me natuurlijk aangesproken.
Want in 1983 behaalde ik mijn diploma aan de Rijks Pedagogische Academie te Hengelo (O), inclusief mijn gym-aantekening. Dat was dus echt in de vorige eeuw ;-)


Nu kan ik nog altijd wel op een mini-tramp springen, ringzwaaien en een voorzichtig handstandje........maar ik voetbal niet eindeloos met de kinderen, dat vogel-nestje kan ik ook wel vergeten en ook valbreken doe ik niet voor.
Ik ben geen 20 meer.















We hebben altijd veel plezier tijdens de gymles. We hebben een heel puntensysteem ontwikkeld waarbij het doel is vanaf de ene kant van het lokaal de bal aan de overkant tegen de muur te gooien........
Ik verzin estafettes waarbij de kinderen een bal moeten vervoeren, maar niet in hun hand en onder een luid 'joepiedepoepie' in een mand moeten gooien (en terug moeten om het alsnog te roepen als ze dat vergeten) en waarin iedereen met ballen gooit omdat je als klas vooruit moet zien te komen. Niks afspelen tijdens trefbal, iedereen gooit en prijst elkaar.

Maar of het genoeg is? Ik betwijfel het ten zeerste.......


En dus gingen wij vandaag bokspringen. Ik deed het voor over de rug van het sterkste kind (welnu, het is gelukt, wij bleven beiden staan) en daarna zijn wij in een lange slinger door het lokaal getrokken. Het was feest. Natuurlijk vertelde ik daarbij dat wij dat vroeger heel vaak deden en dan op het plein met de hele school. Dat zesdeklassers al bijna rechtop konden blijven staan en je jezelf voor de kleintjes extra klein maakte.

Het wierp vruchten af. Op het plein gingen de kinderen bokspringen en toen ze het laatste half-uurtje iets voor zichzelf mochten doen wilden twee jongens oefenen op de gang. JA,natuurlijk mocht dat......en ze konden al bijna rechtop blijven staan. Met een hardstenen vloer had ik natuurlijk de neiging om 'kijk uit' en 'oei' en 'voorzichtig' te roepen, maar ik heb het niet gedaan. Als juf van een jongensklas moet je kijken en het laten gebeuren, mits binnen de grenzen.

 Terug naar het nieuws......Hoezo niet kunnen bokje springen? Hier en daar moet er nog flink geoefend worden, maar een groot deel kan het gewoon.

En juf? Hm, die moet ook meer in beweging komen......Ik denk dat we voorafgaand aan de vergadering maar eens even  moeten oefenen met elkaar. En nee......wij zijn geen van allen 20 meer. Verre van dat.



Laten we er maar meteen een studiedag 'vrij bewegen' aan het strand van maken. Mwah, dat lijkt me wel wat.
 (De foto's komen van het WWW ;-))

zondag 26 mei 2013

De zon van binnen!

Vandaag voelt het een beetje als 'the day after'.

Gisteren was ik op de Lentemarkt met mijn spinnewiel.
Zittend op een stoel voelde ik me bijna een soort van Sinterklaas. 'Vrouw Holle' meldde iemand (tsssss).........
Oud-ouders, ouders van nu......grote en kleinere gesprekken.
'Welke klas heb je nu?' Alweer de derde? Och jee, de tijd vliegt...... Hoe lang geleden is het ook weer...o ja, 10 jaar hij is nu 22'.
Gesprekken met ouders van de toekomst, zittend tussen de ouders van nu en nu.
Ineens zag ik een bekend gezicht. Zij zat bij mijn oudste in de klas. Ze was er met haar dochter van anderhalf en haar dochter van vier. Nee, die van vier had zij niet gebaard maar wel gekregen zei ze. Het was de dochter van haar vriendin. Zij was overleden.'Niet gebaard maar wel gekregen'. Ach, zulke wijze woorden. Nog maar 26 en al een leven achter zich.
In haar herinnering was ik twee jaar haar juf geweest. Dat was helemaal niet zo. Ik viel wel regelmatig in, vooral in haar klas.Gek, hoe herinneringen wáár zijn in het hoofd van degene die het zich herinnert.

En dan vandaag.........de zon dan maar van binnen zoeken.

Het doel van vandaag is om alle spreuken netjes in de getuigschriften te schrijven en dat gaat lukken.
Ik ben blij met de beelden die ik gevonden heb. Zo hier en daar moet nog iets geschaafd, maar de beelden kloppen. Over David die Goliath verslaat, de boer die nooit zou zwoegen als hij niet het heilig weten heeft dat hij eens zal oogsten en over de kinderen van Kaïn......

Ik weet nog goed dat ik het verhaal van Kaïn en Abel vertelde en de schok die dat bij de kinderen teweeg bracht. Kaïn die als slechterik wordt gezien omdat hij zijn broer uit jaloezie en afgunst doodt.Wel per ongeluk, maar toch. Maar was Kaïn nu zo slecht? In eerste instantie vonden de kinderen van wel, maar als je dan het gesprek ombuigt en het over het goed en kwaad in ieder mens hebt.......dan stellen ze hun mening bij. 'Hij kende zijn eigen kracht niet juf!' Wat een waarheid en wat een taak in het leven, je eigen kracht leren kennen, ontwikkelen en soms ook beheersen. Derde klas, de ambachten, huizenbouw en boerderij.....het klopt na bijna 100 jaar nog steeds (grotendeels zeg ik er bij, maar dat betreft dan zaken als het tempo waarin klokkijken, omgaan met geld en geletterdheid geschiedt).








Tussendoor mail ik wat te heen en te weer en zaai ik winterprei, peterselie en opnieuw pompoen, want ze zijn maar wat zielig, die pompoenplantjes. Dat wat er al is geef ik nu biologische tuinaarde en een 'Second chance'. Ze mogen naar binnen om tot groei te komen en veilig te zijn voor de slakken net als die prei en peterselie.











Ach....en als je dan toch bezig bent, dan maar kaartjes erbij. In het Frans. Waarom? Och, tja...nou....voor de lol ofzo. De zon maar binnen zoeken. En 'poireau' klinkt nu eenmaal zonniger dan 'prei' en 'persil' net lekkerder dan peterselie. Dat pompoen  in Frankrijk 'citrouille' heet is toch ook leuk om te weten?
De dag wordt ouder en de lucht net iets minder grijs. Nog even naar de groentetuin straks, voor dat net over de aardbeien. Ik heb zin in aardbeien, ik verheug me op aardbeien......met slagroom, in taart, zo van de plant en op beschuit.....



vrijdag 24 mei 2013

Oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo!

Gisteren blogde ik nog over de maan, maar ik denk dat de zon.....dè zon, De Zon......wel het meestbesproken onderwerp is op dit moment. En als er dan door de wolken ineens de zon komt kijken, zie je hoeveel kleur er al is. Je zou het bijna vergeten.

Een rondje door de tuin vanmiddag:

Het roze/witte van het gebroken hartje......dankbaar om te fotograferen.....

de frisgroene citroenmelisse:                  

Het paars/ geel van de akelei......



en de blauwe lucht en grijs/witte  wolken die precies lieten zien hoe de vlag erbij hing...........


Maar weet je, toen ik een half uurtje geleden buiten kwam zag ik een rode gloed boven de schuur van de buren. En dus sprong ik in de auto, om zo snel mogelijk even 'naar achteren' te rijden...kwestie van minuten.........
EN KIJK!!! Het was zoooooooooooooo mooi:




 Ik zag alle kleuren van de regenboog.........


donderdag 23 mei 2013

Pencil thursday, pure-photo workshop en volle maan....Huppekee, alles in één.


Het is donderdag en mijn dochter belde.....
Ik had al een paar dagen niet geblogd, of het wel goed ging met me.
En....o ja, wil je mee naar een info-avond?
Ik wil vrijwilligerswerk doen in Mongolië.
Ik word er zo blij van mam.
Nee, het is in Dordrecht.
Op een donderdag-avond......
Ga je dan mee?
Mongolië, mijn hemel.
Mijn mooie blonde kind naar Mongolië.
Ja, natuurlijk moet ze dat doen en nee, op zich kan ik niet.....
Maar dit zijn van die zaken, die moeten gewoon naar mijn idee.
En dus moet ik maar een weg zoeken.
Is zorg-verlof hier op zijn plek?


Ja, het gaat goed met me. Ik ben vrolijk en ren me rot.
 En nee, ik schiet nog niet hard op.
En ja....ik krijg er een beetje de zenuwen van.
En ja, ook van al die vrouwen die blij bloggen over alles wat ze maken voor de lente-markt.
Zoals ZIJ en ZIJ en ZIJ........
Dat wilde ik ook, maar ik neem wel gewoon alleen mijn spinnewiel mee en ga me in de buurt van hun kraam opstellen.
Op zich ook een rustpuntje, ik achter mijn spinnewiel.



En omdat ik zoooooooooo druk ben (moet zijn, me voel....) meteen mijn opdracht die ik zaterdag zou moeten posten. Dit is wat ik deed en nee, het is niet gelukt.
En ja, op een ander moment zou ik tutorials gaan bestuderen, maar nee, dat gaat nu niet.

Zie hier:

En zie daar:


En dan wil ik er even op wijzen dat ik dus alles zelf en tegelijkertijd deed (dus èn scherpstellen en water in het glas gieten en fotograferen en dat is niet eenvoudig, geloof me)........


Tot slot:


Feitelijk een mislukte waterfoto, maar in dit geval dan wel weer grappig......
25 mei, 's morgens in alle vroegte is de maan weer vol.
Dat betekent dat je het water morgenavond al buiten kunt zetten.
Flessen vol doe ik, want ik heb bruisende, focussende, creatieve, onuitputtelijke energie nodig.
Geen burn-out maar een burn-in eigenlijk.
Ja, dus....


PS: Aan dit blog heb ik meteen maar heel veel labels gehangen.



maandag 20 mei 2013

Eindelijk ......

Na een flinke tuindag gisteren moest het er van komen. We hebben gewerkt en geschaft en er stonden twee cadeautjes....twee flinke stammen met een briefje erbij. Dat we daar maar lekker op moesten zitten met een kopje koffie......

Maar goed, Eindelijk ben ik ongelofelijk aan het werk om de laatste weken van dit schooljaar goed af te sluiten.
Wij krijgen nog bezoek van de inspectie en je begrijpt, dan moet alles tot in de puntjes in orde zijn.
Vooral op papier.......want alles moet 'inzichtelijk' zijn voor de inspectie.

En dus waren het vooral de handelingsplannen, de periode-doelen, de overzichten en dag-voorbereidingen die vandaag aan de orde waren.

Zou het de tafel zijn? Waarover ik gisteren blogde?
 Dat ik er nog plezier in had ook?

En dat ik ook nog zin had in lekker koken? Een couscous-salade met geitenkaas en tomaat en spinazie en raapstelen uit eigen tuin? Ik hield altijd wel van groente, maar nu eet ik alles wat groen is. Van zevenblad tot spinazie en daslook tot raapstelen. Ik vind het ge-wel-dig!! En alle die prachtige recepten van HAAR en van HAAR.







En dat ik ook nog een brood gebakken heb? (ok, Pontus heeft het eerste kneedwerk gedaan, maar ik het tweede en het bakken).


En dat ik aan het eind van de dag nog een uurtje in mijn groentetuin was ?


Aardappelen, spinazie, veldsla en raapstelen. Boontjes en afrikaantje (vind ik gezellig) en gele lupine (vind ik ook gezellig)


Ok, tussen de goudsbloemen moet ik nog wieden......



Daar  liep ik mijn tuin-buurman tegen het lijf. Een ervaren moes-tuinder......en ik verontschuldigde me meteen.
'Ja, het is wel een beetje vol....we zijn vol goede gestructureerde plannen begonnen, maar we doen eigenlijk maar wat......'



























Hij had vooral oog voor één ding: de aardbeienplanten die in volle bloei staan en die ik overgenomen (nou
gekregen) heb van de vorige eigenaar van de tuin.
'Dat bint heule best'n'  zei hij. 'Dat word'n knoeperds....echt!'

En nu snap je zeker wel dat ik niet kan wachten.
Heule beste knoeperds van aardbeien.
Laat ik er maar snel een netje overheen spannen...........


zondag 19 mei 2013

Een nieuwe oude tafel met positieve energie.

Kijk nu wat ik heb........
In mijn kleine achterkamer heeft deze prachtige tafel een plek gevonden.
Betekende wel dat er veel andere zaken moesten wijken......
Dat er verschrikkelijk opgeruimd moest worden.......
Dat de kast naar de andere kant van de kamer moest.....
Dat mijn blauwe-verzamel-borden-en allerhande andere zaken-kast opgedoekt moest worden.....
Dat het raam open moest om daardoor de tafel naar binnen te tillen.......


Technisch gezien blijft het de tafel van Vriend......
Dat vind ik fijn, dat er iets van hem bij mij staat....



Moet je je voorstellen, ik kan alles laten liggen en toch gewoon aan tafel eten.
Dat kon namelijk niet. Al lang niet meer.

En deze tafel is niet zomaar een tafel.
Hier zijn besluiten genomen, hier is heftig aan vergaderd.
Om de wereld beter te maken.
Om de cacao-boeren een eerlijke prijs te geven.
Om slaaf-vrije chocolade te maken.


Aan deze tafel is het besluit genomen om repen niet langer in keurige stukjes te verdelen.
Om ongelijke stukjes te maken.


Deze tafel is langzaam te klein geworden, omdat het goed gaat met Tony......en dat is een verheugend bericht vind ik.

Jaha....dit is wel even de oude tafel van Tony Chocolonely.

Vriend was in Amsterdam bij Tony en  mocht hem hebben, mits hij hem meteen meenam.
2,60 m. achterin een Caddy......en met de deuren open is hij vervoerd, van Amsterdam naar Drenthe.
Gewoon de IJssel over, tussen de hunebedden door.
En nu staat 'ie bij mij.
En daar ben ik trots op.

Samen met de tafel kwam ook het jaar-ver fair-slag van Tony.
En omdat wij vorig jaar in de klas een reep hebben verdeeld en daarover naar Tony geschreven..........(ik vertelde over Vriend en veel repen in zijn auto en toen belden we hem en nam hij repen voor ons mee) staan we ook nog in het jaar-fair-slag.

Je snapt het al: hier is het linkje

Tot slot nog even een weetje (en je kunt er heeeeeeeeeeel veel vinden op de site)
Hebben jullie wel eens een reep van Tony Chocolonely moeten verdelen?
Welnu, het zijn niet zomaar bedachte stukjes.....

Is dit ook een beetje reclame? Ik geloof het wel, maar ik vind het kunnen. 



zaterdag 18 mei 2013

Pure photo-workshop, de tweede opdracht.






Deze tweede opdracht ging over technische zaken als hoeken, licht en afstand.
Ik was erg enthousiast toen ik de opdracht las, maar het ontbrak me aan de tijd die ik er aan had willen besteden. Dit is zo'n opdracht waar je je helemaal in zou willen gooien.
Op de twee momenten waarop ik er mee bezig was, was het bewolkt en ik ben nog niet vertrouwd genoeg met mijn toestel om allerlei waardes te veranderen. Ik zie allerlei getallen in beeld en het frustreert me dat ik daar dan niets mee kan (wat dus weer een goede les is en daarom doe ik deze workshop toch?).
Dus ik weet dat ik iets van technische 'les' moet nemen.

Goed, als uitgangspunt nam ik een glas met steentjes. Steentjes verzameld (op kleur en vorm) in Frankrijk.

Ik kwam er achter dat ik het niet zo spannend vind om met een 'gewone' belichting recht van voren foto's te maken waarbij er ook van alles in de omgeving te zien is. Gewone belichting betekent voor mij: met buitenlicht of met daglicht binnen.....
Deze foto's vind ik dus buitengewoon on-interessant.
De ene valt weg in het hele plaatje, de ander is gewoon stom scheef. Scheef kan hip zijn, maar dit is stom.......















Veel leuker wordt het wanneer de belichting raar is.......of de hoek vreemd.....of wanneer het object er niet helemaal op staat......of wanneer    er zowel vaag als scherp gefotografeerd kan worden zodat details van het object eruit springen......

De volgende foto is nog steeds niet helemaal scherp, maar laat wel zien wat ik mooier vind. Achtergrond, voorgrond........object krijgt meer 'lagen'.(licht van de zijkant)


Eigenlijk had ik dus, met dit gegeven opnieuw foto's willen maken.......maar daar ontbrak nu die tijd).


Spelen met het licht spreekt me ook aan. Je ziet de gravure in het glas, het lijkt wel alsof het licht daar extra aanwezig is....... de vage kleuren op de achtergrond versterken de glaskleur (maar ja, deze is weer niet helemaal recht...pfffff).
Wanneer het licht van achteren komt (daglicht) krijg je een soort sprookjesachtig effect. In tegenstelling tot mijn foto's in het begin, til je ze als het ware uit de werkelijkheid. Teveel licht vind ik moeilijk te hanteren. Daarvoor mis ik techniek. 



Nu denk ik, dat ik van alle foto's deze het mooist vind. Rond, maar net niet symmetrisch, de sterretjes in het glas zijn goed zichtbaar en een aantal steentjes vaag op de achtergrond. Het raam (dus het licht) is op de bovenzijde van de foto.

Met al deze oefeningen in gedachten heb ik gisteren foto's gemaakt in de klas. De kinderen hadden hun pinksterkransen op. Ik vind het leuk om portretfoto's te maken waar de kinderen niet helemaal opstaan en hun stemming toch duidelijk te zien is......licht van achter (bewolkte dag) Ik stond hoger zodat ze een beetje naar boven moesten kijken en de kransen in hun haar goed zichtbaar waren. Maar ja, deze foto's kan ik natuurlijk niet laten zien.

Dank je wel Mariska voor deze leerzame en leuke opdracht!




Klik hier voor de opdracht van vorige week.

donderdag 16 mei 2013

PENCIL THURSDAY: kijk wat ik vond!


Een briefje aan mij (tja......) van boerenkind Olle.
Nee, het is niet onlangs geschreven, maar een kleine 20 jaar geleden.
Ik denk dat er een cadeautje bij hoorde.
Ik, als trotse moeder, denk dan dat het goed te lezen is, maar ik zal het even voor jullie ontcijferen.

LIEVE CARIN
NU HEB JE ALWEER EEN GELE KIP EN EEN GROENE KIP
EN EEN HEEL MOOI ZAKJE
MET EEN KUIKEN EN EEN PAASHAAS
EN EEN KONIJN
NOU NOU, JIJ WORDT OOK VERWEND!
GROETJES VAN
OLLE.

Het ligt al een tijd te wachten op een lijstje, maar dat komt er maar niet van.
Uit een tijd dat je op de Vrijeschool nog begon met het leren schrijven van de 
hoofdletters.  Omdat die hoofdletters veel beeldkwaliteit bezaten.
Je leerde de Slangenletter, de Koningsletter en de Vogelletter.....
Dat is lang geleden.
We trachten die beeldkwaliteit in zekere zin wel te behouden, al leren de kinderen nu meteen de kleine letters, maar het hele leesproces verloopt veel sneller dan 20 jaar geleden. O ja, er is veel veranderd in Vrijeschool-land maar laten we eerlijk zijn:
De kinderen, alle mensen en de wereld  zijn ook veranderd.
Gelukkig maar. Ooit zei iemand:'Stilstand is achteruitgang'.
Neemt niet weg dat we het goede moeten behouden.
Toch?



Pencil thursday is een initiatief van HAAR.

woensdag 15 mei 2013

Pinksteren!


Vrijdag dansen we rond de meiboom. 
De kinderen hebben kransen gevlochten van crêpe-papier en het aantal kransen met bloemen in de klas groeit.
Elk jaar is het weer een prachtig geheel.
(Bijna) alle kinderen zijn in het wit en ook leerkrachten en ouders zijn dat.
Vaak is het zonnig warm, maar ik geloof niet dat dat gaat lukken.
De kleuters komen ook en hebben een heuse pinksterbruid en -bruidegom.
Een fijn en compact feest.
Deze week oefenen we dagelijks rond de meiboom met linten.
We dansen een dansje en zingen een lied en eten aan het eind beschuit met aardbeien......
maar dit jaar niet. Er zijn nog geen biologische aardbeien te krijgen (tenminste niet voor een schappelijke prijs) en dus wordt het aardbeienjam. WEL met slagroom! Dat dan weer wel.












maandag 13 mei 2013

Ach....wat doet een mens zoal om stress te onvluchten?

Zodra ik weet dat iets wer-ke-lijk moet gaan gebeuren, er geen escape meer zou moeten kunnen zijn en de daad bij het woord gevoegd moet worden......zie ik altijd weer kans het uit te stellen. Knutsel ik me een slag in de rondte om de stress te ontvluchten (dat kan ik goed hoor).






En dus maak ik armbandjes. Volstrekt nutteloos, ik kan ze nooit allemaal dragen maar het moet. Misschien moet ik ze maar verkopen (dat denk ik dan altijd......)





En wie mijn photo-workshop opdracht 1 heeft gelezen (en wat deden veel mensen dat en wat kreeg ik veel leuke en lieve reacties, dank je wel) weet nu wel dat ik nogal van regenbogen houd......



Maar ja......als je er dan één armbandje bij maakt zie je ogenblikkelijk dat er echt een andere kleur nodig is om de boel weer in harmonie te brengen......




Vandaag zijn we in de klas begonnen met het vlechten van papieren kransjes voor het pinksterfeest vrijdag. Dat kunnen ze nu in klas 3 gewoon zelf en de kinderen die klaar zijn helpen de anderen. De kunst is het om jezelf overbodig te maken in de klas........
En dus maakte ik weer een armbandje. Er zat namelijk nog een bolletje katoen in mijn tas.

En dus leren de kinderen in de klas nu ook armbandjes maken......

De komende dagen denk ik dat het zich als een olievlek zal uitbreiden en straks iedereen met armbandjes loopt. Hoef ik ze ook niet meer te verkopen op de lentemarkt over twee weken. Heb ik mijn eigen handel weer behoorlijk om zeep geholpen ;-)

zondag 12 mei 2013

Het getuigschrift.





De meesten van jullie weten dat ik op de  Vrijeschool werk.
Ook al kom ik uit een heel gewoon onderwijzers-nest, toen ik 20 was nam een vriendin van mijn moeder me mee naar de vrijeschool in Almelo. Ik zat op de PA en ze belde om me mee te vragen. 'Je zei laatst dat je zo benieuwd was naar de vrijeschool' zei ze. Ik kon het me werkelijk niet herinneren en had geen idee, maar vond het onbeleefd om dat te zeggen en dus ging ik mee.

Het moment van binnenkomen voelde ik dat ik daar moest zijn......maar dat mijn hele werkzame leven zich rondom die vorm van onderwijs zou gaan afspelen, daarvan had ik toen geen idee.

Die beginjaren waren jaren dat ik wegliep omdat ik het allemaal veel te ingewikkeld vond, terugkwam omdat ik toch echt iets miste in het reguliere onderwijs en uiteindelijk mijn plek helemaal vond op de school waar ik nu werk omdat ik de vrijheid voelde dat met kinderen te mogen ondernemen dat hen werkelijk deed groeien van binnen en van buiten.

Ik ben de 50 gepasseerd en dat is de leeftijd dat menigeen Intern begeleider, Remedial teacher of Schoolleider is geworden. Want dat is de 'carrière' die je dan maakt in het onderwijs. En ik? Steeds weer vraag ik mezelf af wat ik het leukste vind aan het onderwijs en dat zijn uiteindelijk toch de kinderen. Niet het vergaderen, niet de ouders (ja sorry) maar de kinderen. Zij helpen me dagelijks om de dag weer als een uitdaging te zien ook al zegt mijn gemoed soms anders.

Nu is het voorjaar......we hebben hard gewerkt dit jaar en het wordt tijd om me op de GETUIGSCHRIFTEN te storten.
Wij kennen geen rapporten met een bolletjes-systeem, geen cijfers en geen andere invul-formulieren. Het getuigschrift zoals wij dat hebben bestaat uit twee delen. Een deel voor de kinderen waarin ik een gedicht schrijf (wij noemen dat een spreuk.....) en er iets moois bij teken/schilder/knip/plak en een stuk waarin ik de ontwikkeling van de kinderen voor de ouders beschrijf. Je voelt het al aankomen: dat is mega-veel werk.
En daar begin je dan in de meivakantie mee......als het goed is........en ik heb niets op papier. NIETS! En de vakantie is bijna voorbij.


In mijn hoofd ben ik er al lang mee bezig. Voor mij is het kunstzinnige deel voor de kinderen altijd het lastigst. Ik ben niet zo kunstzinnig. Ik ben meer ambachtelijk.
Ik had collega's die met drie lijnen een prachtig kunstwerk maakten.......duidelijk Mozes met zijn volk in de woestijn.........
Ik heb daar tijden voor nodig....pruts en klooi en ben nooit tevreden. Ik moet er ook altijd inkomen, het duurt en duurt voor ik tevreden ben over een tekening en pas als ik in een 'flow' kom gaat het beter.

In mijn hoofd weet ik wat ik ga doen. Iets met kleur en vorm  (ik moet oppassen wat ik hier schrijf, want ouders lezen mee ;-)) De spreuken komen uit de vertelstof van het afgelopen jaar of uit de overige leerstof.
Die spreuken schrijf ik zelf, maar de eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat ik ook spreuken uit eerdere 'rondjes' gebruik.

Mozes in zijn biezen mandje, het metselverband, de boer, graan, de molenaar, dat behoorde allemaal tot de leerstof van dit jaar en ik zoek bij elk kind een beeld waarvan ik vind dat het past.
Het ene kind bevestig je, het andere kind daag je uit een treetje hoger te klimmen.....Wat heeft het kind dit jaar laten zien en wat wens je het kind toe? Dat probeer je te vangen in een gedicht en ik vertel daar dan ook graag in dat het leven mooi is en de moeite waard.

Steiner heeft nooit gezegd dat je daar dan uren en uren mee bezig moet zijn. Ook niet dat je hele schilderijen moest maken. Maar bij ons is dat door de jaren heen wel zo gegroeid.

En dus slaat de onrust toe. Ik moet aan de gang......ik moet de beelden die in mijn hoofd zitten vorm gaan geven op papier.

De zonnebloem
In het voorjaar ligt mijn tuintje er een beetje somber bij
Maar ik weet wat ik moet doen en maak alles onkruidvrij
Maak een gaatje, plant een zaadje, zon en regen doen hun werk.......

Dit is het begin van een spreuk van het afgelopen jaar.
Of deze,  het eerste deel van een spreuk over het wonder.......

Weet je dat een grote schat
Zich vaak verschuilt in kleine dingen?
In een heel klein drupje dauw?
Of een merel die gaat zingen?


Op het moment dat ik ze schrijf of uitzoek, staat het betreffende kind even helemaal in het zonlicht en is het 'even' tussen mij en dat kind. In dat proces zit ik.........even tussen mij en de kinderen. Dat is er tijdens het koken, spinnen, lopen over het strand.........en in het begin verzet ik me daartegen. Ik wil vakantie en ik wil niet met school bezig zijn. Maar dan, langzaam worden het goede, stevige beelden en word ik er blij van.
In dat proces zit ik nu. Dat jullie het even weten ;-)

Buren..........


En toen ik gisteren naar Buren reed, waar mijn eigen kind op de boerderij aan het werk was en zijn vriendin in de boerderij-winkel een kook-demo deed,  tilde ik er ook minder zwaar aan. Ze worden wel groot, ook zonder spreuk...... Ze gaan hun weg en leven hun leven. Dat gaf wel lucht en nuchterheid.













 Het is meer de activiteit van bedenken van dat beeld (van dat kind dat je in het zonnetje zet), dan dat beeld zelf bedacht ik me.
En om dàt maar even in een spreuk te vangen, ik ben nu toch bezig ;-) :


(het slot uit een gedicht over Christoforus)
Zo trok hij heel zijn leven
veel wijsheid hij vergaarde,
want niet het doel, maar juist de weg
gaf aan zijn leven waarde.
Zie je het begin van de peren al?


De groente in de kas van 'de Goudsbloem', geplant door mijn boerenkind en al bijna klaar voor de oogst.




Binnenkort worden de schapen geschoren......ik heb al twee vachten gereserveerd.