(Chartres 2015) |
Een jaar te
overbruggen….
Hoe doe ik dat?
Ga ik nu gewoon door?
Vertellen wat mij
zoal bezighoudt?
Thuis en op school?
In mijn hart en op
het land?
Het gaat niet zonder
te vertellen wat was,
omdat het groot is
voor mij. Heel groot.
Een jaar.
Het jaar dat ik
besloot op avontuur te gaan.
Gedetacheerd werd in
het Midden van het Land.
Het jaar ook dat mijn
Lief besloot een andere weg
te gaan.Een onomkeerbare weg.
Hij verkoos het Hemelse boven het Aardse........
Hij verkoos het Hemelse boven het Aardse........
De dag,dat Het
gebeurde en voor altijd Alles Anders werd.
Waarin wij elkaar nog
spraken, 2 keer……en ik voelde dat het niet goed ging.
Ik was er bijna bij. Hoorde het, wist het…….
Ik was er bijna bij. Hoorde het, wist het…….
Ruw, opengereten,
pijnlijk en verdrietig.
Die dag.
Er was geen reden
meer om te zien of ik daar in het
Midden van Land een
plek kon vinden…….
En dus ben ik terug.
Hier op het Drentse Land.
(tuin) |
Ik val en sta op. Val
en sta op. Wat een proces en wat
een energie kost
rouwen, verwerken.
Na acht maand besloot
ik daar toch hulp bij te vragen.
Niet omdat ik niet
rouwen kan, dat kan ik.
Maar hulp om Die Dag
minder groot te laten worden.
Die dag, die dag…..7
oktober 2016.
En ik zie
lichtpuntjes. Ik zie ze echt.
Daar wil ik over
vertellen. Dat wil ik delen.
Omdat ik, teruglezend
in mijn eigen blog zie hoe woorden
kunnen doen lachen en
huilen, zalven en inpeperen.
Hoe ik vanaf 2013
toch verhaal schreef. Over het leven.
Het Leven.
Omdat verhalen mensen
kunnen raken en overeenkomsten
soms nieuwe
waardevolle inzichten met zich meebrengen.
Door woorden die wij
delen…..richten. Tot elkaar, met elkaar.
Hoe verder?
Niet bang zijn, elke
reis begint immers met een eerste stap.
En in die eerste stap
ligt het vervolg besloten.
(zou bijna AMEN
zeggen ;-))
(Werken in de tuin, dat deed hij op Geheel Eigen Wijze ;-)) |