vrijdag 28 februari 2014

Over richtingsgevoel en de weg kwijt zijn.

De Beekbergense wol en hobbyhal (klik HIER)......daar was ik gisteren.
Ik bedacht dat ik op de terugweg naar Rolde best even mijn katoenvoorraadje kon aanvullen.

En dat deed ik dus daar.


Nu heb ik geen TomTom maar ik heb een  goed richtingsgevoel.
Dus als ik eenmaal op Google maps heb gekeken (niet de geprinte route, maar gewoon de weg) en ik schrijf wat wegnummers op, dan kom ik overal. Ja echt.....
Ik ben gewoon echt goed in de weg vinden. Echt!

En als het dan een keertje niet lukt (zoals in Ede afgelopen week), dan vraag ik het gewoon. Aan een man.
En die wees me hoe ik dan wel moest rijden. Ik was er eigenlijk al bijna hoor....en na uitleg en bedanken riep hij me na 'Da's zelfs voor een vrouw goed te doen!'  Aj aj aj.........Ik wilde me nog omdraaien en roepen wat ik hier zojuist schreef: 'Ik ben gewoon goed in de weg vinden joh, echt!' Ik deed dat niet.

Maar hier reed ik dus gewoon naar toe.....
Ik wist wat ik wilde, had zelfs een soort van briefje...maar eenmaal binnen was ik de weg kwijt. Daar dan weer wel.

Tjonge.
Kasten vol wol, rekken vol borduurpatronen, tafels vol breiboeken, bakken en kasten vol bandjes.........
en daartussen een stel goedgemutste vrouwen. Die duidelijk van handwerken hielden. Er waren louter vrouwen daarbinnen en ik had de indruk dat iedereen elkaar kende. Overal hingen gemaakte, gehaakte handwerkjes......een winkel vol dingetjes zeg maar.


Zaterdag nemen zij deel aan CAL-middag. (Je weet niet wat dat is? Nou, dan sla je deze regel gewoon over ;-)). Ze wisten me te vertellen dat er in Apeldoorn minstens 75 vrouwen een CAL-deken aan het haken zijn. Mochten die allemaal komen, dan weet ik echt niet waar ze die laten.

Ze begrepen eigenlijk niet waarom ik met de gewone Scheepjes Coton Mayflower haak.Ik zou beter voor een glanskatoen kunnen kiezen.  Nou ja......ik vind dat fijn garen en goed betaalbaar. Glansgaren heb ik ook, maar dat heeft zo'n eh.....glans.....en dat vind ik niet voor alle 'dingetjes' even mooi.

Goed, ik had me een bedrag voorgenomen en daar mocht ik niet overheen van mezelf.
En dat deed ik goed doordat er overal in de winkel duidelijke prijskaarten hangen. Fijn vind ik dat.
Mijn oordeel over de winkel?
Ik vond het echt de moeite waard, het maakte me aan het lachen. Elk hoekje en gaatje was benut. Patronenboeken te over en grote vriendelijkheid. Kundigheid ook en een precies weten wat waar en hoe ligt.

Prima te bereiken als tussenstop Assen-Oosterbeek ook.....dus ik kom vast nog een keer.




Behalve katoen liet ik me verleiden tot dit:

Ook katoen, maar dikker en met een prachtig kleurverloop.
Wat ik ervan maken ga? Nou ja, een dingetje natuurlijk ;-)

Natuurlijk legde ik uit waarom ik foto's maak en bij het afrekenen liet ik mijn blogadres achter.
Dames, ik zend jullie een hartelijke groet en wens jullie morgen een top-middag toe!

donderdag 27 februari 2014

26 jaar geleden.

Het is alweer 26 jaar geleden dat ik moeder werd.
Makkelijk wàs het niet en makkelijk was ik zeeeeeeeeeker niet.
Ik moest op het allerlaatst naar het ziekenhuis, maar dat wilde ik niet.
En eigenlijk, achteraf bekeken wist ik helemaal niet wat ik verwachten moest.
Een kind krijgen.......tsss, ik had me er niet wezenlijk in verdiept.
Ik dacht oprecht dat ik dat wel even zou doen.
Ik had dat boek: 'Bevallen en opstaan'  gelezen. Maar het hoofdstuk: 'En als het niet gaat zoals je verwachtte' had ik overgeslagen.
Nou.....
pffffff....nee, Pffff (met een hoofdletter)........
Olle werd geboren en hij zag er precies zo uit als ik me mijn baby had voorgesteld.
Die nacht sliep ik met veel medicijnen naast de zusterpost.
Ze wilden me in de gaten houden....
En ik?
Ergens midden in de nacht bedacht ik me dat Yvonne van Gennip zou schaatsen  (het was tijdens de Olympische Spelen in Calgary)en zette ik de radio aan.
Met zo'n oortje.
Mijn kind net geboren, ik onder de valium, maar ik moest weten of ze gewonnen had.
En dat had ze. 
Lees maar......28 februari was het....in de nacht van 27 op 28.......
Ik ook.
Ik had ook gewonnen.
OLLE LUCAS.
Een wolk van een baby.


Een week later realiseerde ik me dat hij geboren is op de geboortedag van Rudolf Steiner.
Ik bedoel maar ;-).........da's toch wel een dingetje, toch? 






woensdag 26 februari 2014

Rondje Nederland en lentekleuren!




Zoals dat dan gaat in de vakantie....
Op zaterdag voel je een week voor je liggen en voordat je het weet is het
alweer woensdag.
Een dagje naar mijn vader in Twente voor koffie en het nodige bijpraten.
En  naar het kind dat een week op vakantie was.
Vanuit Oosterbeek is Wageningen om de hoek, dat is wel fijn.
Het andere kind heeft een vriendje in Driebergen en besluit ook te komen.
En dus rijdt moeder eerst naar Ede (station), dan naar Wageningen en dan weer vv.

Heerlijk om ze even te zien, foto's te kijken en te horen hoe het was.
La Palma,wat een prachtig eiland. En, zoals de kinderen dat zeggen:
'Als je  houdt van niet teveel gedoe, is dat een fijn eiland om te zijn'.
Ze zaten in de  sneeuw bovenop een berg, liepen naar de krater van een vulkaan in dichte mist om vervolgens weer af te dalen naar het strand om daar in de zon te liggen.
En ja.......ik heb dus nu lava-zand van het strand en ook van het hoogste topje van de berg.
Daar ben ik dan weer erg blij mee!



Ik voel de zin opkomen om ook af te reizen naar een spannende omgeving.

Maar ach.....ik heb het goed.
Tussen mijn wolletjes, een wandelingetje en een handwerkje rust ik uit.

Om maar even te laten zien dat er uit iets doods altijd weer nieuw leven ontstaat:
Een omgewaaide berk die uit zijn takken gewoon nieuwe bomen  laat ontspruiten.

Dat is toch bijzonder.


Tja, en die handwerkjes.....gisteren had ik ineens behoefte aan de kleuren van narcissen en druifjes.
Ineens.....en dus is mijn Noordzee-sjaal in een tas verdwenen. 
Doe ik me toch de ontdekking dat het praktisch is om eerst 9 rondjes paars te haken en kleur voor kleur die 9 granny's af te maken. Dan ontstaat er (nou ja, bij mij)  een soort drive van niet meer kunnen stoppen en is mijn knal-kussen alweer bijna klaar....




Door de crochet-along deken ontdekte ik de halve stokjes. Net iets meer dan een vaste en minder dan een stokje........
Eh, die deken heb ik uitgehaald. Hoe leuk ook dat er helemaal een vertaling is gemaakt en ik ineens steken ging haken die ik nog niet kende, het moet bij mij altijd in  volle vaart vooruit. Het duurde me te lang en ik zag al allerlei herhalingen aankomen.


Morgen verhuizen we de hele toestand weer richting Rolde.
Dan zal ik de badkamer inwijden en ik denk ook aan het werk gaan in mijn moestuin.
Lang leve de vakantie!






zaterdag 22 februari 2014

Zinloos is bij mij nooit zonder zin.

Weet je waar ik een hekel aan heb? Aan  dit soort bolletjes.


Of je nu aan de buitenkant begint of de draad vanuit het midden trekt.....ergens komt er een heleboel tegelijk en voor je het weet trek je er een knoop in. Of ben ik nou de enige die dat vindt?
En dat is vast de reden dat ik, verliefd op de kleuren, ooit drie bolletjes kocht en ze vervolgens in een tasje stopte..... en dat tasje stopte ik gisteren in mijn tas voordat ik naar Oosterbeek vertrok.
De wereld aan bolletjes heb ik bij me, want ik weet nooit van te voren waar ik zin in heb.
Lief weet niet beter en laadt braaf mijn auto uit. Drie tassen en twee bakken vol wol.
Deze kleuren?
Lentekleuren vind ik het.
En ik heb zin in LENTE!
Dat is vast de reden dat vanmorgen mijn oog daarop viel.

Dus....eerst maar bolletjes maken......

.......om vervolgens te gaan haken.


Hannah mailde dat ze heerlijk werk had verricht. Werk waarbij ze niet hoefde na te denken.......
blad harken.......

Ik deed dat ook, werk waarbij ik niet hoef na te denken en genoot er ook van.
Bolletjes wikkelen.....en er foto's van maken......

.......en haken.....

Nee, zeg maar niets.......de zoveelste Noordzee-sjaal/

En ondertussen keek ik....met veel plezier.....jullie ook?


Dit was een heerlijke eerste vakantie-dag.



Janny....ik hoop dat je hier mee uit de voeten kunt ;-)

Officieel heet dit de South-bay stitch. Daar blogde ik HIER ook over.


donderdag 20 februari 2014

Mijn badkamer gaat echt een badkamer worden.

Mijn sneeuwklokjes kijken toe.........







Dit bedacht ik vrijdag niet, toen de buurman kwam en zei: 'Moandag goat ze beginn' en pakt ze de douche an'. 

Dat het nodig was zie je vast wel.......


Volgende week is het klaar..........

Ik geloof dat ik dan heeeeeeeeeeeeeeeeel lang onder de douche ga staan!

De mannen zijn al weer aan het werk en ik reis af naar school.
Verkleedfeest vandaag en dan (na een studiedag) VAKANTIE!!

dinsdag 18 februari 2014

ÉÉN JAAR!

15 februari 2013 was de dag dat ik mijn eerste blog plaatste.
Daar was ik uitermate onzeker over, maar Arnika wist me over te halen.
Hannah  blogde ook al en deelde mee dat als zij het kon, ik het ook zeker zou kunnen.
En dus begon ik.
Ik weet nog dat het bijna voorjaarsvakantie was en ik schapenvachten ging kopen.
Met een geleend toestel van Arnika vroeg ik dan een beetje verlegen of ik foto's mocht maken......
voor mijn blog......




Nu zijn we een jaar verder en is het bijna weer voorjaarsvakantie.
222 berichten en ongeveer 44.000 keer werd mijn blog bezocht.

Met veel plezier heb ik geschreven en gelezen....véél gelezen.
Bijna dagelijks lees ik bij en ik vind het fijn om het leven van anderen te lezen.
Soms hartverscheurend, soms om te lachen, soms vol  goede ideeën en soms kneuterige niemendalletjes. Ook leuk.



De laatste weken kreeg ik ook cadeautjes. Recepten werden me toe gestuurd, toe gestopt op school en ik kreeg goede tips voor sites waarop ik ideeën kan opdoen voor glutenvrije recepten. Dank jullie voor alle tips en aandacht. Wat laten we eerlijk zijn, van aandacht groeit ieder mens. 



Een nieuw blogjaar ligt voor de boeg en er is niets in mij dat na een kleine evaluatie bedenkt dat ik moet stoppen met bloggen. 
Ik vind het niet altijd makkelijk. Ouders van school lezen mijn blog en oude vriendinnen van mijn moeder.
Sommige collega's en mijn kinderen........
Hoewel er dus zaken zijn die ik onbespreekbaar laat, voel ik me redelijk vrij om te bloggen over de dingen die op mijn pad komen. Zou ik die vrijheid niet meer kunnen voelen, dan moet ik stoppen. 
Vooralsnog word ik voornamelijk vrolijk van het maken van foto's, schrijven van verhaaltjes of spuien van ideeën.


De dag is begonnen. Ik heb mijn haar gewassen in de keuken, met een emmer warm water.....
De badkamer ligt er immers uit. Er wordt alweer gehakt en gesjouwd en mijn schooldag begint.
Lief vertrekt weer richting Oosterbeek, ik heb na mijn schooldag oudergesprekken en een eetafspraak.


Wat brengt het bloggen jullie? 

zondag 16 februari 2014

De drukte en meer.


Ik wist dat er groene vlekjes zaten op de klokjes van het sneeuwklokje, maar ik wist eigenlijk niet dat het hartjes waren.
Echt niet.

Och, ik kreeg cadeautjes de afgelopen week.
Een lieve mail van een ouder, een warme blik omdat een vader vindt dat ik het goed doe met zijn dochter...........bijna een meter sneeuwklokjes van een vader die vindt dat zijn nieuwe tuin te vol staat.......ik voelde me een blij mens.

Het gaat goed met me, echt goed.
Sinds ik gestopt ben met het eten van gluten, knap ik op.
Wat een verschil met 3 weken geleden.
Ik voel me krachtiger en rustiger maar bovenal voel ik
dat mijn darmen meer en meer op orde komen.
'Je bent wat je eet' heb ik jaren naast me neer gelegd, maar o wat is het waar.
Ik eet nog immer geen brood of iets wat daar op lijkt.
Doordat ik veel niet mag, ben ik een stuk kritischer op wat ik dan wel mag.
Nu heb ik makkelijk praten, want met een gezin met kinderen maakte ik vroeger 
altijd afwegingen. Veel dingen waren biologisch, maar niet alles.
Nu ik alleen voor mezelf te zorgen heb, koop ik de meeste producten bio.
Die luxe heb ik dan.
Dagelijks bak ik boekweitpannenkoeken die ik mee naar school neem.
Vaak aangevuld met een salade of met kwark met fruit.
Dat betekent dat mijn dag niet alleen meer begint met koffie (ja, en een sigaret, ik ben geen heilige ;-)), maar 
sta ik nu  pannenkoeken te bakken en mijn bakjes voor de dag te vullen.
Mijn keuken is nu glutenvrij en ik haal het niet in mijn hoofd om te smokkelen.
Ik heb me lange tijd niet gezond gevoeld en die 5 kilo minder doet me ook zeeeeeeeeeeeeeker goed.




Dus als je keuken op orde is, komt het huis vanzelf. (da's geen gezegde maar zo voelt het wel)
Voel ik weer energie om heerlijk te handwerken.

Daarnaast is de week gevuld met oudergesprekken. Dat is altijd pittig in twee weken een stuk of 18 oudergesprekken.
De klas, de individuele kinderen staan je in die weken zo levendig voor ogen, dat er weinig tijd is voor iets anders.
Dat is niet erg hoor, dat weet je. Maar dat neemt niet weg dat ik dan erg kan verlangen naar vakantie.

En verder?
Vanaf maandag zal ik geen warm water meer hebben omdat mijn badkamer en de bijkeuken opgeknapt gaan worden.
Dat is bepaald geen luxe, met een enkelsteens muur en geen verwarming, krijg je daar het vocht niet weg. Het ziet er niet uit. En ze gaan het opknappen.
En dat hoorde ik vrijdag.......
Dus ik schrob mezelf eens extra, zorg dat de was gedaan is, sleur ik de koelkast naar de woonkamer en haak me daarnaast een slag in de rondte.

Mijn schoondochter (ja, zo noem ik haar sinds mijn zoon samenwoont) vroeg eierwarmers.......





Voor Jut en Jul zijn ze. Voor hun gezellige huisje met lichtjes en foto's en hout en dingetjes. Ze hebben het goed die twee en zijn op weg naar een nieuwe baan van zoonlief. Vanaf begin maart zal hij boer zijn bij de Zonnehorst. Eerst genieten ze van een welverdiende vakantie op La Palma. 


Een heerlijke steek, maar na een meter wel een beetje saai!


Mijn sjaal is bijna klaar, er moeten nog wat tierlantijnen aan en ik maakte twee 'billendoekjes'.
Billendoekjes? Ja, billendoekjes. Het zijn minirokjes die ik hier thuis over mijn broek aantrek. Omdat er in dit koude huis soms delen onderkoeld raken. Zuiver wol, voor de warmte.
Het is naar DIT patroon van Renée dat ik het rokje voor mezelf haakte.


Dochterlief is ook enthousiast en begon er ook één. Allemaal van die grijze prachtige  wol die over was nadat ik mijn omslagdoek had uitgehaald......

Nog vier dagen en dan is het vakantie. Er staat veel op het programma en wat heerlijk dat ik de energie kan voelen om dat allemaal te gaan doen.







donderdag 6 februari 2014

Mooi!

Een aantal weken geleden ging de deur van mijn klas open.
Daar stond hij...........Koos. 22 en een jong volwassen mensenkind.

Ik weet nog dat hij bij mij in de klas kwam. Een klein joch dat geweldig kon spelen, het liefst buiten was en nu eenmaal leerplichtig was en dus naar school moest.
Nee, hij gaf zich niet zomaar over aan een nieuwe autoriteit. Daar moest ik wel wat voor doen.
Dat deed ik en zoals dat gaat met dat soort kinderen: het duurt even, maar gaat dan  nooit meer over.
We beleefden goede jaren samen en na klas 6 vertrok hij naar de Bovenbouw.

Ik weet nog dat ik ergens ooit schreef: 'Ik hoop dat ze zijn Goud zien, want dan komt het vast goed'.
Koos bezat de gave om altijd daar te zijn, waar hij nou net beter NIET kon zijn.
Waren er 5 jongens stiekem aan het voetballen op het plein, schopte net hij de bal door het kleine wc raam.
Haalden ze met zijn allen ongein uit, dan was het Koos die net te brutaal reageerde.
Maar als ik een klus had, kon ik Koos op pad sturen en kwam het goed.
Hij was goed in sport, maar had een zuivere team-geest en gunde iedereen de bal.

Een foto van een foto..... Links juf, rechts Koos. Ja, die jongen die het hoogst springt!
Schoolreis Schier, klas 6


Koos leefde zijn leven en af en toe kwam hij even op school. Gewoon, zomaar.
Toen mijn moeder overleed stuurde hij een kaart. Had hij contact met mijn dochter dan vroeg hij altijd naar 'haar moeder'.
Ik wist dat het vaak goed met hem ging, maar soms ook heel slecht.

Nu is Koos 22 en wil hij een HBO-opleiding gaan doen.
En daarom kwam hij op school.
'Ik moet een toets doen. Dat rekenen......wil je me helpen?'

Vanavond belde hij aan. Met een fles wijn kwam hij binnen. Ik wil me niet een 'trotse moeder'noemen, maar het was wel een beetje een soortgelijk gevoel.
Hij had dus een moeilijke tijd gehad en wist nu wat hij wilde.
Samen bekeken we een voorbeeld-toets. Ik legde hem opnieuw de breuken uit, delen met breuken, vermenigvuldigen, rekenen met komma-getallen....... 'Jeetje, is het zo makkelijk?' Rekenen was altijd zijn sterke vak geweest.
We dronken koffie en hij besloot de fles open te trekken toen we klaar waren.
'En hoe is het met jou? En de liefde?' Ga je nu ook nog een keer samenwonen? Ja, er werden heel wat vragen op me afgevuurd.
Daar zaten we dan, juf en leerling, ooit eens. Nu twee volwassenen die elkaar heel goed kennen.
Het was het gouden randje van de dag.

Koos is weg, met drie dikke zoenen nam hij afscheid.
'Doen we nog eens, het was gezellig, zei hij bij het afscheid.
En ik? Ik bereid de dag van morgen voor en drink mijn glas leeg.

zondag 2 februari 2014

Imbolc........in de buik. Hoe helder wil je het hebben?

Op mijn blog van gisteren kwamen lieve en bemoedigende berichten.
Izerina stuurde me een overheerlijk recept en dat ga ik zeker proberen net als het recept van Marloes Kreatief.
Van anderen kwamen ook tips en ook daar ben ik blij mee. Er was ook een reactie die ik absoluut niet  kon plaatsen, maar ik besloot dat ik dat niet in mijn buikgevoel laat belanden.....

Imbolc, het licht keert terug.
Letterlijk  betekent het i mbolg.....in de buik.
Nou, en die buik van mij, daar ligt wel even de nadruk op.

Dat betekent niet dat ik de buitenwereld vergeet. Integendeel.
We hebben eens even een flink ommetje gewandeld (na een ontbijtje van volle kwark en mango). Kampsheide is toch werkelijk prachtig als het zonnetje schijnt. Het is een klein en compact wandelgebied en heeft door grafheuvels en veel jeneverbessen iets mystieks. Je dwaalt tussen de struiken door en dan ineens sta je bij dat prachtige ven. Licht bevroren nog, terwijl de zon al best verwarmend is.








Hadden we een ander rondje gelopen dan was me niet opgevallen dat nog geen 100 meter van mijn huis minstens 10.000 sneeuwklokjes op punt van bloeien staan. Daar mag ik er over een week vast wel een paar van plukken ;-).





En nu ben ik helemaal niet zo'n paardenmens, maar elk detail van zo'n Fjord is toch prachtig?

Thuisgekomen bereidde Lief een goed gevulde omelet.
Eigenlijk denk ik dat ik beter zal omgaan met restjes nu een boterham met kaas niet binnen de mogelijkheden ligt. Ik neem  nu dagelijks plastic bakjes mee naar school, met restjes broccoli met kaas, een versneden omeletje of salade.Kwark met geraspte appel vind ik geen optie (bwlagh), maar met mango vind ik het heerlijk. En dan wel volle bio-kwark.......
Voorheen belegde ik 5 boterhammen met kaas, stopte het in een zakje en vertrok.
Ik ging nog nooit zo goed voorbereid naar school (qua eten dan ;-)) en het helpt me om mijn leven te ordenen. Eigenlijk vind ik het prettig. Klinkt dat gek?


Restanten van het voorgaand jaar.....O Karin (Huisje Wools)....hoe heette dit nu ook al weer......

Aan het eind van de middag zijn we eens bij de groentetuin gaan kijken. De grond mag nog niet geopend worden (ik heb nu ook zo'n agenda) maar we wilden alle hoopjes compost nu tot één grote hoop maken.
En....VUUR.....ik wilde vuur in de tuin.
Nu is dat wel een beetje op zijn stads, want wij hebben geen houtvoorraad en om de buurt niet te verontrusten wilde ik het ook op klaarlichte dag doen.
Goed, een stads vuurtje dus, maar wel VUUR!




Oooo, Vuur.......eigenlijk ben ik er zo bang voor, maar er is ook zeker een fascinatie. Likkende vlammen, alle kleuren rood, oranje en geel.......
Ik weet zeker dat de aarde van mijn groentetuin gewekt is. Klaar voor het nieuwe seizoen.




zaterdag 1 februari 2014

Nieuwe opdrachten, nieuwe inzichten......




Het vriest niet meer!
Of ik dat erg vind?
Nee, niet echt.
Ik verdroeg de koude slecht. Zeker hier in mijn huis.
Over een paar maanden kan ik er weer tegen, dat weet ik zeker.
Maar ja, dan is het april.....dan hoeft het niet meer.

De afgelopen weken stonden in het teken van onderzoek.
En wat ik al vermoedde: Ik verdraag geen gluten (meer).
De laatste maanden at ik al speltbrood, maar dat kan voorlopig ook niet.
En nu?
Ik sta open voor tips en trucs, ga op zoek naar mogelijkheden......
Ik weet dat er lezers zijn met gluten-allergie, of die kinderen hebben met een gluten-vrij-dieet.
Alle info is van harte welkom.
Met suiker moet ik ook voorzichtig zijn, en walnoten zijn ook slecht.
Kokosbloesem-suiker gebruikte ik al voor gebak.....maar nu speltmeel ook niet mag betekent dat dus geen eigengemaakte appeltaart meer.
Pffff, ik was gezegend met een maag die best wat hebben kon, maar de klachten stapelden zich op, eigenlijk al tijden.
Na een week zonder koolhydraten (ik deed mee met Lief en zijn dieet) voel ik me al beter, dat moet gezegd.
Na alle onderzoeken (die voor een hypochonder bepaald slecht te noemen zijn) is dit de uitkomst.
En daar moet ik het mee doen. En daar doe ik het ook mee. 
Dat neemt niet weg dat ik gisteren vooral opgelucht was en nu langzamerhand bedenk wat het betekent.
Het koekje bij mijn capuccino at ik vorige week nog op, nu niet meer.
Zomaar ergens blijven eten? Ik zal toch moeten zeggen wat ik wel en niet mag.




Nog iets prettigs te melden?
Jazeker.
Gisteren kreeg ik van mijn oudste nog een verjaardagscadeau.
Kijk dan wat hij maakte. 



Op mijn vraag knutselde hij een nieuw 'kastje' voor mijn altaar.
Daar hoeven wij dan verder niet over te overleggen, ik weet dat hij weet wat ik bedoel.
Wat ben ik er blij mee. Lief stuurde hem een foto van de oude situatie, ook met kastje maar dan anders, gaf maten door en hij maakte er dit van. 
Vanmorgen zat ik er heerlijk, minstens een half uur.



Dus eh, wat mij betreft: laat die lente maar komen.
Met ander voedsel, nieuwe inzichten en een nieuwe plek om stil te zijn.
Het schoonmaakproces is begonnen, ik ben aan het resetten, het vuur brandt en de tulpen bloeien al!


PS.....Door jullie reacties lees ik mijn stuk nu met andere ogen.....Dat van die gluten, dat is niet in het reguliere onderzocht. Daar werden mijn klachten wel serieus genomen hoor, dus er werd geprikt op van alles, echo zus, foto zo....maar daar kwam niets uit. Het was vast psychisch zei de huisarts........mijn darmen werden in die eerste ronde nog niet onderzocht. Dat deed de bio-resonantie-medicijnman die hier in Assen goed werk verricht. Voorlopig zijn gluten dus uit den boze......er is van alles ontstoken. Ik was niet gek, ik voelde het goed.
Maar de heftige diagnose coeliaki of glutenintolerantie wil ik nog niet in de mond nemen. Ik hoop dat ik niet levenslang op dit dieet zit. Dat er ergens ooit nog een tom-pouce gegeten kan worden ;-) We zullen het zien.