woensdag 30 april 2014

Zandzakken voor de deur!



Eigenlijk voel ik me al dagen niet zo lekker. Ik denk dat ik het griepje met hoofd- en keelpijn overnam van een kind in de klas. Hij was vrijdag op school, maar lag de halve dag op een matrasje omdat hij zich beroerd voelde. Maar ja.....markt.....hij wilde perse niet thuisblijven.
En dus heb ik het nu.......maar ik moest er even uit.
Eitjes halen, plantjes brengen, koffie drinken bij Hannah......
en ik zag het donker worden.

Dus ik moest naar huis.
Ik heb eigenlijk niet echt een tuin.....
Mijn huis ligt lager dan het plaatsje en geitenweitje achter, maar midden op het achterplaatsje zit een put.
Zo een van de gemeente......
Maar als de hel losbarst en er in één keer heel erg veel water valt, kan het riool hier in Rolde het niet aan.
En ik voelde het.
Nu heb ik een nieuwe achterdeur met een dorpel van een centimeter of 4.....maar oooooooooooooooooo!


En terwijl ik dacht te gaan koken (en dat vond ik al een dappere gedachte), brak de hel dus los....
En ja hoor, alle putten verstopten. Ik zag het voor op straat en durfde bijna niet achter te kijken.
Het water steeg.....steeg.......en dan komt dat moment.
Dat je weet dat je moet kijken.
Door het raam naar buiten klimt.....
En buiten ziet dat het water nog een paar millimeter kan stijgen......
voordat het binnenkomt.

En dus.......de bijkeuken leeg maken, handdoeken voor de deur en de deur op slot.
Deurklemmen erop.......
Niet meer bewegen, niets meer aan doen.

En ja hoor, natuurlijk.....het platte dak stond ook blank.
Het was dat ik de buurvrouw op haar dak zag. Zij had lekkage.
En dus bedacht ik me ook maar te kijken.
Er lag weinig blad op het dak, maar dat kleine beetje was gaan drijven, en had de regenpijp verstopt
en dus klom ik weer uit een raam, op het dak.....om de regenpijp vrij te maken van blad.
Buurvrouw en ik, allebei op ons dak....doorweekt.


Het klinkt gek, maar ik ben op mijn best op dat soort momenten.
Vergeet dan totaal keel- en hoofdpijn.
Ergens geniet ik ook van de sensatie, ik zeg het maar eerlijk...
Geen tijd voor foto's, dat kwam pas toen het water zakte.
Maar ik heb het gered.
Alleen wat natte doeken.
En een nat pak...en koude voeten.......en dus, BANK!




zondag 27 april 2014

Mijn innerlijke monnik.

Ik ben iets aan het leren.
Kijk, van nature ben ik wellicht iets opvliegerig van aard.
Noem het gedreven, energierijk, enthousiast......
De keerzijde is dat je snel iets voelt, of meent te voelen....
intuïtie, voorgevoel...met de nodige emotie daarbij. En ja, negatieve emotie. Ook.
Ik moet mijn innerlijke monnik ontwikkelen.

van het www.



Een week of twee geleden hing er een briefje aan een stok in mijn tuin.
En hm......anderen vonden me vooringenomen, maar de toon vond ik lastig.
Voor het gemak heb ik de naam maar verstopt, ik ben niet uit op hetze.



Ik belde niet. 'Wees zo goed en bel nummer (ook verstopt, leek me wijs ;-)),
ik ben in mijn tuin en wil niet zo goed zijn als ik geen vraag zie.......

Gisteren stond dezelfde stok driftig vastgebonden aan mijn emmer met onkruid.
Zo vast dat ik zeker wist dat mijn gevoel goed was.......
Ik kreeg de knopen er niet uit.......de stok bleef vastzitten aan mijn emmer.
De schrijver had problemen met iets en ik had daarmee te maken.
Ik had het gevoel dat het om de buurman van mijn tuin ging, maar zeker wist ik het niet. Het voorspelde niet veel goeds.
Ik belde toch......
'Hallo' klonk het aan de andere kant van de lijn. 'Wie bent U?'
Ik vroeg beleefd wie hìj was en de man ontstak in woede.
'U belt mij en ik vraag naar uw naam en nummer, dan bel ik u terug'. 

Waarom moet ik mijn naam zeggen als die ander dat niet doet?
Ik zei dat ik zijn nummer op een briefje in mijn tuin had gevonden en moest bellen....en dat dus deed.
'Ik kom er aan' zei hij.
Op mijn vraag waarover het dan in vredesnaam ging wilde hij eerst niet antwoorden, maar goed, het ging om mijn afvalberg (nadrukkelijk geen composthoop). Die was ook in zijn tuin gekomen.
O jee.......de man met wilde tuin en een takken- en stokkenberg van een meter tot op de grens van onze tuinen was boos.
Dus ik ging kijken. En ja, wij hadden inderdaad onze berg met blad en compost net zo hoog als de zijne laten komen en ze raakten elkaar.

Afijn, nog geen week geleden leerde ik dat je ook anders naar moeilijke mensen kunt kijken.
Blij kunt zijn dat je door dat soort ontmoetingen je 'innerlijke monnik' kunt ontwikkelen.
Dankbaar kunt zijn omdat je ze tegenkomt.........omdat jij daar iets van kunt leren.
Dus......
Ik trachtte (en dat vind ik echt heel lastig) in die stand te komen.
Ik harkte nog wat, schoffelde wat....tot een auto voorreed.

van het www.


De man bleef boos, vond dat ik aan uitlokking deed door blad op mijn hoop te gooien, want bij wind kwam dat in zijn tuin. (Rondom onze tuinen staan minstens 20 hoge bomen en die veroorzaken al dat blad)Ik had zijn hekje geruïneerd......en mijn troep lag in zijn tuin.
We keken samen.
'Uw berg laat u altijd wat woekeren en er planten er overheen groeien, ik dacht dat ook te doen.
Leek me gezellig (we hadden er allerlei papaverzaad op gegooid....aan onze kant dan)
Dat was een AANNAME.........
Ik kwam terug op zijn woord 'uitlokking'. Dat leek mij ook een AANNAME.......

De man had geen tijd om er bij te blijven staan en te zien of wij het juist zouden herstellen.
Daar moest hij dan maar vanuit gaan......(is dat een AANNAME?)
En dat ik nog steeds mijn naam niet had gezegd en hij nog niet wist met wie hij te maken had, vond hij zeer onbeleefd.
En....en dat doe ik NOOIT, ik noemde slechts mijn achternaam. 

En we moesten dan maar vrede sluiten vond hij, maar (en ja dat is een AANNAME) zijn uiterlijk kwam niet overeen met dat aanbod.

'Dat lijkt mij op deze aarde het allerbeste.......' zei ik nog. 'VREDE'.

Pfff...mijn innerlijke monnik........ ik was me werkelijk van geen kwaad bewust. Ik spit al een jaar alle kweek uit de grond die onder het hekje doorpiept vanuit zijn tuin.......(en daar konden wij het gisteren niet over hebben) en haal honderden zaailingen van weet ik veel wat weg omdat alles torenhoog staat en feestelijk uitdwarrelt over mijn tuin. 

Lief had al die tijd op het bankje gezeten en niets gezegd. 'Dag meneer' klonk het vanaf het bankje, toen de man verdween. 'O, dag meneer......' klonk het terug.

En nu ga ik straks weer naar mijn tuin. Mijn innerlijke monnik draait overuren........
Ik wil die man eigenlijk even niet zien......maar ik tracht dankbaar te zijn. 
Dat ik hem tegenkwam........


van het www.


Op zich had ik gehoopt dat ik niet meteen aan zo'n meesterproef  werd onderworpen in mijn proces mijn innerlijke monnik te ontwikkelen. Ik voel wel dat ik nog een beste weg te gaan heb.......
Uiterlijk zag het er wel redelijk uit denk ik, maar innerlijk weet ik dat dit nog dik onvoldoende is.
Echt, DIK onvoldoende.






zaterdag 26 april 2014

Jarig zijn op Koningsdag!


Het is 24 jaar geleden dat ik moeder werd van een dochter.
Ze kwam een beetje eerder dan gedacht en tot de werkelijk uitgerekende dag sliep ze alleen maar.
Daarna pas zag ik hoe groot haar ogen waren.
Het werd een stralend groot mensenkind.
Zij was zo'n kind dat altijd aan je rokken liep, op schoot zat en in je buurt was.
Eeuwig en altijd zat te tekenen en met de poppen speelde, lekker at en geweldig sliep.
Maar ook een kind dat veel last  van haar oren en luchtwegen had en boven de 40 graden koorts kon hebben.

Blijdschap en vreugde bracht zij in het gezin en een altijd en eeuwig spelen met iedereen.
Zij is zus tussen twee broers, waar ze een prachtige band mee heeft.

Nooit bedachten we dat haar verjaardag iets te maken zou krijgen met 'Koningsdag'.
We waren juist zo blij dat zij een aantal dagen voor die 30e april geboren was.
Maar ja, het kan verkeren.......



Ik zie haar niet vandaag omdat ze 'elders' is en morgen afreist naar Frankrijk, maar ik vond het toch een goede reden om taart te maken. Monchou-taart, met glutenvrije biscuit! 
En vanavond? Dan proosten we op haar en op het Leven en ik weet zeker dat zij dat ook zal doen.

Met vriendin Plezier (gepikt van haar Facebook-pagina ;-))





maandag 21 april 2014

In het land van......






Waar wij wonen?
Nou eh..........
In het land van Bartje hè?
Het plaatje was te mooi om het niet te maken. 

Paas-(h)ei, eerste paasdag.




Vanmorgen in alle vroegte ontwaakte de wereld.
Ik wilde op pad, wandelen en ontbijten op de hei.
Het was prachtig buiten, volop vogelgezang en zo hier en daar een mens.....



We hoorden de koekoek, mijn eerste dit jaar. Een cadeautje!











In de verte de kerktoren, zie jullie die ook?


De schapen stonden in de wei en het leek er nog niet op dat ze op pad zouden gaan met de herder....



Er waren nog twee fles-lammetjes die buiten heerlijk te drinken kregen.


Poes en kip hadden al een gesprekje........

.......en dit was het enig overgebleven woord van onze wandeling van woensdag. Dat is toch bijzonder? NIEUW............











zaterdag 19 april 2014

Tante Ineke die geen tante is......

Gisteren ging de telefoon.
Het was tante Ineke.
Tante Ineke is helemaal geen tante.
Het is het buurmeisje van mijn moeder.
Van vroeger.
Heel vroeger.
Haar moeder, tante Nans, was de buurvrouw waar wij
vroeger op visite gingen. Tante Nans en meneer van den Berg.
Zo waren de verhoudingen daar en ik vroeg me nooit af waarom.
Wij gingen naar Tante Nans en meneer van den Berg.
Of naar tante Ineke en oom Daan.



Tante Ineke belde.
En dat is bijzonder.
In de tijd dat mijn moeder zo ziek was hadden we regelmatig contact, daarna weer een stuk minder.
Zij stuurde me foto's van mijn moeder, een briefje tot troost.........

Ik nam op en hoorde dat haar stem zwak klonk.
Wel háár stem (en ze heeft een bijzondere stem moet je weten), maar zo zwak.
En ze vertelde dat ze in het ziekenhuis lag.
En dat het helemaal niet goed met haar ging.
En dat ze slechte berichten had gekregen.
Ze had nog aan de arts gevraagd: 'Denkt U dat dit allemaal met een sisser af kan lopen?'
Maar de arts ontnam haar die gedachte.
En ze belde mij.
En ik zei dat ik me vereerd voelde dat ze me belde.
En of ze bang was.
En dat was ze.............
'Hoe oud ben je eigenlijk?' vroeg ik (zij doet namelijk zelf niet aan U en tante)
Als het nog mag, word ik tweede Pinksterdag 83' zei ze.....



'Ach kind, ik lees je blogs zo graag'.
Doe je iedereen de groeten?
Ik ken ze niet zo goed, maar door jouw schrijven toch een beetje.
Je kinderen en je Lief. Geef ze allemaal een kus van mij'.



En dus schrijf ik nu over tante Ineke.
Die geen tante is, maar toch een beetje als familie voelt.
Op deze Stille Zaterdag waar de dood en het leven zo nadrukkelijk aanwezig zijn.






donderdag 17 april 2014

Hoe moet ik dat vertellen?

Hoe moet ik jullie vertellen hoe de afgelopen dagen waren?
Ik weet niet of ik de goede woorden vind, maar ga het proberen.

Mijn huis is een puinhoop, want de dagen waren vol.
Vol van alles.
Eigenlijk begon het dinsdag al.
Ik vertelde over van Gogh, we schilderden en plakten.....
We beschilderden ook stenen.
Voor Hannah's Lief.
Gisteren liepen we naar Balloo.
Ik besloot om geen foto's te maken.
Ik kan geen foto's maken en tegelijkertijd het juiste met de kinderen doen.
De woorden vinden, de aandacht geven, de kudde leiden, en vrij laten........
En ZIJ schreef er prachtig over. Dat had ik niet mooier kunnen doen.



Het was een bijzondere dag gisteren, maar met een flinke vergadering als toetje was ik mijn energie gisteren wel verschrikkelijk kwijt.
En dan ben ik ook maar een mens.......en zwoegde me de avond door.
Vannacht sliep ik heerlijk.
En vandaag togen we naar het bos.
Het bos van Hannah.........



Zomaar twee dagen buiten.
Twee dagen vrij en twee dagen samen.
Want zo voelde dat.
Het was een dag met een gouden randje.
Wat zeg ik: Het was een dag met een verschrikkelijke vette gouden lijst.
Witte donderdag en ik ben er nog stil van.
Het begon al met een prachtig verhaal van mijn collega en ik leidde het muzikale gedeelte.
Na afloop van het verhaal gingen alle kinderen staan en zongen we.....
'O lovely spring'.
Ik weet niet hoe ouders dat voelen (die zaten beneden te luisteren), maar als ik daar de maat sta te zwaaien en de kinderen om mij heen hoor zingen voel ik een enorme rijkdom.
Je voelt als het ware hoe 'de landing' in kinderzielen is. Zo zuiver en zo puur.
 Mijn ultieme 'juffen'- maar ook mensengevoel kwam volledig aan haar trekken.
Juf als ik ben volg ik het schema in mijn hoofd.
Snel weg (nog even een preek over het vervoer per auto;-)) om er als eerste te zijn.
Mijn stagiaire ging ook mee. Fijn was dat.







In het bos was het vuur al ontstoken. Heerlijk dat Hannah's Lief daar zo rondliep.......
En vanaf het moment dat de kinderen aankwamen was het feest.
Feest voor de kinderen, feest voor het bos, feest voor de moeders die mee waren en feest voor mij.
We zongen, speelden, kookten, bakten, verzamelden, maakten mooi, voelden de natuur, voelden rijkdom, voelden kracht, voelden elkaar en vierden het Leven. Samen.
 ZIJ blogde er al over en deelde deze foto's met mij (Dank je wel Arnika!).
Want ik maakte ze niet.
Ik was er deel van.
Van deze prachtige dag!!!!

Nu, een dag later blogde ook Hannah er over. Het is nu al met al een heel overzicht geworden.
Mooi.



Weet je, ik ben helemaal geen gelovig opgevoed mens.
Ik leerde gaandeweg, ik zocht mijn eigen weg.......
Maar ik geloof en dat geloof ik heilig, dat wij vandaag geleid werden.
Door een goed gesternte, dat sterrenstof op ons deed neerdalen.
Zomaar, op deze Witte donderdag.








dinsdag 15 april 2014

Licht en donker. Over Zonnebloemen en Aardappeleters.







Het is Stille Week.
De week voor Pasen.
Vorig jaar liep ik met de kinderen naar de schaapskooi van Balloo.
Een stevige wandeling van een kilometer of 7.
Dat gaan we morgen weer doen.

Het thema voor de Stille Week is dit jaar: 'Licht en Donker'.
Aan ons allen om dat invulling te geven in je klas.
Ik koos de biografie van Vincent van Gogh.
10 jaar zijn de kinderen nu.
En het is ongelofelijk hoe precies ze luisteren.
Aan mij om dat goed vorm te geven voor een 10-jarige.
Zijn leven is immers niet alleen maar rozengeur en manenschijn geweest.
Licht en donker.
Zonnebloemen en de Aardappel-eters.































'Ik zou benieuwd zijn hoe ik zou kijken met het zicht van Vincent van Gogh' zei een kind.
Nieuwsgierig hoe een ander de dingen zou kunnen zien.
En dat is nu precies wat ik wil bereiken in een klas.
Ik wil blikken verruimen, ideeën uitwisselen, luisteren naar dat wat die ander zegt.
Oordeelsvrij, open.
En o, wat kunnen ze dat.
Ze kunnen genieten van de blauwen en gelen. Ze zien alle tinten bruin (vast ook minstens 50) van de Aardappeleters en ze zien dat een donker schilderij ook licht kan geven.
Ze voelen dat het licht en donker van zijn schilderijen ook in zijn leven aanwezig was.....





Ik heb nooit een grote voorliefde gevoeld voor Van Gogh, maar toch is er wel een lijntje.
Mijn overgrootmoeder kende van Gogh. Zij woonde in Nuenen toen hij daar ook woonde.
Al heel jong wist ik dat, omdat wij ooit verhuisden naar de Vincent van Goghstraat en ik nog weet dat onder het straatnaambordje geboorte- en sterfjaar stonden en ik uitrekende hoe oud hij dan geworden was. 37......en wij woonden op nummer 37. Ik zal een jaar of 8 zijn geweest toen.
Toen hoorde ik over dat oor, over zijn armoede omdat hij in zijn leven eigenlijk geen schilderij verkocht en dat fascineerde me wel. Ik vond zijn werk kleurrijk, maar het had nooit mijn grote interesse.




Gisteren schilderden we de luchten van van Gogh, vandaag plakten we er met vloeipapier slordige zonnebloemen op, die we later met plakkaatverf schilderden.




Het was een mooie dag.








Aan het eind van de dag ruimden we de klas op.
Door het gesprek met de kinderen kijk ik nu ook ineens anders naar zijn werk.

Een week lang zullen we niet in de klas zijn.
Morgen lopen we naar Balloo en donderdag gaan we een maaltijd bereiden bij Hannah in het bos.

Het worden volle, rijke dagen. Dat weet ik nu al.

donderdag 10 april 2014

Steeds groter.....













Een paar weken geleden begon ik ermee.
Ik haak vierkantjes. Met de bedoeling er een overwegend witte deken met een beetje kleur van te maken.
Die zag ik regelmatig op internet voorbij komen en daar werd ik erg blij van.
En dus kocht ik kleurige wol en ook wit. 
Beetje dun, maar prachtig....en ik begon.







Het duurde werkelijk wel 20 vierkantjes voor ik er achter kwam dat er wel erg veel gehaakt zou moeten worden. 
Een vierkantje was namelijk maar 7,5x7,5 cm.
Reken maar uit.....10 bij 10 is dus maar 75 bij 75 cm. ALWEER een babydekentje.
En dat was helemaal niet de bedoeling.
En dus vergrootte ik ze tot 9x9 cm.
100 vierkantjes heb ik dus nodig om tot een maat van 90 bij 90 te komen.
Niet te geloven dat een juf die leeft met structuur en plannen, met tijd en de klok,  zo traag van begrip kan zijn. Maar tegelijkertijd heb ik A gezegd......en ja, B zal dan moeten volgen. Want zo ben ik dan ook wel weer ;-).



Haken is voor mij bijna mediteren. Daar kom ik meer en meer achter.
Het wordt dus feitelijk één grote mega-meditatie.





Hoe ver ik gevorderd ben? 70 vierkantjes zijn aan elkaar gehaakt.
Nog niet eens halfweg, want ik wil meer dan 90x90. Ik wil een één-persoons-sprei.
En dus ben ik een nieuwe voorraad vierkantjes aan het haken....en het plezier is er nog steeds.
Rond de 100 zit ik nu. Eerst moet ik alle variaties weer op voorraad hebben om er weer nieuwe regels aan te zetten. 

O ja, ik haak de boel aan de achterkant aan elkaar. Twee vasten op de hoeken en tussen de gaatjes steeds drie lossen, in de gaatjes op de rechte kanten haak ik dan een vaste.......ik houd niet zo van die rand aan de voorkant.
Ik houd jullie vast op de hoogte en zo niet? Dan heb ik de boel in een hoek gegooid om iets anders te gaan doen. Ben ik uit-gemediteerd of toe aan een nieuw inzicht. 












I

maandag 7 april 2014

Zomaar......


En dan kom je weer op school na dat zorgverlof en vind je een cadeautje op je bureau.....
Dat moet iemand zijn die mijn blogs leest.
Zo'n kruiden-potje, waarover ik blogde, met een schattig bloemetje.
Wat een leuk en lief cadeautje vond ik dat.

De week beginnen wij met een korte muzikale opening in de hal boven. 
De ouders staan beneden te luisteren en de kinderen beginnen de dag zingend en wensen elkaar een fijne week.... Tegenwoordig leid ik dat en ik krijg daar steeds meer plezier in.
De muziek lag al klaar, het bloemetje erop.......


Wat wij zingen op het moment?


en deze:
Land of the silver birch

en in de klas zingen we dit:
Crucem tuam

Een fijne week wens ik ook jullie!


zondag 6 april 2014

De moes(t)-tuin.

Dit weekend stond in het teken van de moestuin.
Ik had de afgelopen week wel een geldige reden waarom er zo weinig gebeurd was, maar nu moest het. De moes(t)-tuin werd het dus eigenlijk een beetje.

Rondom mijn huis is ook een tuintje, maar dat stelt niet zoveel voor. Voornamelijk potten en bakken en zaken die toch wel groeien. Het ziet er keurig uit.
En dus.......togen wij naar daar.

De moestuin is maar een klein stukje van mijn huis verwijderd.....ik neem jullie mee.





Voor de kerk staat een prachtige boom in volle bloei.



Tussen oude huizen door.....nog een bochtje.....





.....en voor me liggen dan  de tuintjes, achter me de kerk.


 Hoeveel meter zal het zijn, dat wandelingetje van mijn huis tot de tuin? Hooguit 400 denk ik.
Echt, een mooier stukje kun je je niet voorstellen.

Lief wil een project. 'Welk stuk wil je dat ik spit?', 'zal ik de compost hoger opzetten?'
en tussendoor schaften we veelvuldig, want daar hebben wij een bankje voor.
Er komen mensen die het verwaarloosde stuk van vorig jaar toch weer willen oppakken.
Zij zijn met zijn vieren en werken stevig door.
Het is het stuk waarvan Hannah en ik hoopten dat het vrij zou komen.
In onze gedachten hadden we er al een heel project van gemaakt.
Het ging niet door, ze willen het toch nog een jaar proberen.

Alle stukjes tuin zijn al prachtig verdeeld en ik zie er ge-oefende moestuiniers in terug.
Dus lief spit, rij na rij.....en ik mijmer, bedenk en begin.
Ik zie mijzelf als een intuïtieve moestuinier. (ja, dat woord bestaat natuurlijk niet).
Het enige dat ik  thuis bedacht is dat links blad moet komen, in het midden aardappel en rechts uien, knoflook en sjalot. En dan verder bloemen. En o ja, dan moet er nog ergens plek zijn voor de gele bieten, franse wortelen, pompoenen en courgettes.
Ik dacht maar zo, dat de pompoenen in de buurt van de aardappelen moeten. Als die eruit zijn, kunnen de pompoenen hun gang gaan. Maar ik heb geen idee of dat logisch is.

Ik begin met de dahlia's. Wil ze in een rechte rij. Dat staat zo netjes.
Maar eh.....dat is dus al mislukt. 
En met het wat rommeling rond poten van de dahlia's begint het dan......
de chaos in mijn hoofd, die ik graag intuïtie noem ;-).

Gaandeweg  groeit er een rijtje hier, een rijtje daar. beetje scheef en rond, want goudsbloemen komen al overal op en de wede die vorig jaar gezaaid is, staat nu bijna in bloei.
 Overal spit ik de wilde viooltjes uit de grond en plaats ze terug in rijtjes.....
wat een logica......maar ik zie de kleurigheid voor me.
Ik zie geen wortelen en bieten.....ik zie kleurigheid.




Vandaag zijn we weer geweest. De aardappelen erin. Dat is dan gelukt, maar je ziet het.......
het regende.
Ik zei het eerder  al: dat gaf niets....het was niet koud en eigenlijk wel heerlijk daar in de tuin.

Vogels hadden als een stel echte vandalen links en rechts wat plantuien en sjalotten uit de grond gepikt. Die stonden dan wel in rechte rijen....gisteren....nu niet meer vrees ik.



Het begin is er, al  kwam het uit onze tenen. Maar ik weet en voel dat alles goed komt wanneer er eenmaal sprieten boven de grond komen.
Bijna alles is omgespit en een groot deel heeft een bestemming.
Hier binnen zijn de zonnepitten aan het ontkiemen, de prei staat al als naalden in een bak en ook de peterselie laat zijn eerste blaadjes zien.
Nee, die tuin is wel weer oké.
En rustig was het zeker....heerlijk!