zondag 22 november 2015

Belvédère.

Ik vind dat een mooi woord: Belvédère.
Je gebruikt het niet dagelijks, zelfs niet wekelijks (eigenlijk nooit),  maar het klinkt mooi, beetje deftig.
Belvédère betekent uitkijkpunt, of uitkijktoren......en die uitkijktoren is er ook.
In Oranjewoud. Maar ja, die beklom ik niet.
Wil jij wel? HIER is de link.

Wij kwamen voor het museum.







Belvédère is een museum voor moderne en hedendaagse kunst in Friesland.
En als je daar op vrijdag naar toe gaat, verkeer je in 'grijs' gezelschap.
Het is de oudere Mensch die op zo'n dag een museumpje pakt.
Belvédère is daar uitermate geschikt voor.


Het is er prachtig, het uitzicht is weids en het brengt binnen en buiten bij elkaar. Kunst en natuur voelen er als 'verwant', als bij elkaar horend.
Datzelfde ervaar ik ook bij het Kröller Müller en ik voelde het ook bij Museum  Beelden aan Zee.
Als je na bezoek weer naar buiten gaat, kijk je anders naar je omgeving...... zie je ineens de omliggende stoppelvelden zoals van Gogh ze schilderde,  heb je andere aandacht voor weidse wolkenluchten of een kudde schapen en kun je je ineens voorstellen dat vormen ook abstract weergegeven kunnen worden.

Kijk, en omdat ik toch alles traag en langzaam doe, is een uitstapje naar Belvédère heel prima om te doen. Daarnaast is kunst kijken helend en goed voor het etherlijf heb ik ooit gelezen. Dus......

Kom,ik neem jullie even mee. Doen we eerst iets van de vaste
collectie......






Ik houd van dikke klodders en heldere kleuren......


Van verschillende materialen  en klein maar fijn......


van fotografie gecombineerd met verf......


....van de expositie van Pleysier. In Drachten en Groningen is ook werk van hem te zien.
Belvédère toont voornamelijk portretten.





Ojoj. Ik zie heus dat de foto's niet geweldig zijn, maar ik hoop dat je interesse gewekt is.


Nu naar de expositie van Jasper Krabbé. Wij werden daar erg vrolijk van. Wil je die vrolijkheid ook voelen dan heb je nog een week ;-).




Bron en inspiratie kwam van het zelfportret van Jan Mankes (1889-1920), een schilder die veel ziek was, verstilde schilderijen maakte (veel natuur, veel portretten) en uiteindelijk maar 30 jaar oud is geworden.
Dat hij trouwde met Anne Zernike, de eerste vrouwelijke predikant in Nederland, vind ik dan weer een leuk weetje. Daar kan ik dan weer uren over nadenken. Hoe dat geweest moet zijn.

HIER vertelt Krabbé over zelfportretten. Zijn werk in het museum komt ook even aan de orde.
HIER een filmpje van Youtube, volgens mij gemaakt voor het museum zelf. Het geluid is bagger, maar je krijgt een mooie indruk.







Na een rondje kijken, maakte ik foto's, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik nu en dan afgeleid was.
Er was een clubje vriendinnen die duidelijk samen een gezellig dagje weg deed.
In een klein museum vallen gesprekken meteen op. Ik zit natuurlijk niet helemaal lekker in mijn vel en liet me er behoorlijk door afleiden.




Juist deze dames vroegen mij of ik ze op de foto wilde zetten vóór de portretten van Viktor en Rolf.
Dat deed ik met de telefoon van de rechter dame, daarna maakte ik zelf nog even een plaatje.
Lief vond het dan weer grappig om daar ook zijn bijdrage aan te leveren, de dames duidelijk ook.

Wat heerlijk dat deze vriendinnen zo met elkaar op pad waren. In het Rijksmuseum hadden ze oeverloos kunnen praten over van alles en nog wat, zonder dat het iemand opgevallen was.







Het was zomaar een heerlijk dagje. Het totale ontbreken van tempo, tijd en drukte doet me goed.
Dat is dan een fijne bijkomstigheid van dit hele gebeuren.

Willen jullie ook nog even genieten van de expositie van Krabbé? Dat kan nog tot en met volgend weekend.

 HIER vind je info.




woensdag 18 november 2015

En nu?

Dank aan jullie.
Dank voor alle lieve woorden die zomaar tot mij kwamen.
Via hier, via mijn echte brievenbus.
Via de mensen om mij heen.
Kleine cadeautjes, lieve bloemen .
Het steunt.
Ik voel me niet alleen maar slecht hoor, maar wel ongelofelijk moe.
Mijn hoofd zit vol ideeën en ik doe van alles, maar mijn tempo is volkomen zoek.

En nu?
Nee, de pacemaker is er nog niet.
Er schijnt nog ergens 'iets ontstekerigs' te zitten.
Dat zien ze in je bloed.
Dat kan een verkoudheid zijn, maar de waardes daalden niet snel genoeg.
En dus werd die kies getrokken.........
waarvoor ik al een tijd een verwijsbrief had voor de kaakchirurg.
Nou ja.....en het wachten is op het genezen daarvan.
Zou dat de bron van de verhoogde waardes zijn geweest?
We moeten de uitslag van het bloed afwachten.

En dan, dan zal het wel snel gebeuren en in zekere zin zie ik er ook naar uit.



Zo.
Zo staat het er dus voor.
En die tandarts?
Neu.....daar ben ik ook bepaald geen fan van.
Maar goed, 
stapje....
voor stapje.....
voor stapje.....
zal het goed komen.

Ik houd jullie op de hoogte.


Deze bladeren lagen mooi te wezen in de vaart bij museum Belvedère.
Daar wil ik zeker over schrijven, want een bezoek is zeker de moeite waard.



zaterdag 7 november 2015

Het hart.



Vanaf maandag loop ik hier al tegenaan te hikken.
Vandaag vertel ik jullie wat er aan mijn hart mankeert.
Ik vertelde het al aan een aantal mensen, maar als je het opschrijft is het toch anders.

Tot gisteren leefde ik nog een beetje met het idee dat, 
als ik eens even goed zou lezen hoe het zat,
 ik artsen op een heel goed idee zou kunnen brengen.
Zo'n idee dat nog niemand had bedacht.
 Iets waarvoor een pilletje zou bestaan,
of wat met het verstrijken van de tijd wel over zou gaan.
Wel vaker in mijn leven werd ik geconfronteerd met zaken waar ik niets vanaf wist.
 Dat roept bij mij altijd enorme weerstand op en de drang om me in te lezen.
 Een gevoel van: 'Ze kunnen me van alles wijsmaken, ik weet er ook niets van af....maar wacht maar'.
Want een pacemaker als je 53 bent, klinkt voor mij als 'echt wel een ding'.

Er worden onderzoeken gedaan,
 je voelt je niet goed en dat voelt na een aantal weken ook niet beter.
 Op de dag van de uitslag hoor je dat je hartritme te traag is,
 er sprake is van geleidingsstoornis,
 er een pacemaker geplaatst moet worden en er geen andere keus is.
 Dat dat nu nog even niet kan ivm. bloedwaardes, 
maar dan toch wel over een dikke week.....
Boek erbij, met pen wordt alles logisch aangegeven.
La open, pacemakers op tafel.
Ik pak er een op, voel het gewicht......
En of ik nog vragen heb.
WOW.......

Nu moet je weten dat ik een angsthaas ben, een stresskip of, beter nog, een schijtbak.......en  dat is met een hartslag van 40 ook al ingewikkeld.
Ik krijg een boekje mee, ik ga op veilige sites kijken op internet (hartstichting, krantenartikelen, GEEN forums)en maak een afspraak met de huisarts. 
Ik wil vragen kunnen stellen die ik in de loop van de week bedacht, maar als ik eerlijk ben ook om misschien met mijn slimme hoofd 'iets' te vinden dat de rest dus over het hoofd zag.
Maar nee, ik vind niets, want het is geen  Lyme, suikerziekte, schildklierafwijking. 
Het is een defect, het is pech.

Bij iedere gedachte waarbij ik omkijk naar het verleden,
 vind ik dat ik dit, na alles wat er al in mijn leven gebeurde, niet verdiend heb 
en vind ik mezelf verschrikkelijk zielig. 
Ja, ik zeg het maar gewoon, heel mooi vind ik die gedachte niet.
Bij iedere gedachte aan de toekomst
 word ik bang omdat ik een zelfstandige vrouw ben met fijn werk en een eigen inkomen.
 Kan ik wel net zo hard blijven werken als ik deed?
En dus is de kunst om NU zo verschrikkelijk in het NU te blijven......
Dat wil ik toch zo graag? Daar heb ik het toch altijd over?
Nou.....dus.....

Er zijn momenten dat me dat lukt. 
De zon helpt daarbij,
 mijn Lief die thuiskomt met sushi, 
kaartjes die dagelijks op de deurmat liggen, mail, gesprekjes.....
Maar o dat NU, om daar te blijven vind ik moeilijk.
Eckhart Tolle ligt op het tafeltje naast de bank, 
ik spin me een slag in de rondte en ik ben hele delen van de dag alleen. 
Stil......

NU is het zaterdagmorgen,
 alweer een week voorbij (verleden), 
komende week staat er wellicht iets te gebeuren (brrrr....
angst) 
Zojuist hoorde ik een vogels fluiten en vertel ik jullie dat ik een pacemaker krijg. 
We gaan zo naar de markt en ergens een kopje koffie drinken. (NU)

PS: Je snapt natuurlijk dat ik geïnteresseerd ben in mensen die op jonge (ja, 53 is jong.....) leeftijd een pacemaker kregen, zijn er veel juffen met een full-time baan en een pacemaker? Zijn er eigenlijk bekende mensen waarvan bekend is dat zij een pacemaker hebben? 
Dat je er heel oud mee kunt worden, dat weet ik al wel ;-).
 En dat je er enorm van kan opknappen ook ;-).