woensdag 31 juli 2013

Dépêche-toi! (Haast je!)

De weg  van hier naar  het sanitair is ongeveer  150 meter , maar vlak is deze niet. Gelukkig is het op de heenweg bergaf……..terug moet je klimmen. Een steile weg en/of  trappen. Dat wetende snap je vast dat je zaken combineert en niet voor elk wissewasje  ‘afdaalt’.
Ik ging douchen en dan sta ik altijd een beetje in een ‘overlevingsmodus’. Douchen is niet mijn favoriete tijdverdrijf en op een camping al zeker niet. Water van de buren dat onder de deuren door spettert, douches die niet warm genoeg zijn of juist net te warm…….en dan de kwestie van de slippers, natte voeten en kleren aantrekken….brrrr.


gewoon gevonden, niets aan geknutseld.....


Naast mij was een Franse moeder samen met haar kind aan het douchen. Het kind had er duidelijk plezier in, werd gewassen, stampte flink op de grond en zong een lied. Dat is fijn voor een moeder want regelmatig hoor je ouders met gillende kinderen onder de douche staan. Ik nam de afwas bak altijd mee, zette er een kind in en douchte dan zelf. …….
Dit kind zong een liedje, stampte erbij en moeder waste het  haar. Lieflijk tafereel.
Totdat er afgedroogd moest worden……..en o…… dat ene dunne wandje dat ons scheidde was ineens veel maar dan ook veel te weinig.

Er mocht niet meer gestampt worden…..’dépêche-toi, dépêche-toi’ (zeker een keer of 10)…..en alles in korte commando’s .
‘Pak je broek’, ‘pak je schoenen’……’sta stil’…..’hou op……KLETS……’ik zei toch hou op?’
 Het kind kreeg een tik en nog een tik, huilde erbarmelijk en moest stil zijn….het drama werd groter en groter.
‘Ça fait mal, maman…..’ (ja, zo’n tik doet pijn).

Buitengekomen zag ik moeder en kind weer. En vader was er ook…hij stond zich stoïcijns te scheren. Jonge mensen, samen op vakantie. En ik wist dat ik er nog wel zoiets uit zou kunnen kramen als ‘Wees aardig tegen je kind’….maar de nuances van wat ik zou willen zeggen zou ik in het Frans niet voor elkaar krijgen…… en dus liep ik gefrustreerd en briesend de berg op naar de tent.

‘Ik vind je er een beetje gehaast uitzien schatje, hoe komt dat?’ vroeg Lief……
Ik ga zitten en zeg alleen maar…… ‘Ja, dat moest’.


als 't zonnetje schijnt het prachtigste plekje van de camping


Dépêche-toi….haast je……wat staat dat in schril contrast met alles waarvoor vakantie bedoeld is.
En dus doe ik twee slaapjes vandaag, ben ik helemaal vol van ‘Logboek van een onbarmhartig jaar’ van Connie Palmen en staan we gewoon tien minuten in een stilstaande auto in de regen naar de meeuwen te kijken, rijden we zig-zag door een aantal straten om te zien of er leuke huisjes te koop staan en doen we uuuuuuuuuuuuuuuuren over de boodschappen. Bij de bakker komen we er niet uit en kiezen we drie verschillende dingen en al rijdend voer ik Lief een Éclaire..... Heerlijk.


Vies hè?

't dagelijks buitje wat gisteren wel een hele langgerekte bui was ;-)
Nu is het bijna avond en het dagelijkse onweersbuitje trekt voorbij. In de verte klaart het op en ik heb geen haast met koken. Met opgetrokken benen zit ik op het luchtbed dit bericht in Word te typen. Beneden bij de balie kun je Wi-fiën…….en daar reden wij dan voor op en neer naar de Mac.  Loop straks gewoon de berg af, combineer ik met het sanitair……..

zaterdag 27 juli 2013

Na regen komt zonneschijn!

Vanmorgen vroeg dreigde er onweer....
Ik vind het fijn om dan onder de luifel te zitten en de wolken te bekijken.....de regen te horen beginnen en de wind voelen opsteken!
Vreemde wolken waren het. Ze kwamen echt aanrollen en er brak een daverend onweer los....(en toen werd Lief ook wakker)







Maar zoals dat dan gaat, een paar uur later breekt het zonnetje door en rijden we naar le Tréport. Daar is een vishal waar we mosselen wilden kopen.......keuze genoeg!


Nu ben ik niet zo van het winkelen in dit soort dorpen en dus, even over de markt en weer rap weg.......

Worteltjes als dit vinden we bij ons op de markt toch niet hè? Het heeft iets moestuin-achtigs (ik mis ineens mijn moestuin Hannah!)
 


Prachtige uien in alle soorten en maten. Net geoogst. Hier in Frankrijk zitten worteltjes nog gewoon aan uien en prei. Net als de kop aan een konijn of een kip (ahum....na het slachten Noah ;-))

 Die middelste worden hier als 'Radis' verkocht en ik zag er zaad van in zakjes in de supermarkt. Ik neem er zeker een paar zakjes van mee (voor de grote moestuin van volgend jaar hè!))



En tot slot de vuurtoren van le Tréport. Om te laten zien dat de bui van vanmorgen geheel en al verdwenen is. A ce moment........

Wellicht was dit de laatste blog.....Lief heeft zijn werk voltooid en dat is fijn. 
We hopen nog op een paar mooie dagen want ik heb zomaar het gevoel dat ik nog heel veel stenen met gaten moet zoeken.....
Dank jullie voor alle reacties. Zo leuk om dat hier te lezen.( Arnika, Hannah, Stella en al die anderen die ik niet persoonlijk ken! )



vrijdag 26 juli 2013

Soms is werken niet zo erg!

Omdat Lief wel vakantie heeft, maar toch ook weer niet helemaal moeten we zo nu en dan even de vakantie onderbreken  en richting die beroemde Mac.
Je begrijpt natuurlijk dat ik dat niet zo heel erg vind en dan even de tijd vind om te bloggen en een mailtje naar deze en gene te schrijven.

Wat ik hier zoal doe???
Ik heb een tas vol breiwol bij me en bedacht me maar eens mutsen te gaan breien. Ik had er één beloofd aan het schatje van Olle, voor haar verjaardag.

Maar als ik er één gebreid heb, komt er meestal nog een tweede. Omdat ik de kleuren niet helemaal goed verdeeld vond, heb ik er tot slot aan de onderkant een picootje langs gehaakt. Dat vroeg om rode kersjes.....
Nu dit tweede mutsje af is, vind ik deze ook zomaar passen bij  J......ze moet maar kiezen ;-)






Hannah......die stenen.......ja, ze zijn ook prachtig .....


En om te laten zien dat het niet alleen maar prachtig weer is deze foto.
Geef mij een regenbui en ik kan tijden bezig zijn met het 'leiden' van het water. Knijper.......draadje........bakje eronder......
Het voordeel van een camping aan zee is wel dat een bui nog eens overgedreven is en het zonnetje weer door de wolken piept.





donderdag 25 juli 2013

Update......Normandië!





Het is een heerlijke dag qua temperatuur, maar het zonnetje is zeker niet de hele dag aanwezig.
Ik vind dat niet zo erg.....ik heb strand genoeg om te jutten en we zijn veel op pad geweest de afgelopen dagen.
Als een stel bejaarden met stoeltjes achterin de auto en zien waar de zon en de wind en de zin ons heen brengt. Het strand van Quiberville-sur-mer bijvoorbeeld. Grote stilte en veel stenen met gaten. En die zoek ik graag.


En aangezien dit de streek van vlas en linnen is, knip en jat ik heel wat af. Vlas ligt prachtig te drogen op het land en we ontdekken een linnnenwinkel waar het heerlijk toeven is, maar prijzen......daar weten ze hier wel raad mee zeg.



Prachtige huisregels......ik heb ze als kaart gekocht en ze krijgen een mooie plek in mijn klas en ook bij mij thuis.....pap, ik heb er ook één voor jou gekocht. De laatste regel is het belangrijkst: dat je van het één op het andere moment  de regels moet overtreden ;-)


Linnen theedoek met recept van taart...dat is een leuk ideetje. Bak je een taart, theedoek met recept er omheen. Maar ach, voor 18 euro per stuk wil ik er zelf wel één stempelen toch?



Waarom weet ik niet, maar geen veld wordt in één keer gemaaid....Zie je de zee op de achtergrond?


Volgend jaar zaad genoeg Hannah!!!



Mijn favoriet!

Vanuit een ietwat bewolkt Normandië stuur ik jullie een vakantie-groet.
A bientôt!!


dinsdag 23 juli 2013

Gratis Wi-fi? Ga naar de MEK ;-)



Normaal gesproken zit ik thuis aan mijn tafel te schrijven.
Nu is dat ineens in een tent, aan een campingtafeltje.

Voor de duidelijkheid: ik ben in Normandië op een kleine camping aan de zee.
De schoonmoeder van haar  heeft me er ooit op gewezen en ik ben hier nu voor de derde keer.

Een Word-documentje schrijf ik aan dat camping-tafeltje, want hier heb ik geen internet.
Ik had nog nooit mijn laptop mee op vakantie, maar ik wil mijn foto’s af en toe
kunnen opslaan. Vandaar.
Er waren veel dingen die ik nog nooit…..en nu toch doe.


Zo had ik nooit stroom, maar sinds ik met Lief kampeer (nu voor het derde jaar) wel.
Zo hebben wij een koelbox op stroom…..en dus een koud biertje.
Nooit een waterkokermeegenomen, maar nu de afwas-gelegenheid minstens 100 meter
bergafwaarts is, toch maar wel. We hebben immers stroom ;-) dus water koken
kost niks en we kunnen afwassen bij de tent.
En o ja….de melkopschuimer is ook mee. Die op stroom werkt ;-). En natuurlijk telefoon, laptop, oplader van het foto-toestel en I-phone.....wat een toestand!

Het is heerlijk om weg te zijn, maar het kost me altijd een halve week om dat
te voelen. De afgelopen dagen had Lief internet op zijn mobiel en kon ik
even kijken wat er zoal geblogd werd. Even maar, want er is betaald voor een bundel......
En dus zag ik de zonnebloem in mijn eigen tuin in bloei staan en ook de zinnia’s.
Een nieuw tijdperk hoor en wat heerlijk dat Hannah en Noah zo goed voor onze
tuin zorgen.

De kinderen? Al de eerste dag werd ik gebeld door mijn dochter. Althans dat dacht ik.
‘Bent U de moeder van Shanon?’ hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
‘Nee, je belt met de mobiel van Majlis….is er iets?’.
Welnee, er was niets. Majlis had haar mobiel ergens op een bankje op haar werk laten
liggen. Haar nieuwe I-phone. Pfffff…..goed afgelopen.
De volgende morgen wilden we weg gaan en Lief zei me eerst maar Pontus te moeten bellen.
Hij had een foto van zichzelf ‘ge-whats-appt’ naar Lief. Een enorm blauw oog. Balk erin gekregen
tijdens de verhuizing. Hij was zelf naar de dokter gegaan……goed afgelopen.
Afijn, jullie snappen……..we blijven op de hoogte van tuinen, telefoons en blauwe ogen. En dat allemaal door het Nieuwe Tijdperk. Voor mij dan, want ik was dat allemaal niet gewend en geniet er ook van.

En nu? Nu is het hier een regenachtige dag en zitten we bij de Mac……gratis Wi-fi. Ik heb altijd
geweigerd om naar M cDonalds te gaan, maar nu er een internet-storing is en ik niet meer
op de telefoon van Lief kan kijken, wil ik wel even gratis Wi-fi……even bloggen en post kijken.
Buienradar checken en hm, pff…..oké……frietjes eten.


Zonsondergang, Normandië



Ik bedoel.....zaten jullie vaak op een strand naast een kerncentrale???
Buiten dat zien we de zon ondergaan , liggen we op het vreemdste strand van Europa (nou ja, dat vind ik dan), zoek ik stenen en stenen en schelpen en stenen en huil ik tranen met tuiten in
een prachtig kerkje in Varengeville- sur -mer. Voor de derde keer was ik daar…….en weer overviel
de stilte me. Het uitzicht over zee, de wind die je om het gebouw hoort suizen en de betoverend mooie ramen.












 Geen idee of I. dit leest…..ja hoor, ik heb een kaarsje voor K. aangestoken! Natuurlijk.




Nog een paar dagen hier en dan trekken we verder. Naar het Zuiden….of het
Oosten….misschien wel naar het Noorden……..we zien het wel. Daar waar de zon ons heen brengt.





DAG! Wie weet komen we nog eens een M cDonalds  tegen, drink ik er koffie, eet een M cFlurry (en dat klinkt vreemd uit mijn mond, geloof me ;-)) en blog ik zomaar nog weer eens een berichtje.


dinsdag 16 juli 2013

Alsof een moeder haar kind uitbesteedt.....

Zo, dat ik mijn huis in handen van mijn zoon leg is tot daar aan toe.
Hij zal er vast goed voor zorgen......Het huis blijft niet allenig achter en als ik nu maar een dag of wat van tevoren meld wanneer ik thuiskom is er niets aan de hand. Zus komt vast ook nog even.
Gisteren waren we op zijn kamer om spullen te brengen en te kijken. 'Mam, weet je waar ik nu sta? Op mijn EIGEN balkon!!' Wat een blij kind. Samen met zijn zus in één huis en dat voelt veilig. Ze kiezen er zelf voor en nadat ik één keer iets wilde zeggen over de 'maren' en 'mitsen' zien ze er erg naar uit. Dus dat huis en die kinderen....het komt goed. Inmiddels is er geschilderd en hangen er gordijnen, staan zijn EIGEN glazen in zijn EIGEN keukenkastje en moet hij nog een paar weken werken, voordat hij echt gaat studeren. 'Want je gaat natuurlijk wel op kamers omdat je gaat studéren hè?'

Maar dan die tuin, waar ziel en zaligheid in zit.
Dat is een stuk lastiger.
De zonnebloemen staan op punt van bloeien....dat ga ik dus missen.
De zinnia's hebben knoppen, net als de dahlia's...... De kapucijners zijn binnenkort klaar en daar verheugde ik me zo op....

Zij gaat voor mijn tuintje zorgen, dus eigenlijk hoef ik me geen zorgen te maken, ook dat komt goed.
Ik stuur nog wel een lange mail, met alle updates die zij eigenlijk helemaal niet nodig heeft.
Maar toen ik gisteravond met twee fietstassen vol geoogste sjalotten naar huis reed voelde ik me net een soort van Pipo de Clown....'Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen.....'
Pffff, nog even de papavers kijken. Nog even de uitgebloeide goudsbloemen eruit (bloeien ze langer) en nog even langs de dille....De dille......ik vind de dille  fotogeniek. Zo mooi....



De uien leg ik plat. Ze zijn groot genoeg en het wordt toch een beetje tijd dat ze gaan indrogen. Sommigen krijgen een bloem....dat is volgens mij niet de bedoeling. Eentje neem ik er mee. Prachtig. Dat iets binnen een aantal weken zo mooi kan groeien.


Thuisgekomen leg ik de sjalotten te drogen in de schuur. Zo op het land lijkt het niet zo veel, maar ik denk dat ik het hele winter vooruit kan.....als ik over een week of 3 weer thuis ben, kan ik ze vast tot mooie strengen vlechten.












Ik rijg nog wat goudsbloemen en afrikaantjes omdat ik ze wil drogen en de kleuren zo mooi vind. Of ik niets anders te doen heb? O jazeker wel, maar ik ben nooit zo van de orde en structuur. Lief weet dat, zegt nadrukkelijk dat ik moet roepen als er iets moet gebeuren en vertrekt dan richting bank.
Eenmaal gedroogd, bewaar ik het zaad  van de afrikaantjes voor volgend jaar en de goudsbloemblaadjes kunnen in soep, saus, boter en sla. Het oranje blijft prachtig. Veel mooier dan het blad dat ik in de winkel koop.




Dus....iedereen zorgt voor alles, Lief en ik zorgen voor elkaar,  en zee.....IK KOM ERAAN!









zaterdag 13 juli 2013

Hoe de zon alles goed maakt!


Er was eens een juf met zelfmedelijden.
Zij vond dat zij alles alleen moest doen en ook dat de mannen om haar heen wel heel erg op haar leunden.
Dat deden zij niet hoor, maar zij vond van wel.

Dat zij wel het aller-alleenst was en overal om moest vragen, dat vond zij knap lastig.



Op een ochtend bedacht zij dat ze nog langer naar haar klimroos kon kijken, maar dat nu toch werkelijk een balkje tussen twee muren gemaakt moest worden, zodat het roosje zorgeloos verder kon groeien.

En het moest NU.




En je raadt het al.....er was niemand om te helpen.
Langzaam werd de juf kwaad.
Zij toog naar de winkel op de hoek om een balk te halen.
Zij legde boor, pluggen, schroeven klaar.
De waterpas en de zaag. Zij liet er geen gras over groeien....
haar zelf gekochte schroenven-draai-ding.....
en ze klom op de kruk. 


Beugel links aan de muur en rechts, 4 gaten, 4 pluggen,4 schroeven.....
Balk op maat en er tussen klemmen.
Hoe moeilijk kon het zijn.
Een eitje......




Maar ze had geen rekening gehouden met het weerbarstige roosje......en het hing in haar kleren, in haar handen en in haar armen.
Langzaam groeide haar ergernis en toen......
toen lette ze niet op en zette het krukje met één pootje in het mulle zand.
Ze klom er op......het pootje zakte weg .....



en binnen een seconde rolde zij languit op de grond, het roosje viel over haar heen.
De zorgvuldig opgekweekte stokroos besloot om uit solidariteit ook te knakken en er bij te gaan liggen.
Daar lagen zij met zijn drieën......twee van hen hielden zich stil, maar de juf......
Haar vocabulaire is groot....gelukkig was het vakantie.
Maar hey! Het balkje hangt.......de zon schijnt en de bloemen bloeien.
Het roosje geurt en de stokroos doet zijn naam eer aan....hij heeft een stok nu.








vrijdag 12 juli 2013

Hysterische vrolijkheid.....

En dan heb ik het over mijn tuin.
Helemaal niet over mezelf. Integendeel.
Maar  in tijden van storm  helpt het  om dicht bij de aarde te zijn.

Eergisteren zat ik een tijdje tussen de aardappelen.
Lag ik een tijdje tussen de aardappelen, nadat ik eerst rondkeek of iemand me kon zien, want ja......als ik een volwassen vrouw tussen aardappelen zou zien liggen, zou ik ook vragen of ze hulp nodig heeft ;-)

Vanavond zat ik met een kop koffie op het bankje en iemand riep me.
Het was de vrouw die in een boerderij woont, naast de tuin.
'Ik zie je elke avond zo verschrikkelijk genieten. En daar geniet ik dan weer van. Ik vind dat zo leuk om te zien!'
Dat was natuurlijk lief bedoeld, maar ik dacht meteen aan mijn aardappel-sessie van twee dagen daarvoor.
En toen ik vervolgens met mijn kopje koffie stil op het bankje zat, voelde ik me toch niet helemaal vrij.....

Maar ik had het nodig, dat liggen tussen de aardappelen, dat koffie drinken op het bankje......ik worstel.
Ik worstel met het vertrek van mijn jongste. En geloof me, ik ben echt een positief ingesteld mens en ben al een jaar bezig met het vertrek van dat kind. Soms vind ik het ook verschrikkelijk aan de orde dat hij in een eigen huis gaat wonen. Maar nu, ineens, ben ik niet meer zo stoer.
Bekruipt me een gevoel dat mijn taak er nu op zit en wat moet ik nou nog? Waartoe dien ik nog? Ik heb de soort in stand gehouden en ...pffff......
Als ik het schrijf zie ik de onzin van bovenstaande zin ook wel, maar ik kan er even geen andere woorden aan geven, aan dat steeds terugkerende gevoel.
Ik moet mijn zinnen verzetten. Ik weet dat het goed komt. Het is niet mijn eerste kind dat vertrekt. Het is notabene gewoon de derde. Ik weet dat dat gevoel tijdelijk is.

En dus zit ik koffie te drinken in mijn tuin en hoor ik stemmen in de stilte.
Maken de bloemen zich op voor het grote feest......
Hebben ze zich helemaal uitgedost en opgedoft, kijk maar.
De bloemen van de rucola zijn nog bescheiden, maar komen met veel.

De korenbloemen zijn al veel uitbundiger. En ook in zoveel kleuren....






En ik weet nu al wie de boventoon gaat voeren. Als er een rode loper zou zijn, zou zij alle aandacht opeisen......poe.....



Stralend tussen broertjes en zussen, die nog deemoedig buigen. Wetend dat er betere tijden gaan komen met nieuwe feesten, waarin zij het stralende middelpunt zullen zijn.






dinsdag 9 juli 2013

Meer Fugain.......

Tja, nu ben ik eenmaal begonnen en nu wil ik het uitleggen ook.
Ik zal een jaar of 14, 15 zijn geweest en toen al hield ik verschrikkelijk van de Franse taal.
Ik zag op tv. een optreden van Michel Fugain et le big Bazar en was onmiddelijk verkocht.
Ik wil niet zeggen dat ik alles verstond, maar die enthousiaste mensen, de muziek en de boodschap grepen me.
Eigenlijk was Fugain een protest-zanger, een milde.
Hij is geboren in Grenoble en was zoon van een verzetsstrijder. Hij gaf zijn studie medicijnen er aan en stortte zich op film en muziek.

Bij vlagen luister ik naar zijn muziek en ik weet nog hoe afgunstig ik was toen mijn ouders speciaal voor een concert van hem naar Parijs togen. Ik dacht niet dat het mij ooit gegeven zou zijn om hem te zien.
Tot een dikke twee jaar geleden. Het leven van Fugain ging verder, hij werd ouder en trok niet meer rond met zijn Big Bazar of  Sa Compagnie. Hij verloor een kind, bleef samen met zijn Stéphanie, dacht ik.. Bij nalezen  zag ik vandaag ineens een artikel uit de Paris Match. Niks samengebleven met zijn Stéphanie. Hij is na de dood van zijn kind gescheiden blijkt. Hij vertelt daar open over. Hoe zij zich druk maakte voor een stichting en hij zich alleen maar terugtrok en hoe zij dan toch na 33 jaar uit elkaar groeiden.
Maar hij ontmoette een nieuwe liefde en treedt ook weer op.
En toen kwam hij ineens in Groningen. In Groningen. En ik was erbij, samen met mijn vader en moeder. Maf hoor, met pap en mam naar het theater.

Zijn liedjes zijn voor altijd met mij verbonden. Ik versta lang niet alles en ben zeker geen fan van zijn up-tempo-nummers die de hitparade haalden. Maar ooo.......wat ik nu echt het mooist vind? Ik kan maar moeilijk kiezen.

http://www.youtube.com/watch?v=dttgkYBEuHM
Dit is er wel één......Bravo monsieur le monde (al denk ik aan moeder aarde, hij heeft het over meneer de wereld.....maar de boodschap is mooi, nog altijd....of misschien wel juist nu)

En omdat ik vakantie heb en toch niets zinvols doe ik meteen een vertaling.




Bravo Monsieur le Monde,                              Bravo meneer de Wereld
Chapeau, Monsieur le Monde,                         Mijn petje af, meneer de Wereld
Même quand les gens diront                            Zelfs al zeggen de mensen
Que vous ne tournez pas                                 dat U niet altijd even mooi                         Toujours très rond.                                         draait.      



Bravo pour vos montagnes,                               Hulde voor Uw bergen
C'est beau, c'est formidable                               Ze zijn mooi en geweldig
Compliments pour vos saisons                           Complimenten ook voor de seizoenen
Qui nous donnent des idées                              Die ons de ideeën geven om
De chansons.                                                   liedjes te schrijven.




Bravo la mer, on n’a jamais                             Hulde aan de zee, men zag nooit         
Trouvé un vert plus blue                                 een blauwer groen
Un blue plus vert.                                           een groener blauw.
Aucune symphonie n’est riche                          Geen symphonie is rijker
D’autant d.’harmonies,                                    en vol harmonie,
Qu’un merveilleux tonnere                              dan een fantastisch onweer dat
Qui fait l’amour avec la pluie.                         de liefde bedrijft met de regen.











Bravo le vent, qui fait danser les blés                  Hulde aan de wind die het graan
Qui fait trembler les océans.                               doet dansen en de oceanen trillen
Bravo pour le soleil et la colère du volcan          Hulde aan de zon en de boosheid
                                                                       van de vulkaan
Bravo pour l’arc-en-ciel qui met de la joie          Hulde aan de regenboog die
Dans le coeur d’un enfant.                                  plezier brengt in het hart van
                                                                       een kind.


 

































Bravo Monsieur le Monde,                                Bravo meneer de Wereld                       
Chapeau Monsieur le Monde                            Petje af, meneer de Wereld
Nous vous demandons pardon                           Wij bieden verontschuldiging aan
Pour tous ceux qui vous abîmeront.                   Voor elk die U ‘bekrast’.
Bravo Monsieur le Monde                                 Bravo meneer de Wereld
Bravo pour la colombe,                                    Hulde aan de duif,
Si vous lui laissez la vie                                  Als U die nu in leven laat,
Nous vous dirons simplement:                           Zeggen wij heel eenvoudig:
MERCI                                                            DANK U.



Ik hoop dat jullie begrijpen dat al deze prachtige foto's van het internet komen. Zou willen dat ik daar was waar ze gemaakt zijn........met dank aan Pinterest dus.
Hoop dat jullie door het gedateerde nummer, want dat is het natuurlijk wel, de schoonheid voelen die ik voel ;-)

En ,o ja deze is voor Lupineke......ik weet niet of jij ook fan van het eerste uur bent, maar dit vond ik zo prachtig. Fugain 15 ans apres: http://www.youtube.com/watch?v=Z6HJciQl-jk

En een beetje voor jou pap. Wat was ik verbaasd dat je gisteravond al belde over mijn vorige blog.
'Ik sta er wel gekleurd op zeg' zei je, maar kleur is nooit verkeerd.


Ik wens jullie een prachtige dag!