donderdag 28 februari 2013

IK WIL KLEUR!!!!!





Vandaag is mijn 'HEILIGE' dag. Ik ben dan om 12 uur vrij en dat betekent dat ik de school verlaat terwijl iedereen nog aan het werk is, er geen ouders staan te wachten en de kleuters net gaan buiten spelen. Dat geeft een enorm VRIJ gevoel en ik doe dan alleen maar LEUKE dingen.

Toegegeven, soms zit ik op een stoel en bedènk dat ik vooral iets leuks moet doen, maar vandaag is dat ook zo.
Volgens Isis moet er vandaag gemest worden (kosmos, sterren enzo)......en ik heb dit jaar voor het eerst een groentetuin achter de kerk.........dat klinkt mooi en dat is het ook. Het zal een halve kilometer lopen zijn en daar liggen dan een stuk of 10 tuintjes tussen de glooiende weilanden.
Ik hoef nog niet te spitten, maar die mest.....dat moet!

Mesten.......hm........ik besluit de eenvoudige weg te kiezen en ga voor gedroogde koemest. Niet biologisch, maar voor mij wel heel logisch. De sterren zeggen dat het vandaag moet gebeuren en mijn kruiwagen heeft een lek bandje. Korrels kun je strooien en in een rugzak vervoeren.

En terwijl ik buiten loop en heus wel voel dat de ergste kou voorbij is, vind ik het kil en vind ik het somber.


EN IK WIL KLEUR!


VEEL KLEUR!


Ik haal mijn verf tevoorschijn, zoek de dunste kwasten en haal het emmertje zomerstenen uit de schuur.
Stenen uit Frankrijk, de rivier de Cèze.........

En ik ga schilderen. Schilderen van de zon, van de zomer en van warm en zwemmen en een klaterende beek.




Dat ga ik doen. LEUK!!!!






woensdag 27 februari 2013

HUIZENBOUW, DEEL 4




De huisjes zijn vandaag afgemaakt en dat heeft een hele tijd geduurd. Want met het sluiten van de daken, moest de ruimte rondom de huizen nog mooigemaakt.

Gelukkig had ik nog graan bewaard uit de granen-periode van vorig najaar.

Gelukkig had ik nog gekleurd schelpenzand bewaard van een ouderavond nog niet zo lang geleden.

En gelukkig zijn de kinderen van de klas uitgerust met een enorme dosis fantasie en werden de tuintjes tot in de kleinste details afgewerkt.

Alles werd steeds kleiner,een poes op de bank, een konijn in de tuin en zelfs visjes in een vijver van nog geen cm. doorsnee.






gewoon schelpenzand is gezeefd en voorzien van geraspt
bordkrijt. Fijn om in voorraad te hebben. Je krijgt er wel
vieze handen van.........

 

Het enthousiasme was groot en toen ze daarna mochten tekenen, zag ik enkel huizen met veel verdiepingen.......

Dat is wat je wenst en wat er dan gebeurt: doordat je je helemaal begraaft in een onderwerp gaat het stromen in de klas, gaat het stromen in de kinderen. Hoe ga ik dat nu in Meetbare Doelen vatten?








Naast het afmaken van dit klei-project heb ik verteld over een volk dat in het Noorden van Zweden, Finland en Noorwegen leeft. De Lappen....of Sami. We leggen steeds de link tussen heden en verleden, tussen oorsprong en verandering..... Het boek: 'Leven in Lapland' is een heerlijk prentenboek voor kinderen van een jaar of 9. Er zijn zoveel kleine details te zien. Misschien is het verhaal minder belangrijk, maar het is een inspiratiebron omdat kinderen steeds meer details gaan zien en tekenen.
Morgen gaan we erover tekenen en schrijven. Gaan we ook tekenen over het verschil tussen een dorp en een stad.......gewoon aan onze tafels, heerlijk in het schrift.



Mocht iemand denken dat de hele dag in het teken heeft gestaan van creatief bezigzijn.....er is ook gelezen en er is ook een dagelijks dictee gemaakt. De woorden? Ehm.....timmerlieden, cement, dakpannen, fundering en nog zo wat.........

dinsdag 26 februari 2013

Bouwen is zwaar werk.....HUIZENBOUW DEEL 3





Vandaag stond alles in het teken van bouwen.
Groepen werden gemaakt, plaatsen verdeeld,meegebrachte doeken voor de dag gehaald......en het raam open gezet. Want als er gewerkt wordt, is het warm. Truien gingen uit, er werd overlegd en de klas groeide uit tot een enorme bouwplaats. Geen tafel stond meer op zijn plek, geen boek meer in de kast.







Bij de grote nabespreking kon iedereen iets zinvols zeggen. In de kleuterklassen hadden ze veel gebouwd en in de eerste klas ook.

'Vroeger maakten we gewoon een hut, nu maakten we een plan en overlegden we echt. Het ging goed en doen we dit morgen weer?'

'In de kleuterklas kon je hut soms instorten en vroeg je iemand om te helpen, maar dan kwam er nooit wat van. Nu snapten we elkaar meteen'.

Na de pauze hebben we weer opgeruimd en ook dat ging zeer voorspoedig. Morgen weer? Ik heb genoten, maar dat denk ik toch niet.






maandag 25 februari 2013

HUIZENBOUW DEEL 2.

School is weer begonnen.
In de vakantie is er zo het één en ander verbouwd en we beginnen de dag boven, zingend. We zingen een snel gemaakt lied voor T. onze congiërge. Hij heeft zich vorige week een slag in de rondte gewerkt om de werkmannen van koffie en soep te voorzien en eindeloos veel te stofzuigen....
In een lange slinger lopen we naar beneden, door de nieuwe ruimtes en dan weer omhoog om elkaar een 'fijne week' te wensen. (en ik heb al lang gezien dat wij die hele verbouwing ook maar eens precies gaan bekijken.......er zijn vast bouwtekeningen van en die kunnen we mooi bestuderen).

Voor de vakantie overwoog ik Koning Winter van de jaarfeesttafel te halen, maar ik ben blij dat ik het nog niet gedaan heb....het is echt nog winter. Ik hoop dan toch echt volgende week Moeder Aarde en haar wortelkinderen voor de dag te kunnen halen. We zijn er allemaal aan toe.





En zoals dat dan gaat, eenmaal begonnen ben je vergeten dat we elkaar een week niet gezien hebben.

'Wie kent er een spreekwoord dat over je huis gaat?'
 Na Oost, West thuis best en 'Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens' wordt het akelig stil. Dat is dus huiswerk voor morgen. Misschien kennen de ouders nog wel een mooi spreekwoord en je kunt altijd googelen...


'HOME IS WHERE THE HART IS'  schrijf ik op het bord.
We komen wel uit de betekenis en het wordt een mooi gesprek, want alle kinderen voelen wel dat je je in je eigen huis het fijnst voelt. Al speel je graag bij vriendjes, is het fijn om op vakantie te gaan, thuis voelt het anders.

We maken een mooie voorkant voor op ons schrift en we beginnen met het project van de dag.
We maken een fantasiehuis van klei......van rolletjes.....in tweetallen.
Dat zijn dus een heleboel leermomenten in één keer....... De techniek ligt vast, maar de vorm niet en samenwerken is soms niet eenvoudig.
Toch groeien de huisjes ( al zijn ze nog niet af )en de kinderen voelen gewoon hoe belangrijk het is om een stevige onderkant te maken. 'Anders valt het van boven in elkaar....dat gebeurt dus bij ons', zucht er één.....Maar ja, het zijn fantasie-huisjes en dus het komt niet zo nauw. Het heeft eigenlijk wel wat al die wonderbaarlijke ietwat scheefgezakte huisjes.


Het woord fundering valt, en al doende hebben ze geleerd dat je niet zomaar iets kunt doen........zonder dat je het met zoveel woorden benoemt voelen alle kinderen dat het belangrijk is om een stevig fundament te hebben. Ze hebben het dus al gevoeld voordat het verteld is.
O ja......en je lijf is ook je huis, dat is zo duidelijk als wat voor ze. En dus kan ik daar in knutseluren weer op inhaken. We gaan het over wol en katoen hebben, zijde en linnen. Over bescherming tegen weer en wind.
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat ik ze een denkbeeldige  rugzak laat inpakken tijdens een vrij-schrijven taalles. Wat moet daar inzitten als je een weekend over de hei gaat wandelen en niet weet wat voor weer het wordt?......Hm, dat moeten we dan ook maar echt doen, het is immers vlakbij....want er zijn al heel veel lammetjes geboren weten sommigen te vertellen. Ik ga maar ouders regelen, dat zal wel geen probleem zijn. Over een week of twee zal de vorst toch wel uit de grond zijn?
En met de gedachte aan schapen en wol ben ik ineens weer thuis.

De voorbereiding voor morgen is eenvoudig. We gaan hutten bouwen in de leegstaande derde kleuterklas. Dat is lang geleden. 'Juf, zullen we een hut bouwen waar we allemaal inpassen?'
Wat een geweldig idee. 'Zullen we er dan onze boterhammen in opeten?' stel ik voor.........Het voorstel wordt met gejuich ontvangen. Iedereen heeft er nu al zin in, ik ook.....maar eerst spinnen.














zondag 24 februari 2013

Het einde van een verfdag!



Pfff, een dag verven.
Na mijn vorige blog is er eigenlijk veel gedaan.
Er zijn appelflappen gebakken....
Broodjes met kaas en banaan uit de oven....
Absentielijst bijgeschreven in het digitale systeem.....
Stuk voor de schoolkrant geschreven over de derde klasser.
Nog maar een klein mutsje maken omdat de pan toch op het vuur stond.
Foto's gemaakt en een tijd staan kijken naar  de schapenvacht die schoon ligt te worden buiten in de sneeuw.










                                                  En ondertussen stond daar die pan op het vuur.
Beetje notenblad erbij, streng wol erin.
Uienschillen erbij, beetje wijnsteenzuur, strengetje erin...
Maaike, van wie ik ooit leerde verven zei altijd dat je het hele bad leeg moest verven......en dus moest ik door....nog maar een streng, het verfbad moet leeg.





Het beheerste mijn dag en nu ga ik op een stoel zitten kijken naar al die mooie kleuren.
Heb mijn energie een beetje verdaan geloof ik........ik kan dat niet zo goed doseren, zou ik dat nog kunnen leren?

Verven met meekrap.

Goed, ik ga natuurlijk van alles vertellen, maar voor het overzicht en de duidelijkheid......alvast HET RECEPT

300 gram wol gebeitst in 20% aluin (Gisteren gedaan)
300 gram wol, dus 150 gram Meekrap (heeft vannacht in een emmer water geweekt).

Hm, dat klopt alweer niet. Dit is het voorgeschreven recept, maar ik stop in het eerste verfbad 150 gr. wol. Dat is dus 1:1 (en het recept is dat je voor 100 gr. wol 50 gr. meekrap gebruikt. Afijn, dit is dus nu MIJN recept)

Ik ga verven in de soeppan. Mijn wasketels zijn door de jaren heen gevuld met aardbeien en kruiden en staan in de tuin en mijn koperen pannen heeft Isis Zij heeft me namelijk weer aangestoken.
Het is  nog vroeg, Vriend en Pontus liggen nog op één oor en dat is maar beter ook.

Ik ga jullie vertellen over plantaardig verven. De geschiedenis heeft altijd iets dramatisch vind ik omdat er een duidelijk eind is gekomen aan dit hele ambacht, deze industrie. Met het uitvinden van de chemische kleuren verviel de noodzaak om plantaardig te verven en had die hele verfindustrie geen enkele link meer met de natuur en de producenten van het plantaardig materiaal.

Maar goed, plantaardig verven. Om kleur  te verkrijgen was je vroeger afhankelijk van de natuur.  Eenvoudige mensen liepen in aardse kleuren en rijkdom las je (ook) af aan de kleuren van de kleding. Blauw (koningsblauw) en rood (hermelijnen mantel)  wordt niet voor niets aan koningen gekoppeld. Dat waren bijzondere kleuren.

Er ontstond een levendige industrie en goede ververs waren zeer geliefd.
Als je nu naar meekrap kijkt, dan is dat samen met indigo één van de oudste verfstoffen. De meekrap wordt genoemd als roodverver, indigo als blauwverver en met Beredruif als geelverver kon je in principe elke kleur maken die je hebben wilde.
Meekrap (Rubia tinctorum, of verversrood) werd in verschillende soorten gekweekt, maar de Hollandse meekrap stond bekend als hele goede. Op de Zeeuwse kleigronden is heel wat goede meekrap gekweekt (en dus zal Lupineke er ook wel een over geblogd hebben denk ik, want denk ik aan Zeeland, dan denk ik aan Lupineke ;-)).
Om met meekrap te verven heb je de wortel nodig, het houtige stuk onder de grond. Dat moet gedroogd en fijngesneden. Daar schijnen die Zeeuwen dus zo goed in te zijn geweest, in dat drogen van meekrap. De wortels kunnen erg lang worden en tot een centimeter dik.
Na drie jaar groeien wordt die wortel geoogst en het is beter om geen verse wortel te gebruiken, maar hem het liefst een of twee jaar te laten liggen. Komt dat even goed uit! Mijn doos uit de schuur is al twee keer meeverhuisd en als ik de prijskaartjes zie die aan de zakken hangen dateren ze nog uit de guldentijd! Ik verfde in de tijd dat ik in het bos woonde en daar woon ik al 12 jaar niet meer!

Meekrap bevat twee stoffen. De ene stof kleurt geel (en doet dat bij lage temperaturen) en de andere rood (en doet dat bij hogere temperaturen). Het verfbad moet niet koken, het liefst rond de 70 graden.
Mijn thermometer is zoek, dus zolang ik mijn vinger in het water kan steken lijkt het me goed.
Ververs waren echte vaklieden als ze goed rood konden verven heb ik ooit gelezen, dus dat is dan de uitdaging!

Via de site van het Textielmuseum heb ik een aantal foto's gevonden van het ambacht. Ik zal ze jullie niet onthouden.
Het uur is bijna voorbij......mijn pan staat op het vuur en ik zal eens zien of ik een mooi rood tevoorschijn heb getoverd...



Ik ben niet ontevreden en nu begint het rommelen. Want hoewel je voor een eerste bad de hoeveelheden goed probeert aan te houden, kun je er voor een tweede bad niet zoveel over zeggen. Je weet niet hoeveel kleurstof er nog in het water en de meekrap zit. En dus neem ik nog even snel een ongebeitste streng om straks het verschil tussen gebeitst en ongebeitst te kunnen zien....en dus bewaar ik nog even één streng wat er zat nog veel meer in de doos uit de schuur en ik kan er misschien voor een derde bad nog wel wat notenblad doorgooien. Dat wordt dan een verrassingsbad.



Het fijne van plantaardig verven is, dat de kleuren altijd gecombineerd kunnen worden.
Onderstaand zakje, gevuld met runestenen is van minstens 12 jaar geleden.
De kleuren zijn goed gebleven, misschien wat vlakker geworden, maar het staat dan ook  altijd in het daglicht.



Wanneer je wilt gaan experimenteren met plantaardig verven en dat moet je zeker doen (en met kinderen bedenken dat het dan waarschijnlijk patat-dag wordt want het is moeilijk stoppen) zou je ook kunnen beginnen met het verven van ruwe wol. Dan is het beter te verdragen als het tegenvalt.
Natuurlijk moet je beginnen in de zomer als er veel planten voorhanden zijn. Er is zoveel waarmee je kunt verven, al heb ik altijd geleerd dat het gaat om de 'grand teints', de grote tinten, de blijvende kleuren. Doordat het tapijt van Bayeux  geborduurd is  met garen dat met 'grand teints' geverfd is, is het zo kleurig gebleven zei een hele strenge 'grand teints- juf ooit.(http://nl.wikipedia.org/wiki/Tapijt_van_Bayeux) 'Petit  teints' zijn minder kleurvast, maar wel heel leuk om mee te experimenteren. Ooit had ik een enorme ketel springbalsemien op het vuur en dachten de kinderen dat ze heel veel spinazie moesten eten. Dat was dus zo'n patatdag.

Ik ben niet een super-ervaren verfster maar als je een vraag hebt kun je me die altijd stellen.
Ga in elk geval uienschillen verzamelen en straks berkenblad drogen........
Verzamel en lees en kijk eens bij www.verfmolendekat.com Daar kun je verfstoffen kopen en beitsmiddelen. Voor aluin en wijsteenzuur zou je ook naar de apotheek kunnen gaan.
Meekrap is niet goedkoop, het kost meer dan 30,- per kilo, maar er zijn ook goedkopere stoffen.
Uienschillen kosten niets en berkenblad ook niet (Wel altijd toestemming vragen aan de boom. Dat klinkt misschien zweverig, maar met die gedachte in je hoofd kijk je anders naar een boom, zoek je takken die gemist kunnen worden)

Een fijne dag allemaal. Het is 10 uur.......en ik ben helemaal wakker.


Enne...Ps....probeerde je het blogje te openen en lukte het niet? Dat komt omdat ik nogal chaotisch ben en meteen op 'publiceren' druk. Na lezen haal ik er dan toch weer fouten uit, bijwerken, terug naar concept, opnieuw publiceren'. Sorry....

zaterdag 23 februari 2013

Een muts breien op gevoel en met een beetje rekenen.


Om een muts te breien is de omtrek van je hoofd het eerste dat je    meten moet.

Brei in de steek die je wilt gebruiken, meestal is dat tricot-steek (1 pen recht, 1 pen averecht)
Na een paar cm. leg je een centimeter langs de steken en tel je hoeveel steken er op 10 cm. zitten.
Voor deze muts:
Omtrek hoofd 60 cm....(da's best veel hè?)
Aantal steken op 10 cm. = 16.
6x16= 96 ZOU JE ZEGGEN....maar dat is teveel,want een muts mag een beetje uitgerekt worden.
En dus gebruik ik 88 steken (beetje rekenen en dan op gevoel ;-))

Het eerste stuk van de muts brei je zoals je dat wilt.
Wil je een boord? En hoe dan?
Ben je een beginnende breier, dan zou je kunnen kiezen voor een rechte boord (elke pen recht breien)
Ken je de boordsteek? (1 steek recht, 1 steek averecht)
Na een cm. of 3 (voor een volwassene) ga je dan over in tricotsteek.
Het eerste stuk is gewoon recht....een cm of 11 denk ik (meet maar eens de omtrek van je hoofd op de hoogte van je oren en doe dat dan een stuk boven je oren nog eens.....het duurt wel even voordat het smaller wordt)

Dan ga je minderen.
Dat betekent dat je elke keer de 10e en de 11e steek samenbreit.(dus een hele toer lang...tot 10 tellen)
Je breit dan zo ongeveer 8/9 steken per toer samen. (samenbreien is niets meer dan 2 steken op je naald in één keer samen breien....)
Dat minderen doe je aan de goede kant van je breiwerk.
De averechte kant brei je gewoon terug.
De volgende toer brei je de 9e en de 10e steeds samen
Averecht weer gewoon terug...
Dan de 8e en 9e......
Als je aan de goede kant kijkt, zie je dat er een patroon inkomt? NEE? Dan zit er ergens een foutje.
Dat hoeft niet erg te zijn, dan ziet het er gewoon wat rommelig uit, maar feit blijft dat je in rap tempo steken mindert....;-) Je kunt de boel uithalen en opnieuw beginnen, maar je kunt het ook laten.

Op een gegeven moment ben je zover dat je alleen nog maar samenbreit en dan heb je een steek of 8.
Je knipt de daad op ongeveer 20 cm. af en haalt die met een naald door de overgebleven steken.
Aantrekken en er ontstaat een rondje op de top van je muts.
Haal de naald en draad er nogmaals door en trek stevig aan.
Nu zet je de zijkanten van de muts aan elkaar .......et voilà!!!!




'Moet ik hem passen mam? Olle doet hem meestal zo op........niet helemaal strak.....het moet wel staan.......maak je er ook een voor mij........ok, ik poseer.......nadenkend, blij,van achter en voor....'
Als ik vraag of het dan op mijn blog mag, haalt hij zijn schouders op.........er staan wel gekkere foto's op Facebook mam! O ja, dat was ik vergeten.

vrijdag 22 februari 2013

Olle-wol

Nu heb ik toch de hele week zitten spinnen, vachten verzameld, meegenomen en uitgezocht en nu ga ik breien. Zoon Olle, bio-boer zou je een echt 'sofen'kind kunnen noemen en zijn leven lang draagt hij al mutsen en mutsjes, petten en petjes.
Hij draagt ze binnen en buiten en schroomt niet om met een aardbeienmuts op de trekker te zitten.

De komende week is hij jarig, 25 wordt hij.

En dus.....ik brei een muts van wol van zijn eigen schapen. Die kan per post naar de Betuwe. Een werkende moeder kan daar natuurlijk niet bij zijn, bij zijn verjaardag.
 
En dan  sta voor mijn voorraad wol........en ik twijfel. Wit kan, bruin ook en ook grijs........ik heb genoeg!


Maar ja, ineens bedenk ik me dat ik de lange grijze vacht mooi zou kunnen combineren met de wat kortere Hamsphire Down-vacht......die buiten in de vrieskou ligt. Kaardemolen van zolder gehaald, twee soorten door elkaar gekaard en nu spinnen. Hoe dom is dat dan weer.......de tijd dringt ineens, de vakantie is bijna voorbij en ik zou zo kunnen beginnen met wat ik heb.

Maar ja, draadje wit en grijs door elkaar lijkt me gewoon mooier, kan ik ook net nog iets dunner spinnen ..... Blijf ontspannen, het komt goed.......











Ik voel de drang om eerst dit en dan dat te doen. Eerst opruimen, dan plannen, dan spinnen...ooooo boodschappen.....en dus ga ik eerst bloggen. Dat ordent ook ;-)

En trouwens....na bewoordingen als Zoonlief, Oudste, Dochter.....vinden de kinderen het ok dat ik ze met naam en toenaam noem. 'Wat een gedoe mam'.......

De hemel op aarde.



Soms biedt een raam een Blik op de Hemel......de hemel op aarde zo lijkt het. Dochter en ik wandelden naar de begraafplaats. Zij wilde een bloem brengen naar de onlangs overleden zus van een vriendin.
Met een pot gevuld met narcissen liepen wij naar daar.Om de kerk en over het land. De bomen bekijkend, een paard begroetend. De zus van V. Nog maar pas begraven.Harten, strikken en kaarsen....bellenblaas aan de rand, engelen overal...........

donderdag 21 februari 2013

Home is where the heart is!

Bouw jezelf een huis!



Voor alle hippen onder ons: opnieuw uit
gegeven bij bol.com. Een werkelijk prach-
tig boek over bouwen in de hele wereld.

Een 'woning'voor ginds........
Besteld en op mijn deurmat gevallen....

welk verband is dit ook weer?
Ooit cadeau gedaan aan zoon-
lief. Bellen om te lenen!



Allerlei plaatjes....boeken verzamelen.....mijn gedachte gaat al naar volgende week. Het is nog wel vakantie, maar toch.

PERIODE HUIZENBOUW, in de breedste zin van het woord.
Mensen denken vaak dat het VRIJE van de Vrijeschool betekent dat alles mag en dat is helemaal niet zo.
Er is een leerplan op de Vrijeschool en daarin staat keurig beschreven welke periodes (of thema's....of projecten) er in welk leerjaar gegeven dienen te worden. Omdat ik klas 3, groep 5 heb weet ik dat ik (buiten taal en rekenen om) een periode geef over granen en de boerderij, over ambachten (en welke, dat mag ik zelf weten) en huizenbouw. Huizenbouw, in de breedste zin van het woord.
Wat is een huis? Waarom is je eigen huis zo belangrijk (en kleding is natuurlijk ook een huis......) en waarom wonen mensen op de wereld zo verschillend?
Het gaat over aardrijkskunde, geschiedenis en biologie. Maar het gaat ook over het sociale aspect.
Dus in mijn les......gaat het ook over de voorwaarde om je veilig te voelen, het zonder oordeel kunnen kijken naar de mensen die in deze wereld leven. Ja, en daarnaast gaat het over technische zaken: Hoe wordt een huis gebouwd?

Ik heb de zoon van een architect in de klas. Het zit er dus dik in dat hij komt vertellen over zijn werk.
Natuurlijk hebben we het over verbanden.....hoe worden stenen gemetseld? Hoe wordt een dak geplaatst? Wat is 'pannenbier?' Waarom is een fundament belangrijk?

Het Vrije op de Vrijeschool zit hem misschien wel in de manier waarop ik het ga doen. Er zijn voorbeelden genoeg, maar samen met de klas vinden we onze eigen weg.

Ik doe dus inspiratie op en loop al met een andere blik op straat. Heerlijk vind ik dat. Mijmerend en bedenkend wat en hoe ik zal beginnen. Wat we gaan maken, ervaren en leren. De doelstellingen daarbij....ja, dat vind ik dan weer een ding voor volgende week. Althans, de Meetbare doelstellingen.

Over doelstellingen....daar ga ik vast nog over schrijven. Maar niet vandaag, want het is nog vakantie!

Deze vis ik nog uit de kast. Een erg leuk 'doe-boek'.


En waar een huis aan moet voldoen volgens een kind uit de klas?
Het lijkt me geweldig zo, beetje veel herrie op zolder maar verder?


woensdag 20 februari 2013

ODE.

Natuurlijk werd Madelief pas een flinke Madelief na haar geboorte. En misschien werd zij pas een echt flinke Madelief door de pieken en dalen van Het Leven.

Dochter van een onderwijzers-paar....zij trouwden voordat het 1960 was en togen van Twente naar het Westen. Om vleugels uit te slaan en het leven te leven.

Daar werd ik, drie hoog in een flat, geboren. Ik denk dat ik daardoor nog altijd een zwak voor flats met uitzicht heb.

De moeder moederde, er kwam nog een zusje en we hebben heel wat meegemaakt in dit Lieve Leven.

Ik was bij mijn vader en we ruimden op, dat was zijn wens.
Want zijn mooie blondine, zijn metgezel, is een jaar geleden  weggeslapen. Zo schreven wij dat op de kaart.....omdat het zo was.

Zoveel foto's, zoveel herinneringen. Zoveel momenten en zoveel een plek te geven. Niet in het zicht, maar wel voor het grijpen. Zo wil mijn vader dat. Op elke doos staat wat erin zit. Keurig in de kast.
Ik heb geordend en gescheiden. Eerst dit, dan dat en dat is goed en het vermoeit.

Ik ben anders. Ik wil het wel laten zien.
Mijn moeder.........
Zo'n prachtige ingekleurde foto, ik denk dat ze hier een jaar of 16 is.

tour de mouton........

Gisteren stond in het teken van 'verhuizen'.
Van Oosterbeek naar Twente om daar mijn vader op te zoeken.

Omdat ik eigenlijk een hekel heb aan autorijden, en al helemaal via de A-zus-of-zo, had ik een route in mijn hoofd (zonder Tomtom).
Vlakbij Lochem namelijk is een Hampshire Down-fokker/boer.
Het gaat om Harrie Roekevisch, zijn naam mocht genoemd, geen probleem. Ja, alweer een schapenras......vakantie!!!!

Harrie en dat moet gezegd, is een ware liefhebber. Ik werd door zijn vrouw uitgenodigd in de keuken voor een kop koffie en mijn oog viel op een computer met filmbeelden. Van de stal. Van ooien op het punt van lammeren.

Al snel kom ik er achter dat het niet zomaar een hobby is. Ze geven het allebei ronduit toe, het is wat uit de hand gelopen. Doordat de camerabeelden in de keuken te zien zijn, is het leven iets eenvoudiger geworden. De wekker wordt 's nachts nog wel om de anderhalf uur gezet, maar Harrie (gehuld in wollen trui, dat kan niet anders) hoeft dan niet meer naar de stal om te zien of er al lammetjes in aantocht zijn.

Ik vond het een prachtig gezicht hoe zorgzaam, liefdevol en bovenal trots ik de net geboren lammetjes mocht bekijken.
Mooie schapen zijn het en ik kijk naar heel wat Nederlandse kampioenen. Wol is maar bijzaak, de familie verhandelt de schapen, maar met erg veel zorg en liefde, dat merk je en dat zie je ook.
De schapen zijn niet al te schoon, een aantal is net gisteren naar buiten gegaan. Een paar regenbuien en de vachten zullen weer wit kleuren. Dat zie ik wel, want aan de overkant van het weggetjes staan hele witte exemplaren die al langer buiten zijn.

Het gesprek dat we hadden, daar kan ik dan de dag op voort. Daar gaat het toch over in het leven: 'ontmoeten'. Over mijn werk, het werk dat zij doen, over kinderen, over zorgen en ook  mooie dingen. Zomaar, omdat je een schapenvacht komt halen en je samen koffie drinkt. Niet bedacht en zomaar gebeurd!
Ze vertellen me, net als Lenne gisteren, dat er in Aalten  op 21,22 en 23 juni een farm en countryfair is met wol en een NK spinen. Bij nalezen zie ik dat ze er dit jaar ook een vintage-markt aan toevoegen. Je moet er even voor rijden, maar dan heb je ook wat. www.countryfair.nl

Na afloop vertrek ik, met alweer twee vachten op de achterbank van mijn  kleine auto (met die van gisteren en één die ik al mee had genomen + spinnenwiel een hele volle achterbank!)

Terwijl ik glimlachend naar Twente rijd merk ik wel dat mijn auto meer en meer naar een schapenstal gaat ruiken. Kan ik de boel achter in de auto laten terwijl ik bij mijn vader logeer? In stilte moet ik er om glimlachen. Het idee dat iemand denkt dat er wat te halen valt daar op die achterbank van dat kleine autootje......

Ik maak al een 'plan de campagne'. Vachten buiten uitspreiden, goede stukken eruit halen, spinnen, haspelen,wassen, breien en o ja, ik haal de kaardemolen ook maar even van zolder..........Ik denk dat mijn vakantie te kort duurt.





maandag 18 februari 2013

Hoezo 'in de buurt'?

Vanmiddag scheen de zon en het was fris, maar heerlijk.
Wat kunnen zonnestralen op je gezicht je blik ineens verhelderen. Alsof er een sluier weggetrokken wordt. Ik verlang zo verschrikkelijk naar de lente!!

Goed, soms verfoei ik mensen uit een ander deel van het land omdat ze denken dat Assen en Harlingen erg dicht bij elkaar liggen.....maar ja, hetzelfde overkwam mij vandaag.

Oosterbeek- Ruurlo....half uurtje? Nou, vergeet het maar. En een Tomtom???? Vriend heeft er een, maar eigenlijk vertrouw ik meer op Google maps. Afijn, Tomtom besloot dat wij elk landweggetje tussen Doetinchem en Ruurlo moesten zien. Het was mooi weer, ik luister al dagen naar Daniël Lohues (Ten oost'n van de Iessel is een ei geen lege dop, in het land van de wiez'n doar komp de sunne op) en het zonnetje scheen hè?
Lente in Lennes tuin!

Lenne woont ronduit prachtig en doodstil. Een grote, enorme witte hond kwam ons blaffend tegemoet en hoewel beslist lief, moest ik stevig op mijn benen blijven staan, om niet omgegooid te worden.
Ze waren 20 jaar geleden zomaar uit Amsterdam verhuisd naar deze stilte en waarom? Tja, dit was het huis. Dit moest het worden.

Ik vind het dan mooi dat je, door 'zomaar' een mailtje te sturen omdat je 'zomaar' iets las over een Coburger schapenvacht, een paar dagen later samen door een tuin loopt en helemaal snapt van elkaar dat je spinvlagen hebt, verfvlagen, viltvlagen, pottenbak-vlagen...... Een schuur vol vilt, wol, keramiek en hoewel ze echt had gezegd dat ik een vacht mocht komen halen om te proberen en zelf al in geen tijden meer gesponnen had, bespeurde ik  ook weer enthousiasme.



Dank je wel Lenne voor je mooie vacht. Ik weet nu al dat ik ergens in mei nog een vacht kom halen en dan een hele lichte......bewaar je die voor me?


Ik heb al best wat wolvrouwen ontmoet in mijn leven, maar achter deze wolvrouw staat een creatieve man. Hij doet iets in plexi-glas en maakte twee spinnenwielen van plexi-glas voor haar. Een grote en een kleintje, een reisspinnewiel. Want weet je? Als er afstanden per auto afgelegd moeten worden zit Lenne in de auto te spinnen. En dat is dus echt waar. Ik keek naar Vriend. Het kan allemaal nog veel erger schat, fluisterde ik.


Terug onder leiding van Tomtom....via Doesburg. Een mooi ritje en we vonden het in Nederland eigenlijk ook allemaal ineens veel te netjes. Veel snoeihout op stapels, overal fietspaden, verkeersheuvels, verkeersborden.....sloten geschoond, stoepjes geveegd. Waarom viel ons dat nu ineens op? Omdat wij ons stiekem al op zo'n stukje land waanden? Los van alles en iedereen? Met kipjes op het erf en een tuintje vol met sla? Met paadjes her en der en een vuurtje op het terras?

Thuisgekomen  spreid ik de vacht uit in het halletje, zodat 'ie een klein beetje kan indrogen.Opvallend veel lichte spinwol met donker onderhaar. Ik ben benieuwd hoe het worden gaat.
Vanavond even proberen!

zondag 17 februari 2013

Ik spin.

Ja, ik spin.
En ik ben blij dat ik me dit ambacht in mijn puberteit  eigen heb gemaakt. Eigenlijk is het net als fietsen en zwemmen, als je het eenmaal kunt verleer je het niet meer.
Mijn moeder had ooit een spinnenwiel geleend van de achterburen en ze kreeg er een vacht bij. En waarom? Ik heb werkelijk geen idee, zij heeft het spinnenwiel nooit aangeraakt. Het stond daar en ik zat er uren en uren achter. Natuurlijk leek het nergens naar, kon ik er met moeite een mouwloos vest van breien, dat er rommelig en bepaald niet evenwichtig uitzag. Maar toch, ik had er plezier in.
Zou ik, als ik het me nu eigen zou moeten maken net zoveel energie in steken? Ik betwijfel het.
Dat is wel het mooie aan de puberteit. Als kinderen door iets gegrepen worden, kunnen ze met een enorm doorzettingsvermogen te werk gaan.
Ik kan dus spinnen en er zijn jaren geweest dat ik dat veel deed.

Mijn spinnenwiel kwam steevast tevoorschijn als de kinderen ziek waren. Ze lagen op de bank, jengelig omdat ik in de buurt moest blijven en dus zat ik dan eindeloos te spinnen.
Ik deed het ook in andere 'jengelige' tijden. Ik met een witte vacht op schoot, zij naast me met kleine stukjes gekleurde wol. Die legden ze dan op de vacht en ik spon de kleurtjes mee. Van de draad breide ik dan weer een poppendekentje.

Toen mijn kinderen in de kleuterklas zaten kwam ik een dagje spinnen in januari, als het sprookje van Vrouw Holle verteld werd en vertelde ik het verhaal van Pelles Nieuwe kleren.

children's booklist with handcrafting themes.. In het Nederlands: Pelles nieuwe kleren. Zoveel gebruikt!Pelles Nieuwe Kleren. Prachtig prentenboek voor peuters.

In de jaren dat ik in het bos woonde, had ik de mogelijkheid om open vuren in de tuin te maken en was ik druk met spinnen en plantaardig verven. Ik volgde cursussen bij verf-vrouwen en leerde veel.

Maar ja, de laatste jaren stond mijn spinnenwiel werkloos in de schuur. Ik werk.....en wel fulltime, de kinderen zijn groot en ik heb er geen tijd voor. Tenminste, dat dacht ik.
Isis zette me weer op het 'spinspoor'. Ik had haar mijn grote zak uienschillen gegeven, mijn koperen pannen en mijn antieke boekjes over plantaardig verven en ik zag haar voorraad gesponnen wol groeien.

Zoonlief  is boer en op de boerderij waar hij werkt werden de schapen geschoren....en langzaam, beetje bij beetje kwam mijn spin-zin terug.
De afgelopen weken heb ik veel gesponnen....heel veel. En ik heb er best tijd voor.
Mijn huisje is slechts verwarmd door twee kacheltjes en dus heb ik erg veel bij de kachel gezeten.
Spinnen is rustgevend, 'snorre-wieltje-snorre' zingen de kinderen in het liedje van vrouw Holle.
Je gedachten ordenen zich (de draad)  vanuit de chaos (de vacht). Het is niet voor niets dat het vak 'Spinnen' in de bovenbouw op het leerplan staat. Vanuit de chaos tot ordening komen, door wilskracht en vakmanschap.(Een tiende-klasser zal daar soms heel anders over denken....)

 
Spinnen in het zonnetje!
 
 
 
 
 



Drie vachten had ik nog liggen. Een donkerbruine, een grijzige met lange haren en een witte.
Die donkerbruine is niet favoriet. Vaak zijn die vachten wat aan de droge kant. Vandaag ben ik de grijze aan het spinnen, geniet zelfs al een beetje van het zonnetje en die witte.........een kilo heb ik al wel denk ik.
 
Het verschil tussen ruwe vacht en schone draad.
 
 
 
 
Twee klossen vol heb ik nodig om te kunnen twijnen en er keurige strengen van te kunnen maken. Eerst dit, dan dat en tot slot.......Het helpt me enorm, omdat ik van nature nu niet echt van 'eerst dit en dan dat' ben. Daar mankeert het bij mij juist aan en al spinnend kom ik tot de conclusie dat ik  misschien daarom altijd het gevoel heb zo druk te zijn. Ik doe alles tegelijk en kom dan weer om in de chaos in hoofd en huis.....Ik zou eens vaker eerst dit en dan dat moeten doen, dat levert me vast veel tijd op.

 Coburger Fuchs.


Morgen rijden vriend en ik naar Hummelo op en neer. Ik las iets over een 'Coburger Fuchs'. Het was een bijna uitgestorven ras met roodbruine lammeren. Later kleurt de vacht lichter....maar toch. Roodbruinig, ik mag een vachtje komen halen.
Klinkt het als een beetje veel? Heerlijk, ik zit er weer helemaal in. En ik heb vakantie trouwens en ben toch in de buurt.
Project verven volgt. Moet ik wel weer even mijn vintage-verfboeken terug......