zaterdag 29 maart 2014

Spreekbeurten.

De vierde klas is de klas waarin veel verandert.
Ik schreef daar al vaker over.
De kinderen worden meer en meer aardeburger en meer meer kijken ze over de grenzen van hun eigen vertrouwde veilige wereld.
Soms geeft dat een gevoel van onveiligheid en er kunnen grote vragen ontstaan.
Het licht op de overloop moet ineens weer aan of de slaapkamerdeur moet open blijven.
In de klas voeren we filosofische gesprekken en de vragen zijn talrijk.
De kinderen willen weten of ik wel in God geloof.
Ze willen weten hoe ik mijn Lief ontmoette.
Aan de ene kant willen ze groot worden, maar het liefst moeten dingen ook bij het oude blijven.
Als ik ineens een witte trui aan heb, of naar de kapper ben geweest wordt daar licht ontstemd op gereageerd: dat andere was beter ;-).
We zingen meerstemmige liederen en dat is werkelijk feest.
Grote harmonie en disharmonie wisselen elkaar af.

En in deze klas maken de kinderen voor het eerst een werkstuk. Dat deden ze over hun woonplaats waarbij ik ze vroeg naar de geschiedenis, maar ook naar het leuke van hun stad/dorp.
Wonen ze in een fijne straat? In een fijn huis?
Ouders moesten er over het algemeen best wat bij helpen. De een werd blij verrast door de manier van werken van zijn kind, de ander kon enig gezucht niet onderdrukken.

Nu zijn we bij deel 2.......de kinderen houden een spreekbeurt over een dier.
Ik geniet er intens van, zie hoe groot de kinderen worden en zie hoe goed ze die spreekbeurten voorbereiden. Veel kinderen schrijven nog alles op en lezen dat net te snel en ietwat statisch voor.
Ik zie hoe spannend ze het allemaal vinden en vrij vertellen in de klas, uit het hoofd, vind ik nu niet het belangrijkste. Ik zie de voorbereiding, de moeite, het plezier, de toewijding.......
Zo hebben we al een spreekbeurt gehad over de poolvos (met kleurplaat), de koala (met kleurplaat), de dolfijn ('die eet makreel en dat heb ik ook voor jullie meegenomen.....nou ja, gerookt, dat doet een dolfijn niet. En ik heb het zelf ook nog niet geproefd'.), de waterschilpad (met kleurplaat) en gisteren de kip (met gevulde eieren).
Bijzonder was het feit dat de kip mee was.




(met toestemming van de moeder van Saar)

Saar was er duidelijk mee in haar nopjes, zoveel aandacht voor haar Liefje.
En Liefje zelf? Ach, die hoorde je niet klagen.
Soms vergeet ik dat lang niet alle kinderen een kip ooit van heel dichtbij zagen.



'Juf, wat heeft ze eigenlijk grote pupillen'.
'Wat voelt dat kammetje grappig'.
'Wat zitten die veren mooi in elkaar, kan ik haar vel ook zien?'
'De ogen gaan net andersom dicht als bij ons'.

Liefje doorstond dit alles glorieus terwijl haar normale leefomgeving toch gewoon in het bos is.
In alle rust (nou ja, misschien soms mee in een fietsmandje ofzo) .

De inhoud van de spreekbeurt was heel 'eigen'. We werden bijgepraat over de Cloaca, kippenfarms en de herkomst van de kip.
'En nu vertel ik jullie waar de kip van afstamt, want dat weten jullie vast niet. Zij stamt af van de dino's en weten jullie welke? Nou?' (een gepaste stilte......)
'Van de Tiranosaurus Rex!' (Ik heb niks met dino's, dus of dit goed geschreven is?)
Een zucht van bewondering ging er door de klas.
'Dat had ik precies in mijn hoofd, echt pre-cies!', roept de Uitbundige.

Nou ja, dat vond ik dan ook wel het vermelden waard. Liefje....familie van de T-Rex.
Het leek wel alsof ze mee-las met de spreekbeurt en net even parmantiger door de klas stapte na de tijd......


Volgende week zijn andere kinderen aan de beurt.
Er staat ons nog heel wat te wachten. Het paard, de hamster, de ijsbeer en de adder......
we gaan het allemaal nog meemaken!
De ouders? Die wil ik echt complimenten maken.....er is hard gewerkt en begeleid.
De kinderen leren van elkaar en dat vind ik het allermooiste. Ze luisteren en kijken en zien heel goed hoe mooi het is als je alles uit je hoofd doet.
Dat hoeft niet, dat mag!



woensdag 26 maart 2014

Over hunebedden en 50 tinten grijs.






Wil je hunebedden kunnen schilderen, dan zul je op zijn minst grijs moeten kunnen schilderen.
En dat is lastig wanneer je alleen twee kleuren geel, rood en blauw hebt.
En dus hebben we geoefend.
Hoe maak je nu grijs?
Eigenlijk is het een kwestie van alle kleuren gebruiken.
De kinderen gingen dapper aan het mengen.
En er ontstond geel-grijs, groen-grijs, blauw-grijs......wat een ontdekking!

'Juf, hoeveel tinten grijs zijn er eigenlijk?'
'Welnu, zei ik.....ik denk wel 50 tinten ;-)'. Tja, dat floepte er zomaar uit.

Het weekend zat er tussen en bij Kees thuis zijn ze aan het klussen.
En dan gaan ze met enige regelmaat naar een kluswinkel.
Maandag kwam Kees op school.
Uit zijn tas haalde hij verfstrips met kleurnuances grijs.
Hij was er duidelijk mee bezig geweest.
'Juf kijk, dit is voor jou.

Ik heb gezocht naar alle tinten grijs die er zijn.
Het zijn er geen 50 hoor!
Het zijn er maar 40!'

Ze hangen voor aan het bord, voor het geval we ze nodig hebben. Als je grijs schildert wil je wel weten of het 'vloedlijn'-grijs is of 'storm-grijs' toch?
Dus voor het geval je het nog niet wist.....niks 50 tinten grijs, het zijn er maar 40 volgens Kees!









(De dag na het schilderen hebben de kinderen met Filia-krijt nog even accenten aangebracht).



zaterdag 22 maart 2014

Bon-dadel-bons, glutenvrij!


(Paleo-gluten-suiker-lactose-vrij, raw-food en vol van smaak!)





Afgelopen week was het broertje van een kind uit mijn klas jarig.
Alle kinderen die jarig zijn mogen de klassen rond.
Met traktatie (en soms ook zonder hoor, wij zijn niet zo precies).
Bedenk maar eens wat er allemaal in onze mond verdwijnt zo door het jaar heen.
Sinds kort hangt er een rooster in de klas.
De traktaties gaan nu naar de kinderen.
Meestal.
'Juf, mijn broertje heeft een glutenvrije traktatie voor jou!'
Pas na schooltijd kwam het er van.
Een heerlijke traktatie was het.
Zijn moeder vertelde dat ze hem in bed had horen oefenen de avond ervoor.
'Juf Carin, voor jou. Zonder gwuten'. (nou ja, zo stel ik het me voor ;-))
Hij zei niets hoor toen hij me de traktatie gaf, maar oooooo, ik vond het heerlijk.

Twee dagen later kreeg ik het recept. Het hangt in de keuken en is precies geschreven zoals de familie is.

Vandaag gemaakt, het is een eenvoudig en smakelijk receptje.


Dadels, cacao en rozijnen in de keukenmachine. Binnen een minuut is het een stevige brei.
Ik voegde gehakte pecannoten toe aan de massa. Gemengde noten lijken me ook heerlijk.
Het ziet er uit als een niet te bewerken smurrie, maar balletjes rollen gaat eenvoudig.



Tot slot door de kokos en klaar.........


Hierboven het recept. En stel nu dat heel Nederland aan de bon-dadel-bons gaat....
en zich dan ook aan het laatste punt houdt, dan boft hij toch maar mooi.

Je begrijpt dat ik één bolletje terzijde heb gelegd. Ik moet wel ;-).


maandag 17 maart 2014

dome els.......


(pinterest)


Ik had pleinwacht.
Twee derde klassers kwamen me halen.
Er was iets stoms op de muur geschreven, echt niet leuk.
Ik vroeg of het een lelijk woord was, maar dat was het niet.
Ik stelde me er van alles bij voor, kinderen uit de buurt enzo.......
'En het is echt niet leuk voor dat kind, als ze het leest juf. 
Het gaat over een kind uit de eerste'.
Ik maakte me op voor het ergste.
De eerste klas schrijft al heel keurige blokletters, dat weet ik.
In eerste instantie zag ik niets, totdat de meisjes het me wezen.
Met een stoepkrijtje was er op een houten plank geschreven:
'dome els'........netjes ook. 
'Nee, dat is echt niet leuk voor Els als ze dat leest, zei ik'.
'Misschien halen jullie binnen een nat doekje, dan kan het weg'.

Even later zag ik ze met een vaatdoekje.
Met een puntje van de doek wreven ze letter voor letter weg.
Heel ernstig.
En daarna brachten ze het doekje weer naar binnen.
Ik stak mijn duim omhoog, toen ze naar me keken.
Zouden ze het Els gaan vertellen?
Misschien deed Els wel gewoon iets heel doms ;-).
Ik vertelde het wel aan  de juf van Els. 
Ernstig ook. 

Wat een ontdekking moet het zijn dat je een ander met letters kunt kwetsen.......
Ik zou er een lesje 'mooie woorden' tegenaan gooien geloof ik.

Wat vinden jullie mooie woorden?










zondag 16 maart 2014

gluten-bwlah-vrij

http://cakeletsanddoilies.blogspot.com.au/

Zo, en na die opgewekte dag van gisteren, vind ik het nu allemaal gedoe.
En dat zeg ik zodat niet iedereen denkt dat hier 24/7 een zonnestraaltje rondloopt.
Ik wil een koekje uit een trommel, ik wil taart op een terras.
Ik wil niet moeten bedenken wat ik nu weer voor lekkers zonder gluten zal gaan eten.
En natuurlijk weet ik dat het buitengewone onzin is en dat er veel en veel ergere dingen op de wereld zijn.
Echt.

En dus kijk ik op mijn gezellige Pinterest prikbord met 'lovely food', sla de meest prachtige broden van voor die glutenvrije tijd over (Ooooooooooooooooooo) en concentreer mij op het bovenstaande.
Dat ziet er fantastisch uit vind je niet?
Ik heb er alles voor in huis.
Maar niets werkt mee.
Mijn weegschaal is niet ingesteld op hoeveelheden als 165 gram.
Ik heb geen amandelschaafsel en mijn springvorm kan ik ook niet vinden.
Er valt een ei uit mijn handen, de deeghaken doen niet wat ik wil en ik heb nog twee appels en die moeten er ook in.
Ik zoek het amandelmeel en gooi ondertussen een zak linzen om en als ik die wil opruimen, vallen de pompoenpitten uit een zak die ook niet helemaal goed dicht zat.

De taart gaat in de oven (of is het een ovenschotel als het in een ovenschotel gebakken wordt?)
en die mag straks wel verdomd lekker zijn.

In de oven lijkt het meer op een enorm gebakken ei dan op een taart en ik snap wel waarom er eigenlijk amandelschaafsel op had gemoeten. En poedersuiker. Heb ik niet. Slagroom.....dat heb ik wel. 

De taart moet eerst VOLLEDIG afkoelen, voor je hem kunt eten.
Maar ja...inmiddels zijn we al anderhalf uur verder en snijd ik hem toch. Beetje lauw.
Het lijkt meer een toetje.....beetje drabbig. Ok, de smaak is goed. Het moet citroenerig zijn en dat is het ook. Ik ben niet zo gek op citroen. Maar goed, je kunt niet alles hebben.



En met de mededeling dat het leven een FEEST is, maar dat je zelf de slingers op moet hangen  (en dat doe ik dan ook maar ;-))besluit ik deze post.
Uit-gemopperd.




zaterdag 15 maart 2014

Mensen komen op je pad.......






Soms komen er mensen op je pad en voel je dat er iets gebeurt.
Bij mij is dat zo.
En de afgelopen dagen gebeurde dat.
Je kunt tientallen mensen spreken, maar dan ineens lijk je iemand te ontmoeten en heb je het gevoel dat je de zelfde taal spreekt. Dat je elkaar verstaat.
In een andere laag.
Vandaag overkwam me dat.
Dat kun je niet afdwingen of opzoeken.
Ik voel het wanneer een moeder me ineens toevertrouwt dat ze wenst dat haar zoon bij mij in de klas komt.
Ik wil niet zeggen dat we nu meteen een generatie schelen, maar leeftijdsgenoten zijn we zeker niet.
Dat wat we zeggen lijkt gewoon een leuk gesprek, maar ik voel een soort kleurenpalet (ik haat het woord 'klik', maar hum...dat dekt misschien de lading).
Een gelijkgestemdheid voel ik en dat maakt me vrolijk.
Klinkt dat zweverig? Nou ja, dat zal dan wel.
Voor mij voelt dat helemaal niet zo.
En of ik over een aantal jaar....en of haar kind dan....het doet er niet toe.

De dag schrijdt voort, ik vind het koud en heb ook echt het gevoel dat ik zes dagen werkte.
Dat klopt ook, want het was Open Dag vandaag. En hoe leuk dat ook is, je bent wel gewoon aan het werk.
Aan het eind van de dag móet ik nog even naar een winkel. Ik ben ook maar een mens en ik voel 'koopdrang'. 
Het is nog net geen sluitingstijd en hoewel we elkaar nauwelijks kennen heb ik weer dat gevoel.
Dat je elkaar verstaat.
We hebben het  gewoon, aan het eind van de dag, over de zorg voor onze ouders.
Zomaar, terwijl je dat niet van te voren bedenkt.
Ze laat me iets zien waarvan ze zegt; 'Jouw blog inspireert me en ik denk dat je dit leuk vindt......'
Ik geniet van dat soort momenten en ik groei ervan.
Het maakt dat ik me minder moe voel en dat ik de dag, die koud is, toch als een dag met een gouden randje zie.

Dus eh.......die vrouwen wil ik bedanken. Het was een mooie zaterdag.


De avond is gevallen en ik hoor een nieuw geluid. De ransuilen die al drie jaar mijn boom bevolkten zie ik niet. Echt, overdag zijn ze er niet.
Ik hoor ze wel. Met een luid en duidelijk 'OEH'.
Alsof ze zeggen willen......'Je hoeft me niet te zien, om te weten dat ik er ben'.
Mooi!
Het doet me denken aan De kleine prins.


Men ziet het best met het hart. Het belangrijkste is onzichtbaar voor het oog. (pfff, vrij vertaald ;-))








vrijdag 14 maart 2014

Over kleren kopen en berkenwater.




Mijn vadertje is hier aan het logeren.
En samen kopen we nieuwe kleren.
Voor hem........
Da's fijn, want we vinden zomaar een nieuwe winterjas.
In de opruiming.
Niet te dik, niet te zwaar....rood.......
Je zou hem geen 84 geven, als je hem zo ziet.
Jas kunnen we afvinken. Mooi.
Nu nog een broek.....en een overhemd.
En ik ben daar niet zo goed in.
Kan er niet eindeloos over teuten met de verkoopster.
Zij komt met een schier oneindige hoeveelheid ruitjes en streepjes aan.
Het gaat over pasvorm, over snit.....
Over de kleuren van het seizoen, over roze broeken.
Maar mijn vader heeft al lang gezegd wat hij wil.
En nee, dat is niet te bont.
Bescheiden, blauw.......met wit.....
En ze trekt keurige spijkerbroeken uit de kast.
Omdat mannen soms ook gewoon een keurige spijkerbroek willen als ze een feestje hebben.
Mijn vader heeft geen geklede spijkerbroeken.
Mijn vader wil dat niet.
Hij wil gewoon dezelfde spijkerbroek als hij aan heeft.
Dat merk, dat model....
Maar ja, dat hebben ze niet.
En mijn vader zou toch zweren dat juist deze spijkerbroek uit die winkel kwam.




En dus past hij een ander. En hij vindt hem goed........ha, ik ook.
Pffff, ik ben daar echt niet goed in.
In kleren kopen.
Deed dat ook nooit met mijn vader.
Mijn moeder, die vond dat heerlijk.
Nieuwe kleren kopen.
We worstelen ons nog door 7 variaties blauw met witte overhemden heen.
Moet toch ook nog weer gepast en ik zoek maar weer een stoel.



Wat ben ik blij dat we daarna nog even naar de schapen gaan. Die zijn er niet. Die zijn nog ergens op de hei, maar er is genoeg te zien.

We kijken een poos hoe druk de bijen alweer zijn.........

..en ik geniet van fris groen.




De kippen scharrelen met hun haan op het pas geploegde land.



We kijken of de berk al water geeft.
En dat is zo.
'Drink je dat op?' vraagt mijn vader.
Ja, ik drink dat op. 



Eenmaal thuis drinken we koffie en trek ik me terug op de bank.
Met haakwerk.
Maar het wordt stil achter in de kamer.
En daar zit mijn vader.
Met een krantje.....
In slaap gevallen.
In zijn nieuwe jas.


donderdag 13 maart 2014

Soms.......


eh.....een regenplas. Dus......(www)

Soms gaan gesprekken in de klas een kant op die je van te voren niet bedenkt.
Spelling.......
Nieuwe categorie.......
bureau, cadeau, plumeau, niveau......
'Juf, ik weet er nog één. Mijn broer heet Beau!' (Die had ik in mijn vorige rondje in de klas)
'Wijn heet soms Bordeaux juf '.(dat is hetzelfde kind dat in de eerste met het woord port kwam ;-))
Voor de grap schrijf ik op het bord: Zie zeau!
Alom gelach. Het staat wel chique eigenlijk.
Er is een kind met nog een woord.
'Po'...........
Hm, nee dat schrijf je dan weer niet zo.......
'Juf, wat is een po?
Er zijn kinderen die dat kunnen uitleggen.
Als je klein bent en nog niet naar de wc kunt, dan ga je op de po.
Ik opper dat ziekenhuizen ook een po hebben.
Dat, als je niet naar de wc kunt omdat je in bed ligt, ook op een po gaat.
De kinderen kijken me vragend aan.
Ik beschrijf de po, brede rand etc. maar meld ook dat dat voor meisjes geldt.
'Hoe doen jongens dat dan?'
Hmpf....tja.....ik blijf  nuchter en feitelijk.
'Jongens plassen in een fles...eh, heeft één van jullie al eens in het ziekenhuis gelegen?'
Nou ja, sommigen....een dagje.

De vragen zijn niet van de lucht. 'Een soort cola-fles?'
Voor ik het weet heb ik een plasfles op het bord getekend.
Vooral de jongens moeten er erg om lachen.
'Hoe komen we hier in vredesnaam op?' vraag ik nog.
Een kind steekt haar vinger op.
'Als wij 's avonds aan tafel zitten vraagt mijn vader altijd wat ik vandaag geleerd heb op school' zegt ze.
'Nou, dan weet ik vanavond al wat ik ga zeggen'.
Nieuwe spellingscategorie........'Je hoort een O, je schrijft EAU.........
Een heel gewone spellingsles. 



zondag 9 maart 2014

Hoe projecten veranderen.

Afgelopen zomer was ik in Normandië en had ik al mijn witte gesponnen wol meegenomen.
Ik wilde een omslagdoek maken.
Twee lange lappen die ik aan de achterzijde aan elkaar zou naaien en die je dan links en rechts over je schouders kon slaan. Een soort omslag-poncho.....voor frisse najaarsdagen.
De ene lap was snel af, maar toen ik met de andere halverwege was ontdekte ik dat ik te weinig wol had.
En dan is zelf-gesponnen wol ineens onhandig.
Moet je bij-spinnen....pfff.....
Dat kan ik dan niet als ik in de haak- en brei-flow zit hè?
En dus werd de ene lap uitgehaald, werd die wol gebruikt voor Olles kussen en het restje 
gebruikte ik om een randje vasten om die overgebleven lap te haken.
Rondom breiwerk haak ik altijd een keer een randje in dezelfde kleur.
Dat is handig als basis voor de rest van de rand. Het was nèt genoeg!
Afijn.....
Mijn zelfgesponnen wol moet op. In die modus sta ik nu.
Het lichte blauw, dat op een streng wellicht een beetje mislukt kan overkomen omdat het wat gevlekt is, doet het ineens leuk om zo'n maagdelijk witte omslagdoek.
En een randje ander wit combineert dan ook wel aardig.
Om er tot slot een soort uitgerekt picootje van blauw geverfde bourette-zijde langs te haken.

Een uitgerekt picootje? Jawel, dat maak ik zo:

vier lossen ,een vaste in de tweede losse (dat wordt dan het picootje) en dan nog een losse.










Het geheel is nu zo'n  70x200 cm. geworden en slaat heerlijk om.
Dat moet ook bij een omslagdoek, toch?
Het is gebreid in een fors pannenlap-motief van 10x10, begonnen in Normandië en afgemaakt in Rolde.


Het volgende project? Het volgende project is het omspitten van de moestuin. En dat moet werkelijk echt vandaag gebeuren. Niet omdat mijn tuin-agenda dat zegt, maar omdat Lief er is.
Ik ga zorgen voor iets lekkers bij de koffie (glutenvrij, want ik wil wel mee-eten), het klaar zetten van de schaft-tas en vooral  zorgen dat het Lief aan niets ontbreekt daar in die tuin. Zijn werktempo ligt namelijk een stuk hoger dan het mijne ;-). 


vrijdag 7 maart 2014

Hunebedden.

Ik vertelde de kinderen over hunebedden.
Over de onvoorstelbare kracht die mens en dier aan de dag legden om stenen van wel 20.00 kilo op hun plaats te krijgen.
Over de mogelijke manier waarop ze dat deden, maar dat dat nog steeds niet zeker is dat het werkelijk zo gegaan is.


In de pauze stonden een paar kinderen in mijn prachtige boek over hunebedden te kijken.
Ze waren diep onder de indruk terwijl ze allemaal regelmatig met hun ouders over de Drentse dreven wandelen en stuk voor stuk hunebedden hebben beklommen.
Een van de kinderen had duidelijk aanvullende info.
'Juf, tegenwoordig zijn er nog steeds mensen die verschrikkelijk sterk zijn.
En dan echt heel sterk hè? Dat zijn gehandicapten. Die kennen soms hun eigen kracht niet'.



Je begrijpt zeker wel dat ik niet begon te lachen maar heel begripvol reageerde hè? Hij gaf er zelfs een naam van een kind bij. Ik ken dat kind ook. 'Die kan gewoon een slee trekken waar wel vier kinderen op zitten!'.
Wow, dan ben je wel heel sterk.




donderdag 6 maart 2014

Tja, een tweede!

Mijn mand vol zelf gesponnen en geverfde wol staat in de kamer.
Mijn spinnewiel staat op de logeerkamer.
Het hele winter is er niet gesponnen.
Op de een of andere manier moeten die bolletjes op voordat ik een nieuwe voorraad bij elkaar ga spinnen.
Kussens.....daar is die wol goed voor.
Boven is mijn meditatieplek en al jaren zit ik op een kussen dat ik ooit kreeg.
En dat groene hoesje.....mwah.....een cadeautje van ooit eens.
En toe aan verandering.
En dus, nog in de flow van het vorige kussen haakte ik er een nieuw hoesje voor.
Of je nu een muts haakt of een hoes voor een rond kussen....dat maakt niet zoveel uit.

Ik ben heeeeeeel blij met het resultaat.
Dat ik dat niet eerder bedacht!


Je begint met vier lossen die je sluit met een halve vaste.
Het kussen is gehaakt met halve stokjes.
Dat geeft meer stevigheid dan hele stokjes en het schiet harder op dan vasten ;-)

Het is een kwestie van toer na toer meerderen. Steeds je werk plat leggen om te zien of het nog een platte cirkel wordt.



Wanneer de cirkel zo groot is, dat'ie de bovenkant van je kussen bedekt, haak je één toer vasten.
Dat is je markering waarlangs straks picootjes gehaakt worden.



Vervolgens meerder je niet meer. Je haakt gewoon in elke steek van de voorgaande toer een half stokje.
Het is handig om het kussen bij de hand te hebben zodat je af en toe kunt passen.
In eerste instantie lijkt het er nog niet op dat je recht naar beneden haakt, maar gaandeweg de toeren zul je zien dat dat wel zo is.



De hoes moet tot onderaan het kussen komen en dan haak je nog een toer extra.
Nu komt de onderkant. Die hoeft natuurlijk niet helemaal dicht. Dat ziet toch niemand en  maakt het afwerken makkelijker.
Ik ben overgestapt op een kleur die ik niet zo mooi vind en heb nog een toer of 3 stokjes gehaakt.
Daarbij heb ik geminderd. (na elke 10 steken sloeg ik een steek over)
De laatste toer : 3 lossen, 2 steken overslaan en in de volgende steek een vaste. *2 lossen, 2 steken overslaan en een vaste in de volgende steek* dit herhalen.. Dit is je laatste toer, het is een tunneltje waardoor je elastiek kunt halen.......Goed aantrekken en klaar.

Tot slot heb ik een toer picootjes langs de toer vasten gehaakt. Dat hoeft niet, maar versterkt de vorm van het kussen. En ik houd nu eenmaal van picootjes ;-)




woensdag 5 maart 2014

Nasi met pindasaus: Glutenvrij!

Vroeger.....ja Vroeger, voor de tijd dat ik fulltime werkte en voor drie kinderen zorgde
kookte ik vaak uit dit boek.


Eenmaal aan het werk sloop er gemak in mijn koken.
Geen groente-tas meer, zo nu en dan de hulp van een pakje en snel boodschappen doen
van school, onderweg naar huis.
Nu ik glutenvrij eet merk ik dat ik dit kookboek weer erg vaak gebruik.
In Pakjes en zakjes en kant- en klaarproducten zit erg vaak tarwe.
Ik maak nu weer nasi op de 'ouderwetse manier'.


En weet je.....ik vind het smaakvoller.
Een aanrader dus.
Ik doe er vaak in wat ik in huis heb. Het liefst een grote bak vol groente, een goed gevulde nasi dus.
Stukjes knolselderij, venkel, prei, ui, paprika, champignons en geraspte wortel.
Het oog wil ook wat!
Van oorsprong is nasi een gerecht waarin allerlei restjes van de dag ervoor gebruikt worden. Traditionele nasi goreng is dus niet meer dan gebakken rijst, sojasaus en restjes vlees en groente. Nooit hetzelfde dus.
De tip om het vlees van te voren te marineren vind ik een goede.

Pindasaus maak ik nu ook zelf. 
Ja natuurlijk is dat simpel te doen, maar ik nam jarenlang mijn toevlucht tot een potje.


RECEPT PINDASAUS.

Ik voegde ook nog toe:
- theelepel koriander
- klein schepje palmsuiker.

Bak in de olie het sjalotje, de teen knoflook en de gemberwortel, voeg de komijn, koriander en suiker  ook toe en bak op een zacht vuurtje. Doe het prutje in een steelpan en voeg ketjap en kokosmelk toe.Doe ook de pindakaas en sambal erbij.Goed roeren. Denk eraan dat de saus dik wordt en houdt water bij de hand om eventueel te verdunnen. In het recept staat dat je er op het laatst verse koriander door kunt doen. Lijkt me lekker maar deed ik niet. Het recept komt van   A. llerhande.

EET SMAKELIJK!

maandag 3 maart 2014

Wij schilderen van de zon!

Het is fijn om weer op school te zijn.
De zondagavond voordat de school weer begint denk ik daar heel anders over.
Als ik de kinderen een week niet gezien heb vind ik het lastig voorbereiden.
Ik moet ze eerst weer zien en dan weet ik wat er gedaan moet worden.
Ik mopper dan wat over de vakantie die alweer voorbij is........loop wat heen en weer te 'jongen' door het huis en doe feitelijk niets zichtbaars.
Toch ben ik dan mogelijkheden aan het verzamelen, in mijn hoofd en op kladjes.
Ik geloof niet dat ik mezelf die laatste avond een prettig mens vind.

Vandaag zijn we begonnen.
Zo'n eerste dag ben ik al voor de wekker wakker.

Een nieuwe periode: 'De geschiedenis van Drenthe'. 
Behalve dat de kinderen een woordweb maakten waarin zij schreven wat zij allemaal al over Drenthe weten, heb ik verteld wat er aan bod gaat komen.
De jagers en verzamelaars, de eerste boeren, de hunebedden en de Trechterbeker-cultuur, het veen en Drenthe NU.......

En, we gaan beginnen met topografie. De topografie van Drenthe.
Ik vertel ze dat dat het enige vak is waarvoor ze cijfers krijgen. Heel echt en officieel.
20 plaatsen, gebieden of wateren. Weet je ze allemaal, dan heb je een 10.
Weet je er nog 2 extra te noemen, dan heb je een 11. 
Ja, een 11. Daar kun je mee thuiskomen. 
De kinderen gingen helemaal op in de Atlas. Ik hoefde feitelijk niets meer te doen.
Een 11....dat haal je nergens. Toch?

's Middags hebben we geschilderd. Een zonsopgang. Dat vond ik belangrijk.
Niet om de vorm, maar om de kleur.
Er werd werkelijk prachtig gewerkt.
Wat een fijne dag was het. Dat ik dat, na al die jaren nu niet op zondagavond al kan bedenken hè?


Schilderingen van licht en verwachting.
De lente komt, de lente komt al sluim'ren nog de velden!



Vol zorg en in totale stilte wordt er geschilderd. Dat is niet zomaar. Dat is een voorwaarde om werkelijk aandachtig bij je eigen werk te kunnen zijn.


Vaak wordt de verf door de leerkracht al aangemaakt met water en zit het in potjes met deksels. Wat een bloedhekel heb ik aan bedorven blauwe verf. Nooit geroken? Wees blij.
 Dus ik doe in alle potjes verf en laat het hard worden, net als in zo'n verfdoos. Wat was ik blij met die uitvinding.



Ik ga ze ophangen morgen.
Zoveel zon, dat belooft wat!

zondag 2 maart 2014

Het wordt hoog tijd!

Kijk, dit is het laatste restje.
Ik heb ze vandaag uit de schuur gehaald.
Zij hebben deze kwakkel-winter glansrijk doorstaan.


En dit zijn de laatste sjalotten.


 Eigenlijk heb ik er net te weinig, want met dit voorraadje red ik het niet tot de nieuwe oogst.

Ik ben moed aan het verzamelen. 
Moed verzamelen om werkelijk in de tuin te gaan werken.
Niet gewoon maar een beetje compost verplaatsen of vuur maken, maar werkelijk stevig aan de slag.

Dit jaar weet ik wat ik wel en niet wil.
Ik wil geen bonen meer, geen peulvruchten.......de duiven waren er gek op en overal moesten netten overheen.
En daarnaast werd ik vooral blij van het plukken van bloemen.
Dus bloemen komen er, veel bloemen.
Duifkruid en goudsbloemen, papavers en zonnebloemen, zinnia's en grote afrikanen, siergras en cosmea.
Veel sjalotten ook en uien, aardappelen en rucola. Beetje sla  en voor de lol gele bieten.
De meeste zaden zijn binnen, het wachten is nu op de sjalotten en uien.
Ik deed maar eens even een mailtje naar Ton Vreeken, waar ik het meeste bestelde.
Ja, het was nu nèt allemaal binnen en zou in hoog tempo verstuurd worden.

Ik kijk naar buiten en zie hoe druilerig het is. En ik bedenk me dat ik vandaag geen tijd heb.

De kinderen komen en ik kook.

De afgelopen dagen stonden in het teken van afmaken van begonnen zaken.
Het gele kussentje is klaar....op moment van schrijven zit ik er zelfs op.

De stoel stond jarenlang achter het bureau van mijn vader in zijn klas. Hij was 'hoofd ener school' moet je weten. Ik kreeg hem toen zij in de jaren 80 nieuw meubilair kregen.

Afijn, dat was project 1.


Wat begon als een lappendeken is nu een kussen voor Olle geworden en ik ben blij met het resultaat.
De achterkant werd op wilskracht gemaakt en ze vonden het een geweldig kussen. Allemaal. Het zou dus zomaar kunnen dat ik er nog één of twee ga maken.

En je kunt je zomaar voorstellen dat over een jaar of 10 er weer een totaal andere mode heerst en niemand snapt waarom je dit ooit geweldig hebt gevonden.


Dan is eigen gesponnen, plantaardig geverfd en ook nog eens gehaakt misschien wel weer verschrikkelijk uit de mode. 
Maar voor nu.......is dit het helemaal!


Om het eenvoudige, beetje zachte kussen body te geven heb ik er eerst een hoes om gemaakt van   velours. Daardoor werd het geheel toch behoorlijk stevig en dat hoort ook wel bij zulke dikke wol.

Het is wel de oplossing voor al mijn gekleurde wol. Eigenlijk vind ik hem te dik voor het maken van kledingstukken.
Ik haakte op naald 5 en eindigde steeds  met een rondje vasten in wit. De lapjes zette ik met overhandse steken   en wit draad aan elkaar. 


De zijkant.........


De achterkant ;-), ineens was mijn witte wol op.....


En de kwastjes.....voor het leuk.
Project 'lappendeken-wat kussen werd' is klaar.

Nu is het zondag en behalve de tuin focus ik op de nieuwe week. Het wordt een drukke week met ouderavond en groepsplannen......Met de klas gaan we de geschiedenis van Drenthe onder de loep nemen.
Ook leuk! Hunebedden, volkslied en turf......heide, armoede en toerisme. 
Daar moet ik nog wel even op studeren.
Hoog tijd!

En o ja, mijn badkamer is klaar en volkomen wit en grijs en fris en strak....
'Dit past zo NIET bij de rest van je huis mam!' was de conclusie van de een.
'What the f*ck, weet je hoe chill dit is. Nooit meer onder stroom staan als je de kraan opendraait', zei de ander. En zo is het.
Samen sleepten ze de wasmachine weer op hun plek. Ik kan weer wassen. Hoog tijd!