maandag 27 januari 2014

Aan de Rijn.

Voor iemand die in Drenthe woont is het misschien gek om te zeggen,
maar eigenlijk wil ik in de buurt van water wonen.
De zee staat met stip op 1, maar als dat dan niet kan dan voel ik me ook op mijn plek in de buurt van een rivier.
Jaren woonde ik in Brummen, nabij Zutphen en genoot van de IJssel.
Het moment dat de rivier buiten zijn oevers trad in het voorjaar, ijsjes eten en spelen bij de Waterwerken in de zomer.....stromend water.
Een rivier geeft leven en beweeglijkheid aan een landschap. Een rivier dwingt respect af. Al dat water, ergens uit de bergen gekomen stromend naar de eindeloze zee.....
Gisteren was ik bij de Rijn. Het was fris en een beetje somber, maar de zon trachtte toch door de wolken te breken.


De Rijn, leerstof in de vijfde klas, inspireerde me al meerdere keren tot spreuken voor de getuigschriften van de kinderen.
Beginnend als klein beekje, ergens in Zwitserland, wordend tot een woeste stroom,  via Bodensee en het Zwarte Woud, via het Ruhrbegied bij Lobith ons land binnenkomend. Meanderend door het vlakke land, om  via Lek en Nieuwe Waterweg uiteindelijk in de Noordzee terecht te komen. Verhalen erbij over de watervallen van Schaffhausen, Willem Tell en  de sirene van de Lorelei.



In de vijfde klas kun je het stromengebied van de Rijn behandelen. Ik koos er nu al twee keer voor om wel inleidende lessen te geven, maar de kinderen maakten zelf een reisgids. Een reisgids waarin ze mensen uitnodigen om deel te nemen aan hun reis. Reisgidsen op tafel, kaarten erbij en verzinnen.
Ik herinner me nog hoe één kind een dag ging kanovaren over de Rijn om in het Zwarte Woud te gaan kamperen. Bij een vuurtje kon je dan Marshmallows roosteren.
Een ander kind had bij haar zoektocht gevonden dat je ergens in een stad een zilvermuseum kon bezoeken.
Op die manier schrijft ieder vanuit eigen beleving zijn of haar reis. Mooi vind ik dat!
Volgend jaar dus. Het stromengebied van de Rijn.



En na een frisse wandeling is het goed rusten:
Op de Markt in Wageningen, bij de kerk. Je kreeg er zo'n heerlijk glaasje bij.
En dat op zondagmorgen!



We zaten zelfs buiten, bij een kacheltje en onder een afdak........heerlijk.
Ik kon me op dat moment niet voorstellen dat het thuis, in het Drentse gesneeuwd had.
Maar dat was wel zo.
Minstens 7 graden kouder en glibberend door de sneeuw kwam ik thuis.

Inmiddels is de nieuwe week begonnen. Met veel sneeuwballen gooien, een lekker zonnetje tussen de middag en  natuurlijk veel natte broeken en wanten. Hier in Drenthe is het voor even winter.




zondag 26 januari 2014

De sokken!

Het is alweer even geleden dat Hannah me aanbood sokken voor me te breien.
Ik kocht de wol, zij zou ze breien.
Wie de blogs van Hannah regelmatig leest weet ook dat zij de laatste
maanden wel andere dingen aan haar hoofd had.
En dus hadden we het er niet over.
Nou ja, ik niet.......zij wel af en toe.

Ze zijn af, mijn prachtige, kleurige nieuwe sokken  en ik wil ze jullie laten zien.
Het staat nog steeds op mijn verlanglijstje om ze zelf te leren breien.
Maar ja....als er iemand is die ze voor je wil breien......

'JE RIS DE HITTEN IN M'N SOKKEN'
(Lupineke? Ze zeggen dat dit Zeeuws is)


'EEN HELD OP SOKKEN'.


Ze zijn prachtig hè?

'IEMAND VAN DE SOKKEN RIJDEN'.


Let op de hiel en de teen....een subtiel ander kleurtje!

'DE SOKKEN ERIN HEBBEN'.



'JE KUNT NIET MET TWEE VOETEN IN ÉÉN SOK'.


'EE EF DE KOUSEN OP SOK' (Staphorst ;-))
(afgezakte kousen hebben)


En tot slot hoop ik dat dit nog heel lang duurt:

'ÈÈREPEL IN OEW SÒKKE'.
(Dat schijnen ze dan weer in Tilburg te zeggen.......)

Dank je wel Hannah!



zaterdag 25 januari 2014

lappendeken.

Stel je het leven eens als een lappendeken voor.
Zo één gehaakt van eigen gesponnen en geverfde wol.
De draad een beetje te fors om er een echt charmant makkelijk plooibaar dekentje van te maken maar wel keurig tot bolletjes gewonden.
Een draad waar jij je hele ziel en zaligheid in hebt zitten.


Die wol waarmee gesponnen is, dat is een gegeven.
Die wol die kreeg je.....daar moet je het mee doen.
Gaandeweg het oefenen wordt die wol mooier en mooier gesponnen.
Dunner ook en gelijkmatiger.
Oefening baart kunst.
En je ontdekt dat die eerste wol zoveel verschilt van later werk dat die eerste wol nu werkelijk maar eens verwerkt moet worden.
Je  haakt er lapjes van. (ik houd niet zo van het woord Grannie)
Vierkantjes in allerlei kleuren.



Het ene lapje vind je aantrekkelijker dan het andere....het ene vlot ook wat sneller dan het andere.
Soms neem je even afstand en geniet van de kleuren terwijl je op het andere moment niet meer terug kan halen waarom je nu juist die kleuren bij elkaar hebt gekozen.



Ineens wordt het een dekentje........
Dan is het nog de kunst om al die lapjes een beetje leuk aan elkaar te haken.
De oude lapjes.....de nieuwe.......



Al hakend bedenk ik me de metafoor met het leven.
Ik had wel eerder wat fijner willen spinnen.
Ik vind de draad net iets te dik.
Had ik wel wat meer heldere kleuren willen hebben?
Ik ontdek dat alleen maar heldere kleuren ook moeizaam tot een harmonisch geheel worden.
Dat juist de wat meer fletse kleuren nodig zijn om er een evenwichtig geheel van te maken.
Dat rechte kanten makkelijk aan elkaar te knutselen zijn, maar dat ik met hoeken toch wat loop te klooien.

En dan de achterkant. Dat deel wat je niet ziet, maar er wel degelijk is.
Hoe doe ik dat?
Een beetje netjes? Of knip ik te fors en te snel losse draadjes af waardoor het risico bestaat
dat er gaten in mijn werk gaan vallen?



Zo overdenk ik al hakend mijn leven.
Op een stille zaterdag.
En dat is goed.
Heel goed.



Ik ga geen losse draadjes afknippen.
Ik ga ze netjes wegwerken.
Ik bezie niet elk lapje apart.
Ik wil het geheel overzien.
Als kleurrijk, beetje stug maar wel verwarmend en liefdevol tot geheel gemaakt.
Zo'n lappendeken die je iedereen zou gunnen.........
Vooral dat laatste, dat is van belang.

dinsdag 21 januari 2014

Update borduren II

Dinsdagmiddag wordt er geborduurd in de klas.
De ene week gaat dat in volslagen harmonie en grote stilte, de andere week moet ik er echt voor waken dat kinderen niet alleen maar klessebessen en echt doorwerken.
Borduren is alleen maar leuk als er ook schot in zit. Drie weken over een hartje doen maakt ook dat je de lol verliest.
Handwerken is ook een kwestie van wilskracht en doorzettingsvermogen. Het is niet vrijblijvend. We zetten het niet op het leerplan omdat het gewoon een uurtje vulling is. En dus moet ik echt wel eens zeggen: 'Als jij nu al pauze neemt, moet je in de pauze maar even doorwerken!'
Ik geef jullie een update, want het werk wordt prachtig.





Af en toen wordt er een rondje door de klas gelopen om ideeën op te doen. 
Het ene kind heeft moeite met besluiten ( en dan verzin ik dapper mee hoor), terwijl het andere kind me precies komt vertellen wat de bedoeling is.


Je zou ervoor kunnen kiezen om kinderen die moeite hebben het lapje te vullen, vanaf de andere kant te laten borduren. Ergens in het midden kunnen dan hun initialen komen.


Sommigen werken helemaal op kleur. Blauw-groen daar waar het lapje blauw is.....
Dat hoeft niet, als een kind het anders wil mag dat natuurlijk ook.


Dit lapje is bijna af. We moeten aan het verven van katoen beginnen.....
Het moet immers een hoes worden voor de multomappen.

Zoiets heb ik in gedachten:

Ik wil ongebleekte katoen laten afbinden en verven. 
Daar borduren we het lapje dan op.
Wie de hoezen naait (twee lappen op elkaar en keren)?......De eersten  mogen dat zelf proberen op de naaimachine denk ik. Tegen het eind van het jaar hoop ik dat een paar ouders daarbij willen helpen.



Vandaag kwam de wens om er een regel knapperende haardvuurtjes op te borduren.
Dan stuur ik ze met een ruitjespapier terug naar hun plaats. 'Teken het eerst maar even', zeg ik dan.
Ik ben benieuwd wat het resultaat zal zijn.........









zondag 19 januari 2014

Eerst dit, dan dat!



Het was een enerverende week en ook de komende week zal dat zo zijn.
Natuurlijk blog ik het liefst over mooie en positieve dingen, maar soms moet ik gewoon zeggen hoe het is.
En het is zoals het is.

Afgelopen week werd ik 52 en dat vierde ik in vele etappes.
Ik kreeg een prachtige rookpan, een wonderschoon lichtje en een geweldige DVD.
Dit jaar hoef ik ook niet meer te vragen wanneer ik wat kan planten in mijn tuin,
ik heb nu een eigen agenda en kan dus precies zien wanneer het vrucht- of bladdag is.

Ik sprak mensen die ik hoognodig moest spreken (en dat was ook fijn) en ik koesterde de mensen die heel dicht bij me staan.
Ik sprak mijn kind dat ziek is, de ander die heel hard moet werken om verder te kunnen met de studie en de derde die ineens bedacht dat hij misschien een andere studie moet gaan doen. 
Ik besloot om mee te gaan doen met de crochet-along......maar dat is nog slechts een besluit.
Nou ja, de wol is aangeschaft.
Maar ja, wil je iets nieuws beginnen, dan moet eerst het oude afgemaakt.
Laten we de komende week maar in dat licht bezien:
Wil er iets nieuws beginnen, dan moet eerst het oude afgemaakt.
Ondertussen verzinnen Lief en ik waar we dit zomer naar toe zullen gaan op vakantie en teken ik alweer mijn nieuwe tuin-indeling. De eerste zaden kwamen met de post. Dat was eigenlijk ook een cadeautje (al bestelde ik dat zelf)

En dus........mijn regenboogdeken is bijna af en het nieuwe project kan bijna beginnen.
Klinkt het blij maar met reserve? Hm, dat klopt. Deze week moet eerst voorbij.
Eigenlijk lijkt mijn stemming een beetje op het weer. 't Is geen winter en geen lente.......
Ik geloof dat ik maar eens even een zonnebankje moet pakken.

zaterdag 18 januari 2014

Het sneeuwklokje.


Jaha, dit is geen  foto van vorig jaar ofzo.......
Wij deden onze boodschappen lopend en ineens zag ik ze.
Lief liep kwasi mopperend achter me aan......met de boodschappen.
Ik had mijn camera niet bij me, maar hij wel zijn AAI-phone.
18 januari, en ik zag ze!

 Ze stonden weliswaar in de luwte, de andere klokjes kwamen nog slechts als
puntjes uit de grond, maar toch.

Toen God-vader alle kleuren op aarde verdeelde, stond de sneeuw achteraan.
Toen die aan de beurt was, waren alle kleuren al vergeven.
'Je moet maar een ander vragen om een beetje kleur', zei God-vader. 'Mijn kleuren zijn op'.
De sneeuw ging naar het gras, maar het gras zei al zijn groen zelf nodig te hebben.
De narcis, de lucht, de papaver.....niemand was bereid wat kleur te delen.
Toen kwam de sneeuw aan bij het Lente-klokje.
'Heb jij misschien een beetje kleur voor mij?' vroeg de sneeuw.
Het klokje keek en zei:
' Ik kan wel een beetje wit van mijn kelkjes schrapen, heb je daar genoeg aan?'
De sneeuw was blij met het wit van het Lenteklokje.
'Als dank mag jij dwars door mijn sneeuwkleed heen groeien, en zal ik je ook niet schaden als ik val en jij je bloempjes al tentoonspreidt'.
Sindsdien noemen wij het Lenteklokje ook wel:
SNEEUWKLOKJE.
Kijk maar eens goed naar het binnenste kelkje van het Sneeuwklokje.
Zie je de groene vlekjes? 

(vrij...uit mijn hoofd naar een verhaal uit één of ander fabel- en sagenboekje)





zondag 12 januari 2014

Het kan verkeren. Over uithalen en wandelweer.



HERINNERT U ZICH DEZE NOG?
Gisteren nog werd mijn BLOG over mijn prachtige omslagdoek 5 keer bekeken.
Hoe ik vertelde hoe leuk het was om er aan te werken.
Hoe ik uit mijn comfort-zone trad en aan kleurige randjes werkte......
Hoe blij ik er mee was..........

De doek lag te pronken op een stoel, maar dragen deed ik 'm niet.
Niet handig in mijn huishouden. 
Te dik, te stug.......net niet lang genoeg......ik weet het niet.

Na rijp beraad (nou eh.....impuls, een rijpe impuls)
knipte ik de gekleurde randen eraf en haalde ik de hele boel uit.
Tegelijkertijd ging mijn tweede pand voor mijn poncho mee, ik was toch al bezig.
Die poncho kon ik niet afmaken omdat ik eerst wol moest bijspinnen.......en daar had ik geen zin in.
In één keer uitgehaald en nu heb ik dit:





O ja.....en breide ik dit er van.
En daar ben ik dan wel blij mee......maar ja, dan had ik aan één streng ook wel genoeg gehad.


Met die blije beenwarmers wandelden we in het zonnetje naar 'de Aanleg'.


Langs de kippen die zich koesterden in het zonnetje......



Stroomgebied van het Deurzerdiep.


Grafheuvels.......


De laatste maanden is daar langs het Deurzerdiepje een vlonderpad aangelegd. Heel Europa heeft daar volgens mij aan meebetaald.
Nou ja, dat klinkt mooi, maar het is maar een paar honderd meter  vlonder hoor.
Veel modderige paden waren er. Maar het zonnetje scheen en mijn beenwarmers deden het goed.

We hadden bedacht dat we daar, bij 'de Aanleg' koffie zouden drinken.
Al jaren rijd ik daar langs, maar er binnen was ik nooit.
Ze waren 'open' op zondagmorgen.....en de koffie was heerlijk.
Wij gingen er zitten met krantjes en tijdschriften, klaar om elkaar van het laatste nieuws op de hoogte te brengen, maar de kastelein had anders bedacht.

Hij trok een stoel bij en vertelde ons wat hij al-le-maal had meegemaakt in de maanden dat de weg Rolde-Assen was afgesloten. En dat was niet misselijk. Het is maar goed dat hij als ware held het fort bewaakt had in die maanden. Anders was het werkelijk Wild-West geworden daar aan het Deurzerdiep.
Auto's in de modder, verkeer door de voortuin, inbrekers die ingerekend werden, ongure types die langs van de kant van de weg stonden.......het hield niet op. Terwijl wij er koffie dronken parkeerden er zelfs mensen verkeerd en daar wees hij ons fijntjes op. Ik probeerde hem nog op te monteren door te zeggen dat dit mooie pad en nieuwe verkeerssituatie vast positief was voor zijn toko. 
'Dat mag ik hopen, want de afgelopen maanden brachten weinig op', was zijn antwoord.
Ik wilde betalen. De zon, de bomen en de buitenlucht gaven meer energie.


 En toch bevelen wij deze uitspanning aan (de inrichting is uniek, dat het nog bestaat). De koffie is goed en het is er proper, ook de toiletten.
Kijk wel eerst of er meer gasten zijn en de kastelein druk is.........dat zit een stuk rustiger ;-).


donderdag 9 januari 2014

Over talenten en begaafdheid.


Vandaag de dag is er veel te doen over hoogbegaafde kinderen. Ik erken werkelijk wel dat er kinderen zijn die uitdaging vragen, een specifieke opdracht die prikkelt en dat er ook kinderen zijn die zelf willen onderzoeken en ondervinden.
In mijn klas voelt het  als maatwerk. Geen (begaafd) kind is hetzelfde en geen ouder gaat op dezelfde manier met zijn of haar kind om. De een wil perse dat zijn/haar kind aan zijn/ haar trekken komt op intellectueel gebied, de ander vindt het belangrijk dat een kind zich redt in het sociale omdat ze heus geloven dat dat intellectuele stuk later meer dan goedgemaakt zal worden.
Er zijn ouders die thuis veel voorwerken, voor structureren, helpen en in banen leiden. Dan krijg ik werkstukken waarvan ik denk: 'Dit is werkelijk niet het werk van het kind zelf.' En er zijn ook kinderen die bovengemiddeld slim zijn en nooit iets extra's vragen. Of die niet kunnen samenwerken, terwijl het andere kind dat juist wel kan......Het is een ingewikkelde materie om kinderen aan elkaar te koppelen, soms basisvaardigheden te eisen en soms, vol vertrouwen, het leerproces los te laten.

Beweeg-slim


Er is dus veel te doen over hoogbegaafde kinderen en regelmatig wordt er in programma's over hen gesproken. En...laten we niet vergeten dat die man die onlangs van zijn fiets stuiterde het tot zijn paradepaardje heeft verheven: de excellente leerling.
Afgelopen zomer zag ik in het Vondelpark Micha Wertheim. Hij vertelde over zijn telefoon die niet deed waarvoor hij bedoeld was. Hij deed de meest simpele dingen als bellen gewoon niet.
En dus toog hij naar een specialist en na onderzoek vertelde hij  dat zijn telefoon hoogbegaafd was.
Dat hij daar niet op ingesteld was, maar toch wel trots  was. Zijn telefoon....hoogbegaafd.
Maar ja, bellen deed hij niet. En dus had hij nu allerlei ingewikkelde apps toegevoegd in de hoop dat zijn telefoon daardoor uitgedaagd werd en ook die simpele dingen als bellen weer gewoon ging doen.
Ik heb daar verschrikkelijk om moeten lachen.

Muziek-slim


Laat ik voorop stellen dat ik meerdere kinderen in de klas heb waarvan ik denk dat zij over talenten beschikken die ik werkelijk niet heb. Talenten die volop in ontwikkeling zijn en mijn kwaliteiten soms nu al voorbij schieten.
Moeten deze kinderen in een apart groepje? Moeten zij zich bezighouden met aparte onderwerpen en bij tijd en wijle de klas uit? Ik zeg jullie eerlijk, ik heb daar grote vraagtekens bij. Daarbij is elk kind anders. Als ik de 'begaafde'kinderen bij elkaar zou zetten, zou dat tot mislukken gedoemd zijn. Er is een kleine betweter, een sociaal begaafd kind en een intense luiaard......die stimuleren elkaar niet, maar lopen stuk op elkaar.

Taal-slim


Ik huldig in mijn klas altijd het idee dat een kind dat iets wil weten, altijd de juiste vraag moet stellen.
Dat is volgens mij de essentie. Dat een kind in staat is, dat wat hij wil weten te vatten in een goede vraag.
Het kan niet zo zijn dat de omgeving doorlopend in de weer is om uitdaging te bieden. Gaandeweg moet een kind leren om de juiste vragen te stellen.
Zo was er eens een kind dat vroeg: 'Juf, ik wil zo graag weten hoe elektriciteit werkt'. En dus liet ik een ander kind, dat met zijn opa altijd bezig was met het bouwen van radio's enzo, zijn proefjesdoos over licht meenemen. Batterijen, lampjes, snoertjes en knopjes. Samen liet ik ze op de gang uitzoeken hoe het nu zat. Opgetogen kwamen ze beiden terug in de klas. 'Nu snap ik het juf' zei de een. Het andere kind was heel trots en staat sindsdien te boek als de technicus. Allebei gehoord en allebei gezien. Allebei blij en voor mij eigenlijk geen extra werk.


Ontdek-slim

Vandaag waren we aan het borduren. Een meisje stond naast me met een gespannen draad en vertelde me dat ze met een strak gespannen draad een toon kon maken. Ze liet het me horen en naast haar stond een ander kind. 'Stel nu, dat ik een hogere toon wil horen, moet mijn draad dan langer of korter? ' vroeg ik.Zij dacht dat die draad dan langer moest zijn, terwijl het andere kind vertelde dat het bij een piano niet zo is. Dat een langere snaar een lagere toon geeft. En dus liet ik ze naar beneden lopen, de vleugel openen om te kijken
hoe het nu precies zit. Volmaakt tevreden kwamen ze beiden terug. Ze wisten wie er gelijk had gehad. Maar omdat het hier over kinderen met talenten gaat was ik niet tevreden. 'Kunnen jullie samen niet een instrument maken waar ik die tonen kan horen? vroeg ik. 'Iets waar je een liedje op kan spelen?' vroeg een van de kinderen enthousiast. Ja, dat bedoelde ik. Zomaar spontaan was er een idee geboren. 'Dat is net iets voor mijn vader', riep een van de twee. Hm, daar was ik al bang voor. 'Ja, maar jouw vader zit niet bij mij in de klas. Ik wil dat jullie dat samen uitvinden'.
Als juf hoef je niet alles te weten, alles te plannen en alles voor te bereiden. Je moet wakker zijn voor het moment. Voelen waar de kansen liggen.Je moet kunnen luisteren tussen de regels door en experimenten aangaan waarvan je de uitkomst niet kan overzien.  Dat hoeft niet elke dag. Je bent ook maar een mens. En experimenten mogen mislukken.
Is dat een talent? Ik denk het wel. Ieder mens heeft talenten...........je moet ze alleen prikkelen, kietelen, stimuleren en op het juiste moment wekken.....

Eh.......ook slim.


Ik spreek niet graag over hoogbegaafdheid in mijn klas. Ook niet daarbuiten. Ik spreek graag over talenten of slimheden (zou dat een goed Nederlands woord zijn?).
En talenten heeft elk kind. Soms moet je op zoek, maar vaak ook kunnen kinderen hun eigen talenten benoemen.
Sommige kinderen zijn 'beweeg-slim' of 'muziek-slim'. 'Reken-slim' of taal-slim'. Er zijn ook kinderen die  'speel-slim' en 'luister-slim' zijn. En als je ergens slim in bent, mag je ook rustig hulp vragen bij iets dat jij nog moeilijk vindt. Die goede rekenaar heeft soms verdomd veel moeite om lekker mee te spelen op het plein.
In mijn vorige klas hingen er een tijdje aanbiedingen aan tafels. 'Teken-les aangeboden' of 'rekenhulp' stond daar dan op.


Een trotse juf ben ik dan. Voel mijn eigen talent. En er is niets mooiers dan je eigen talent ontdekken. Om het vervolgens ruimhartig te delen met de wereld. Want die wereld is er. En daar heb je het mee te doen. Met al je talenten en al je tekortkomingen......

Dat is nu eenmaal zo.

zondag 5 januari 2014

Winterheide........

We liepen een eindje. Deze week niet vanaf de schaapskooi, maar juist vanaf de andere kant.
Stiller en rustiger is het daar. 
Ik voel me altijd zeer bevoorrecht dat ik vlak naast dit prachtige gebied woon.
De straat uit en ik ben er.


Mijn huis ligt langs de route van het Pieterpad. Soms komen er mensen langs en zou ik zo wel willen meelopen. Vrij en blij lopen ze dan langs met het zonnetje op rug of neus. 
De boel de boel laten en gewoon gaan.
Maar er zijn ook dagen, dat ik mensen met volle bepakking aan het eind van de dag zie langskomen.
Een meter of 50 uit elkaar lopend, regencape aan/om......
en dan hoef ik niet zo nodig.
Ik houd van wandelen, maar dan met lekker weer.....
en dat was het.




Zwerfkeien hebben iets mystieks. Bakens in het landschap. Als ze dan ook nog in een cirkel liggen, moet ik er stilstaan. En zo zijn ze ook bedoeld. Al is het slechts een wegwijzer.





Nieuw op de hei: voor iedereen die het Pieterpad loopt......
Het is nog 413 km. naar Pietersberg, 67 km. naar Pieterburen.
En klein stoefie naar Rolde en een half uur gaons naar Gasteren.
Daj 't weet.



Dit is wel bijna zeker de hut van de Hr. J de K. uit mijn klas.


En dit op de tweesprong zag ik ook niet eerder.


Stralend weer, hoewel fris......
Dat schijnt de komende dagen anders te worden.
Zacht en lente-achtig, maar wel met regen.
Morgen weer naar school. Ik ben er klaar voor!



zaterdag 4 januari 2014

Vogelvoer en meer.......

Als Lief er is hebben de vogeltjes het goed.
Persoonlijk vind ik dat behoorlijk overdreven, maar Vogelvriend als hij is geeft hij ze ruimschoots te eten.
Niet één vetbol, maar meteen 6.....
en nootjes.....
en brood......
Vorig jaar kocht hij een gezellige kokosnoot.
Zo één met 'raampjes'.
Die hangt er nog steeds en is nu de chill-plek van.....



PIEP....want zo heet hij dan ook meteen.
Piep zit hoog op de uitkijk met zijn voorpootjes op de rand.....

.....om bij 'sein veilig' het mezenvoer op te eten.
Tsssss.......



Door het raam fotograferen....ik ben er niet goed in (en dus heb ik ze maar een beetje opgeleukt).
Maar ja, als ik buiten sta heb ik weliswaar goed zicht......

.......maar is die k*t-muis gevlogen (da's dan wel weer grappig in dit verband).

Nu moeten we wel blijven voeren, want anders komt dat beest natuurlijk hier binnen scharrelen, want je kunt veel zeggen van mijn huisje, maar muis-ON-vriendelijk is het zeker niet ;-).

*******

De afgelopen weken maakte ik hoezen voor de I kea-krukjes. Ik heb er wel een stuk of 6 en ze worden overal voor gebruikt. Sommigen staan een tijdje buiten, anderen zijn gebruikt voor schilder-sessies.
Met een laagje schuim van een cm. en een gehaakt hoesje vind ik ze dan ineens weer leuk worden.
Persoonlijk zou ik dan de pootjes het liefst goud schilderen, maar dat vinden anderen dan weer te ver gaan.




Dochterlief heeft er inmiddels ook één met mijn zelfgesponnen grijze wol, en randjes wit. Eerlijk gezegd vind ik die nog leuker......

Hoe je het doet? Je koopt een stuk schuimplastic en knipt dat op de maat van de zitting. Gewoon een cirkel haken waarin je steeds zoveel meerdert dat het een platte cirkel wordt. Op het moment dat je aan de rand komt niet meer meerderen. Nog een aantal toeren haken en in de laatste toer elastiek rijgen. 
De pootjes los draaien en het elastiek aantrekken, zodat de hoes eronder floept. Dan de schroeven weer vastdraaien.

********

Over een dikke maand blog ik een jaar. Toen ik daarmee begon kon ik niet bedenken hoe leuk ik dat zou vinden.
Iedereen die volgt, leest en reageert wil ik bedanken voor het vergroten van dat plezier.
Het is zo leuk om reacties te krijgen.
Welkom ook aan nieuwe volgers. De afgelopen maand kwamen er toch een stel bij.

En als dan de postbode ook nog een nieuwjaarswens van HAAR brengt.....(ja, je was ziek hè voor de vakantie??)


......is de kop er maar mooi weer af!
De laatste vakantiedag. Dat betekent opruimen en zo zoetjesaan weer aan school gaan denken.
Dat vind ik altijd een lastig gebeuren. Ik weet dat het goed is als ik eenmaal weer op school ben, maar ik zou het ook zomaar nog een weekje willen uitstellen.