zaterdag 28 februari 2015

Een mooi bericht.....




Drie jaar geleden, toen mijn moeder in het hospice lag 
was ik veel in het Twentse. Mijn ouders waren net weer verhuisd naar daar. Hun huis was nog niet eens echt ingericht.
Een van die avonden, toen mijn vader en ik naar zijn huis gingen (na een dag bij mijn moeder) kreeg ik een SMS.
Van mijn moeder, met een lief bericht en ik bewaarde dat zorgvuldig.

Een jaar geleden viel mijn mobiel op de grond.
Da's geen heftig bericht hoor, want ik heb nog steeds een oude Nokia.
Maar:
Alle Sms-jes waren verdwenen en dus ook die ene. Die ik zo zorgvuldig bewaard had.
Dat is  jammer, dan vloek ik flink (daar ben ik heel goed in), maar c'est la vie.






Afgelopen week ruimde ik een kast op en ik vond mijn oude foto-toestel.
Geen beweging in te krijgen, helemaal leeg.
Maar ik vond ook een snoertje en ja hoor, ik kon het toestel opladen aan mijn laptop.
En zowaar, er stonden nog een paar foto's op.



Er zijn van de periodes dat ik mijn moeder niet in mijn nabijheid voel, maar ineens was ze er.
Net nu ik me toch wel zorgen maak......om mijn Vadertje.

Ik heb ergens een voorzienige blik gehad.
Een foto van mijn mobiel gemaakt.
Van dat ene SMS-je.
Van drie jaar geleden.





Omdat ik het een prachtige vondst vond, deel ik die met jullie.  Ze schrijft: 'Komt goed' en dat kwam het helemaal niet. Het is een foto van niks, een uitgeblazen kaars naast mijn mobiel....pfff....maar ik was zo blij met het hervinden van dit bericht......




donderdag 26 februari 2015

Wat een drukte die vakantie.

We zijn alweer over de helft van de voorjaarsvakantie.
Een drukte vind ik het.
Een prima drukte, maar wel een drukte.
Ik heb me suf geverfd om mijn wol via saaie gelen tot prachtige groenen om te toveren.
Da's best goed gelukt en als iets lukt word ik daar nog drukker van.


Dan heb ik ietwat moeite om te stoppen.

Een dagje naar Groningen om de kinderen te zien er tussendoor.
Met Dochter lunchte ik in het Concerthuis.

van het www

Leuk en gezellig, met hapjes en goed te delen eten (en niet duur). Da's ook wat ze willen, food sharen..... Voor kinderen is er een speelhoekje, onder de trap. In het weekend worden in het achterste gedeelte de tafels aan de kant geschoven en spelen er bandjes op het geïmproviseerde podium. 


van het www

Woensdag stond in het teken van Mijn Vadertje. De afgelopen weken reed ik diverse keren heen en weer of haalde Lief hem op voor een logeerpartij. Hij krijgt een gehoorapparaat, maar dat heeft nog heel wat voeten in aarde. Ineens hoort hij mensen lopen en vangt hij gesprekken op terwijl hij in de rij bij de kassa staat. Alles is te hard en ik moet ineens een stuk zachter praten, tsssss.....
Voorlopig krijgt hij de dingen zelf niet in zijn oren en  we oefenen tot ik er een beetje ongedurig van word. Samen gaan we naar een  orenwinkel met een mevrouw die heus wel wil helpen, maar met een Twentse tongval zegt: 'Neeeeeeeeeee meneeeeeeeer Beeeeeeee, U vergist zich weeeeeeeeeeeer'.

We kochten een nieuwe telefoon, vulden samen de afsprakenkaart voor de schoonmaakhulp in, vroegen Dienstenbonnen aan bij de gemeente en nog zo wat van die klussen. En dat gaat langzaam, zowel bij mijn Vadertje als bij de instellingen. Nu alles veranderd is in de zorg moet je  checken en dubbelchecken om iets zeker te weten en ik heb geen ervaring met de ouder wordende mens. 
Niemand weet nog precies hoe alle nieuwe regelingen werken. 'Ik vraag het voor de zekerheid nog even aan een collega' krijg ik steeds te horen. Wat een klus ook voor die mensen.
Ik probeer steeds te blijven kijken, luisteren, invoelen en soms doorpakken......
Als ik thuis kom ben ik bekaf en bedenk ik me dat ik veel te full-time werk om dit helemaal goed te kunnen doen. 

Vandaag is weer een nieuwe dag.
Ik ben blij met de zon die schijnt, jullie vast ook  en ik bak een bananenbrood, maak pesto en soep en breng mijn rommelige huis op orde.
Ik besluit naar de tuin te gaan om één zak kweek 'op te rieken' (dat vind ik mooi klinken al is  het helemaal geen mooi werk....). Natuurlijk hark ik wat en wied ik wat. Veel kan er nog niet gebeuren omdat de mest nog moet komen.

De wind verwaait mijn gedachtes en beslommeringen en ik geniet van de naderende lente.
Mijn tekening van een paar dagen terug klopt al niet meer.....
Ik ben de aardbeien vergeten. 
De aardbeien notabene......










maandag 23 februari 2015

Gereedschap met een goed verhaal.

Het wordt weer moestuin-tijd.
Voor mijn verjaardag kreeg ik een koperen harkje.
Mijn naam is er in gegraveerd. Het voelt als een kostbaar bezit.
kun je erover lezen.



Toen we uitvonden dat de Nederlandse leverancier hier een kilometer of 10 vandaag woont, was het snel beslist.
Eigenlijk is het niet alleen koper. Het is koper (meer dan 90 %) met tin. Dat maakt het brons.
De steel is van geolied beuken.
Ik vind 'm prachtig en wil beslist ook nog een klein schepje erbij. Daar staat het logo in geponst.


Maar we waren er nog niet.
Ik heb een Lief die veel en vaak wil helpen in de tuin, maar met brute kracht wil er dan wel eens iets sneuvelen. De steel van mijn spa ging doormidden en de hele spa die ooit van mijn ouders kwam ook.
Nu is Lief niet van de vele aankopen, maar als er iets moet komen, dan moet het ook wat zijn.
En dus kochten wij (nou ja hij ;-)) een Sneeboer schep.

HIER kun je dan weer lezen over de familie Sneeboer.
We reden er voor naar Roden.


Er zijn maar weinig leveranciers in het Noorden van het land, maar in Roden zit er één.
Je denkt dan toch wel ergens te komen waar alles mooi op orde is.
Nou, niets is minder waar. In een half vervallen schuur met aan een kant een enorm zeil stonden daar al die Sneeboer gereedschappen. Half in de open lucht. Ik moest mijn hoofd er ongelofelijk bij houden wilde ik de man verstaan........
Maar we kochten een spa en gisteren werkten we ermee in de tuin. Tjonge......dat glijdt zo de bodem in.
Voor de vorm wijdde ik mijn harkje in. Eigenlijk werk ik daar het meest mee tijdens het wieden tussen de planten.
Het plan is zo ongeveer klaar. Nou ja.....er zal heus weer van alles veranderen, maar dit moet het worden. Meer is het niet. Ik kan zulke zaken slecht overzien.



Aan het gereedschap kan het niet meer liggen zoals je ziet.
Aan de gezellige intentie ook niet.
Nu moeten we spitten, harken, perken maken, de strijd tegen kweek aangaan.....

Ik heb er zin in.

zondag 22 februari 2015

Met een andere bril.






Misschien is het jullie opgevallen dat ik een ietwat andere titeluitleg boven mijn blog heb.
Waarom?
Noem het ten onder gaan aan je eigen succes.
Noem het naïef,omdat ik sommige dingen niet voorzien had,maar na rijp beraad heb ik
de verwijzing naar mijn werken op de Vrijeschool  eruit gehaald.
Dat komt zo:
De kinderen in mijn klas worden groot.
Zij naderen de puberteit.
Dat is prachtig en spannend en ook het moment dat ik de bewuste keuze heb gemaakt niet meer over hen te schrijven. Ik ken ze en ik denk na bijna 5 jaar best goed, maar ze hoeven niet her-kend te worden. Wat moet een kind daarmee? 
Steeds vaker merk ik dat  sommige ouders mijn schrijfsels bespreken met hun kinderen, en was een naamsverandering in het begin nog heel voldoende, dat is al lang niet meer zo. Dat had ik niet bedacht maar het gebeurt.
Ik realiseer me heel goed dat een aantal van mijn verhalen grappig waren, hilarisch soms. Voor een deel kwam dat door het materiaal (de kinderen), voor een deel gewoon doordat ik het leuk kan opschrijven.
Maar als de dag is aangebroken dat kinderen weten over wie er geschreven wordt en  ook wat.....dan is dat niet oké. Want op het moment dat dàt zo is, is ook duidelijk over wie er niet geschreven is. 
Ik hou ervan over mooie voorvallen te schrijven, nergens bedacht ik  een aantal kinderen boven andere kinderen uit te tillen. Maar dat lijkt wel zo als er zo algemeen duidelijk wordt herkend over wie een blog gaat.( Ik ben zelfs door een kind op school gefeliciteerd met het feit dat ik oma werd, omdat ze dat op mijn blog had gelezen.........)
Als schrijver denk je dat de lezer iets leest zoals jij dat bedoelt, maar dat is lang niet altijd zo.
En dus stop ik met het beschrijven van de schoolse perikelen waar het de kinderen aangaat.
En dus heb ik de verwijzing over de Vrijeschool uit mijn banner geschrapt.
Vind ik dat jammer?
Nou ja..........een beetje wel. Als ik uit mijn hart schrijf vind ik mezelf eigenlijk het best tot mijn recht komen. Maar nieuwe wegen bewandelen is nooit verkeerd. Ik kan ook met hart en ziel over worteltjes schrijven, of over vergezichten. Over een koolmees die uitvliegt of over helemaal niks.

Mijn andere blog wil ik gaan gebruiken voor steeds meer les-ideeën en voorbeelden. Het was van oorsprong een vormtekenblog, maar misschien komen er wel steeds meer andere zaken aan de orde. Het is bedoeld als inspiratie, als ideeën-blog. Voor volwassenen die met kinderen werken. 


Klinkt dit als een blog waarin ik mijn grenzen aangeef? 
Ik geloof dat dat zo is en ik hoop dat ik het op een goede manier doe.
Goed is dan, dat een ander mijn beweegreden snapt, niet dat we het erover gaan hebben.


Enne....wat ik vandaag deed?
Heel veel wol verven en spitten in mijn tuin.
We togen er naar toe vandaag met een nieuwe spa van Sneeboer en met mijn nieuwe koperen harkje ;-). Met de gerepareerde kruiwagen  en een pot koffie.

De wol hangt voor het venster te drogen. Eigenlijk is het de bedoeling om een dezer dagen een indigo-bad te maken, want ik verlang naar groene, blauwe en paarse wol......




Het is vakantie en ik geniet ervan.
Wat was het een prachtige dag.








Ik neem jullie mee.

Kennen jullie dat?
Dat (slechte) gewoontes er in sluipen en dat je eigenlijk niet eens doorhebt dat dat zo is.
Waarom fietste ik de laatste jaren niet naar school?
Toen ik een jaar in het boerendorp woonde werd mijn prachtige fiets gestolen uit mijn schuur.
Hm, nee ik had de schuur niet op slot, want het slot deed moeilijk. Een dorp....pfff....
En nee, mijn fiets stond ook niet op slot.
Dus ik had geen fiets.
Daarnaast had ik nog een kind dat 's morgens van huis vertrok terwijl ik hem uitzwaaide.
Was ik op een fiets gegaan, dan had hij mij moeten uitzwaaien.....
Enne......pubers kun je maar beter uitzwaaien om zeker te weten dat ze dan tenminste op weg zijn.
(niet dat ze dan op tijd aankomen, want hij had ooit een gesprek met de leerplicht-ambtenaar ;-)).
En dus stond er een oud niet-remmend fietsje in de schuur, voor korte stukjes  maar investeerde ik steeds maar niet in een goede schoolfiets.

Afijn, eigenlijk is het als stoppen met roken.
Je bedenkt heel lang uitvluchten waarom iets niet kan........

Afgelopen december kocht ik een nieuwe fiets.
Zal ik jullie meenemen op de weg die ik heen en weer moet fietsen?

Goed om te weten is dat ik koude en regen niet schuw......
Maar WIND? Dat is een keiharde grens.
Ik HAAT wind tegen.....




De heenweg, 's morgens om half 8. Ik kwam geen mens tegen en stapte eenmalig van mijn fiets om foto's te maken.  Werkelijk.....geen mens. Alleen met de mist en de witgevroren grond.
Ik dacht aan HAAR terwijl ik de foto maakte. Zij deed dat heel trouw op hetzelfde moment en op dezelfde plek.


Na een lange dag, klassenpresentatie en vergadering,  terug naar huis.......
Let op.....


Na een kilometer de stad uit.......


......onder de weg door.


Richting bos en wei........


Tussen de bomen door...........










Over de brug (pfff, ging maar net goed met het maken van een foto).



De beek 'under construction.....'





... en langs het veld.


De vijver waar straks weer druk gekwaakt wordt. Eergisteren was ie nog bevroren.
De kikkers zijn vast nog in diepe slaap.



Het volgende dorp in....




....en weer uit. Het laatste stukje.....








......... langs de wei.....en dan....


... bijna thuis.
Het wordt werkelijk voorjaar. 
Enne.....als wind niet zou bestaan, zou ik wel elke dag willen fietsen.



Zag ik veel mensen? Een stuk of 6 denk ik.
Wel een rennende fazant, drie roofvogels, ik hoorde vogel-gefluit (zij hebben ook zin in het voorjaar)
Wat een mooie fietstocht.
En terwijl ik dit typ hoor ik een zacht 'oehw' van de ransuil in de boom naast mijn huis.
Da's tof. Dubbeltof.





dinsdag 17 februari 2015

Fluitles.


Een  jonge collega had van haar ouders een cadeau gekregen.
Zij mocht blokfluitles gaan nemen.
In de herfst kwam ze bij me en vroeg of ik haar les wilde geven. 
Ze had geen zin in de muziekschool, het leek haar leuker als ik het deed.
En het zou ook betaald worden. Door haar ouders.
Pffff.....dat vond ik nogal wat. 
En dus moest ik nadenken en besloot ik dat ik het graag wilde doen, maar dat ik geen geld wilde.
Ik had wel een lijstje met boeken......
We fluiten sindsdien regelmatig en ik heb er plezier in.
Het is een gedreven tante en we lachen veel.
Zitten wij samen ineens na schooltijd 'Old Macdonald' te fluiten.
Op van die schelle, ouderwetse blokfluiten.



Vandaag lag er een stapeltje klaar.
Voor mij.
Wat een feest.
Zoveel leuker dan geld.











We spraken af dat we nog een paar lessen doen.
Daarna stoppen we niet hoor.
Spelen we verder.
Voor de lol.
Niet voor de boeken.
Da's nu wel klaar.

Hoeveel tijd ik heb om te fluiten??
Ik ruik en voel het voorjaar.
Moet aan het werk.
In de tuin......








zondag 8 februari 2015

Öland-wol, Ullgarn.






Prachtige wol komt er van het Zweedse eiland Öland, Ullgarn.
Het is met eerbied voor mens, dier en milieu tot draad gesponnen in verschillende diktes en wordt verkocht in Nederland.
Er zijn effen kleuren, maar ook strengen met een prachtig kleurverloop.
Ik brei er een baby-deken van. Niet zomaar een dekentje, dat snap je zeker wel.
Het wordt  mijn eerste 'grootmoeder-project'.


Aanvankelijk zou het een deken met schapen worden. Gebreid op een rondbreinaald en dan ergens moest het doorgeknipt. Op zich vond ik dat al een eng idee, maar goed....

Drie rijen schapen had ik al, maar oef....de een had een korter pootje, de ander een scheef vachtje.
Ik haalde het uit en begon gewoon op twee pennen. Een ander patroon.
Nu is het een...tja...een wat? Een sterrendeken. Ik geloof dat ik het zo maar noem.
Het prachtige verloop heeft me door het patroon heen gesleept.
Ik ben bijna toe aan de rand, geheel volgens Ölands patroon.




Het boek dat een beetje bij de wol hoort geeft een prachtig beeld van het eiland. Het is een boek voor de heb, alle patronen van omslagdoeken en vesten staan erin, maar er valt natuurlijk meer met de wol te doen.
Zo af en toe is er een grasje mee gesponnen. Dat hoort er natuurlijk niet in, maar ik vind dat bijzonder. Ik leg ze voor me op tafel en mijmer over Zweedse weiden, schapen en houten huizen.


Vorige week werd er een nieuwe doos  Ullwoll geleverd bij mijn wolwinkel om de hoek.
En nee, natuurlijk heb ik geen wol nodig, ik ben immers druk aan het spinnen, en aan het breien.
Maar toch....het moest.....





Er is wel iets dat ik nog niet helemaal begrijp.
Het boek en de wol blijken succesvol.
Het was zelfs wat lastig voor de wolwinkel genoeg wol op voorraad te houden.
En nu dan toch een grote doos vol.....
Ik vraag me dan al heel snel af hoeveel schapen ze daar op Öland hebben.
Hoe een lokale spinnerij ineens zoveel kan leveren.
Het is 100% Swedish wool staat er op de wikkel. Zweden is veel groter dan Öland alleen.
Hm.....neehee....het zijn echt heus wel grasjes van het eiland Öland.

Voor een linkje naar deze prachtige wol, klik HIER.


Tot slot nog even over de workshop 'heidekleedje breien'. 
Wat een boel blije reacties kreeg ik daarop.
Met Hannah sprak ik over een blog-dag in de meivakantie.
Een dag waarop ook vrouwen die verder wonen eens naar Drenthe zouden kunnen komen.
Voor een wandeling op de hei, misschien even buurten bij de schapen, elkaar inspireren met mooie maaksels.......
Leek ons leuk.

Voor een avond breien staat de teller nu op vier.
Zijn er behalve  Hannah, Stella, Sanderijn en Gerda nog meer gegadigden?
Ik stel voor dat we dit over de voorjaarsvakantie tillen. Op een doordeweekse avond.
Laat maar horen.