Een reis is ten einde.

Met deze foto's van een nat en herfstachtig Ecolonie in de Vogezen beëindig ik de reis.

Inmiddels alweer bijna een week geleden.

Zo stil als het daar was, zo stil is het hier nu ook.

Ik zend jullie allen een groet  en sluit de blogluiken even.

Mijn huis moet opgeschud, warm gestookt en opnieuw gewit.

Ik moet kaarsen zoeken en het licht ontsteken.

Dat duurt misschien wel even.

De reden om naar Barcelona te gaan.

Vrijdag 10 oktober togen wij na schooltijd naar de trein om naar Schiphol te vertrekken.

Nou ja, via Schiphol naar Barcelona.

Niet zomaar.

Een collega had samen met haar man gespaard om 3 maanden onbetaald verlof op te nemen.

Tot 1 december.

Zij hadden eerst door Frankrijk getrokken met hun caravan en het tweede deel van de vakantie 

zouden ze vanuit Barcelona  vliegen naar Cuba.

En wij zouden hun auto en caravan ophalen.

Omdat bleek dat mijn herfstvakantie gelijk viel met hun vertrek naar Cuba was één en één vrij snel twee....

Natuurlijk was ik moe, zo aan het begin van de herfstvakantie, maar het vliegen is voor mij al niet alledaags (en ook weten dat Roel van Velzen in de stoel achter mij zat was dat niet  ;-))

Och, hoe mooi lag Rotterdam te blinken in het avondzonnetje en hoe mooi kon je heel Zeeland bekijken. Ik voelde hoe ik daar met rode wangen bij het raampje zat.

We landden 's avonds rond half 10 in Barcelona en werden opgewacht door collega en man. Bruin verbrand en zwaaiend met grote kartonnen borden met onze naam erop.

Maf hoor om 's avonds een wijntje op het strand te drinken en te slapen in een idyllisch huisje, terwijl je 's morgens nog gewoon opgestaan bent  in je eigen huis......

Het was werkelijk prachtig weer en we zwommen gewoon in zee.....

Dat is ook echt   heel gewoon hoor, je trekt zo de zomerkleren weer aan.

Maar als je dan bedenkt dat het 12 oktober is....dan wordt het ineens een beetje vreemd.

Wij genoten intens van de goede zorgen, van Barcelona, van de tapa's, van eten in de stad en van het stralende weer.

Maandagmorgen vertrokken collega en manlief richting vliegveld.

Vol vuur hebben we met handdoeken op het strand staan zwaaien want daar vlogen ze vlak over (oké, een klein minpuntje aan de camping ;-)) maar ze zagen ons niet omdat ze aan de verkeerde kant in het vliegtuig zaten.

O ja, als ik nu een baby'tje had, zou ik zo'n cocoon-schommel kopen.

Ook kleuters kunnen erin zitten.....leek mij een superding.

En toen? Toen gingen we naar de Sagrada Familia. Pffffff, Grrrrrr, Hmppf......wat een circus en wat een toestand. In de rij moesten we, op maandagmorgen....honderden en honderden mensen.

Ik heb het niet gedaan......we hebben rondgelopen, ons verbaasd en verwonderd....en toen vonden we het tijd om de grote stad te verlaten.

Te beginnen aan de terugreis naar Drenthe......in een vreemde auto en met een vreemde caravan.

En al hadden we de risico's goed doorgesproken, het voelde toch als een opdracht.

Hoezo geopend?

Vanuit de Pyreneeën besloten we dwars door Frankrijk te trekken.

Waarom?

Dat hadden we nog nooit gedaan en dat is een goede reden.

De Dalai Lama zegt zowiezo dat je jaarlijks ergens naar toe moet gaan waar je nooit eerder was.

De brug bij  Millau.....

en doorrijden tot de Auvergne.

Om Cantal  te eten. Ik ben dol op ALLE Franse kaas die er bestaat moet je weten.

Enne....volgens het boekje van de bieb was er in Faverolles een  Nederlands gezin dat 6 campingplaatsen had.

Tot 1 november..........

Ze boden ook plaats aan jongeren die even een time-out nodig hadden.

Dat vond ik een mooie gedachte.

Maar de luiken waren dicht en de buurman wist me te vertellen dat de familie eind augustus al naar Nederland was vertrokken.....

Tja, het campingboekje was al 5 jaar oud. (Mijn vader waarschuwde daar altijd al voor.Hij keurde campings voor de ANWB en vond dat ik altijd met een actueel boekje op pad moest.....)

Of er dan nog een camping in de buurt was.

Ja, in het dorp wist hij er één.

Wij hobbelden over D-weggetjes (en die zijn slecht), maar in het dorp van 20 huizen, een kerk, bakker, kroeg en gemeentehuis was de camping dicht.

En dus hebben wij de pootjes voor het gemeentehuis uitgedraaid. Er stonden twee campers met Fransen die zeiden dat het heus kon. Dat het veilig was.

Ik stond te koken en ineens realiseerde ik me met schrik dat ik 'gelukkig' een heel gewoon blank mens ben. Dat best een beetje Frans spreekt en vriendelijk en voorkomend is. Was ik ook zo zomaar welkom geweest als ik tot een ander volk had behoord?

Ik was er van slag van.

Van die gedachte......

De Roma's hebben het heel wat zwaarder als ze zomaar ergens een nachtje hun pootjes willen uitdraaien.

Of ik goed sliep? Mwah......maar we hadden wederom een prachtig uitzicht en het kostte natuurlijk helemaal niks. 

O ja, in dat dorp hadden ze ook een openbaar toilet, en zo schoon....dat was werkelijk geweldig.

De volgende dag vers brood en vroeg weer op pad. 

Ineens is het herfst geworden.

Zomaar.....

Ja, ook in de Vogezen ;-).

Ruzie op de berg.

In de Pyreneeën is een camping op een flinke heuvel.

De campig ligt net in Frankrijk nabij Cerèt.

Open tot 1 november. Ook niet onbelangrijk.

Redelijk goed bezet met Nederlanders en ik kan jullie verzekeren: Wij waren veruit het jongst.

Tijdens de rondleiding kon ik niet anders dan ooo en aaa zeggen.

Het was heerlijk weer, de plekken prachtig en we kozen er één met een behoorlijk uitzicht over het dal.

Een auto reed een lager gelegen weggetje in en de mevrouw van de camping ontstak in een 'Kssssj, weg wezen'. 

Op mijn vraag waarom ze dat deed meldde ze dat er tegenwoordig veel mensen ongevraagd op en langs het terrein liepen. Ze zochten paddenstoelen en zij wilde niet dat er iemand ongevraagd op 'haar' terrein kwam.

Paddenstoelen....en ik dacht meteen aan Hannah.

Stel je nou toch voor dat er zomaar in de Pyreneeën de paars-vervende paddenstoel te vinden zou zijn.

En dus trok ik mijn gympen aan en liet me van de heuvel zakken. Een stukje naar beneden ontdekte ik van alles.... en nam het allemaal mee.

Ik ben er van overtuigd dat het merendeel te eten is....maar ja.......ik weet dat niet zeker. En dan ben ik echt een schijterd hoor. 

De zonsondergang was mooi.....

....het piepkleine caravannetje stond prachtig...en de volgende morgen vroeg hoorde ik geritsel.

Twee dames met stokken en manden liepen langs de heuvel. Ze liepen naar de plek waar ik mij de dag ervoor naar beneden had laten zakken.

Ik versta genoeg Frans om te weten dat zij iets zochten dat er een paar dagen eerder nog had gestaan.

De camping-mevrouw had ze ook in het vizier....het was een heel circus. Er werd gepatrouilleerd en verteld dat ze moesten vertrekken. En bepaald niet vriendelijk. Dat leken ze te doen, maar een uurtje later kwamen ze toch echt met een mand vol paddenstoelen terug.

Die paddenstoelen van mij had ik al keurig in een zakje gestopt.

Zouden ze het nog redden tot het begin van mijn plantkunde-periode??

Daarna mogen ze echt bij Hannah in de verfpan.

Wat wij daar nu deden? In de loop van de week zal het duidelijk worden.

Ik heb gekozen voor het niet-chronologische verhaal. Als juf heb ik de neiging het keurig in overzichtelijke brokjes te verdelen. Goed uit te leggen.....en vooral helder te zijn.

Nu dus niet. Ik heb vakantie ;-).

Mijn stagiaire, of een portie vro-ho-lijk-heid #3

Ja, dat lezen jullie goed:

Mijn stagiaire.

Deze week heb ik een stagiaire in de klas.

Een man van een jaar of 22.

En dan bedoel ik een stoere leuke meester.

Met een barse stem.

Zo een waar de jongens helemaal van kunnen genieten.

Mijn klas van 20, met 13 jongens.

Gisteren tijdens de koffie hoorde hij van onze schoolleider dat er opmerkingen waren tijdens het klassenouderoverleg over zijn broek. Die zat te laag ......

Tssssssssssssssssssss, denk ik dan.

Hebben we eindelijk een vent in school, gaat het over zijn kleren.

Waar je druk mee kunt zijn.'t Was mij nog niet opgevallen.

Vandaag stonden we bijeen tijdens de spreuk. Hij had een kleurig shirt aan.

Dat zag ik wel.

Een collega fluisterde me toe:

'Ik denk dat je iets moet met de kleding van je stagiaire'.

'Volgens mij kan het niet'.

'Non-de-ju', dacht ik alleen maar.

Wat is er nu weer met die broek....

Maar het was niet zijn broek.

Het was de afbeelding op zijn t-shirt.

Ik riep hem, boog voor over en zette mijn bril op.

'Kom eens even, iemand zei iets over je shirt en dat het niet kan'.

Toen ik de afbeelding bekeken  had schoot ik in de lach en zei: 

'Moet uit of binnenste-buiten'.

'Valt het zo erg op?' vroeg hij.

Je geeft les aan klas 5, en je gaat ze leren breuken gelijknamig te maken toch?

Ja, dat was zo......

'Uit dus', concludeerde ik.

'Zo-wie-zo niet aan de orde in klas 5'.

Boven stond hij lachend in zijn hemd in de klas.
T-shirt uit en zijn net te dikke vest aan.

Geen kind had het in de gaten.

Maar zeg nou zelf........

.......dit leidt wel een beetje af tijdens de rekenles toch????

De Draadjes-deken.

In juli, vlak voor ik op vakantie ging blogde DRAADJES over haar huis.
Mijn oog viel meteen op de roze/rode deken die over haar bankje lag (en daarna over het slapende hondenbeest ervoor ;-))
Wat een oplossing voor al die net te dikke wol, zelf gesponnen en zelf geverfd met cochenille en meekrap.
En dus verzamelde ik alles wat ik aan roden, rozen  en aardetinten had en nam die mand mee naar Frankrijk. Daar ben ik ermee begonnen.

'De Draadjes-deken'.

En nu is'ie af.
En Hannah zeurt steeds dat ze 'm wil zien ;-).
Wanneer ik er over blog en dat ik 'm anders mee naar school moet nemen.
Maar dat bloggen.......ach ik weet niet......het lukt me momenteel niet zo goed.
Ik ben niet zo tevreden over foto's die ik maak.
Ben te druk op school, in mijn hoofd of met niks.
O ja en met handwerken natuurlijk.
En trouwens ook met niet-roken. Daar ben ik ook vrij druk mee.
Ik moet verschrikkelijk veel bedenken op het moment vind ik.


Dat eindeloze simpele breien of haken brengt mijn hoofd wat tot rust en dus maak ik kilometers.

Afijn.....om een lang verhaal kort te maken.....
Een roze-rode maandag:

Ik heb lange stroken gebreid, vier in totaal. Daarbij ben ik steeds begonnen met vijf recht en geëindigd met vijf recht....Dat zag ik bij Draadjes en het leek me makkelijk bij het aan elkaar zetten.

Het gehaakte randje tot slot. Daarvoor kocht ik wol bij Knitted Knots......dat kun je daar per gram doen en zelf op bolletjes wikkelen.

Strepen....veel eigen gesponnen wol, maar ook bolletjes van ooit eens gingen erin.

Hier is 'ie dan.....Ik ben er blij mee, maar moet nog een avondje draadjes wegwerken. Draadjes met een kleine ' d ' hè? Dank je wel Anja, voor je inspiratie.

De restanten gaan nu definitief op de post. Want Draadjes moet je weten, breit zich ook een slag in de rondte....en ook weer rood/roze.

Kijk maar HIER.

Heb jij nog rode of roze wol? Neem maar contact met haar op. Misschien kan ze nog wol  gebruiken.

En verder?

Ach, mist kan ook betoverend zijn. In je hoofd niet zo, maar op het land? Tjonge!!

De laatste cosmea pluk ik nu. Het staat niet lang meer, maar dahlia, zinnia's en afrikaantjes maken veel goed. Elke dag zijn er nog bloemen te plukken. 

Dat is fijn.

Een portie vro-ho-lijkeid # 2.

Mijn prachtige omslagdoek in wording,  neem ik mee naar school.

Dat doe ik vaker en zeker nu ik niet meer rook.

Mijn handen moeten wel wat te doen hebben.

De kinderen komen kijken wat ik aan het maken ben, vinden het ook bijna altijd mooi.

Maar ja........

het zijn natuurlijk vaak simpele dingen die ik dan meeneem.

Van die dingen waarmee ik kilometers maak.

Mijn dingetjes.....Dingetjes.......

Dekentjes dus. en omslagdoeken dus.

Deze omslagdoek is van een bijzondere categorie.
Het was een gift, een cadeau.
Nou ja....niet dit garen, maar wel dit merk.
Zo'n geweldig heerlijk zacht garentje: Manos Lace, een mengsel van alpaca, cashmere en zijde....
Zo'n garentje dat je moet krijgen.

De Noordzee-steek (South Bay), maar dan als rechte doek.

Zacht, licht en erg behaaglijk en waarmee je alleen kunt werken als je volkomen ZEN bent (of de kans bestaat dat je het wordt, al werkend)

Aaiend en strijkend over de doek zegt één kind:

'Juf, ik denk dat jij eerder verliefd wordt op een dekentje dan op een man'.

http://stinehoelgaard.blogspot.nl

En dat zou zomaar eens waar kunnen zijn.

Een portie vro-ho-lijkheid # 1.

Omdat er elke dag wel iets gebeurt waar ik om moet lachen.

Omdat het gezond voor me is om juist dàt te onthouden ( en niet al die andere dingen waar ik niet blij van werd die dag. God wat kan ik galbakken).

Met een foto erbij, waar ik  alweer blij van word, maar die niet noodzakelijkerwijs te maken hoeft te hebben met het bericht erbij.

Daarom.

Een nieuwe rubriek:  Een portie vro-ho-lijkheid.

Hoop dat het ook op jullie gezicht een glimlach brengt.

bron: Pinterest.

Maandag bleek dat een kind in de klas een lichte hersenschudding heeft.

En ja....het is hetzelfde kind dat in het voorjaar haar sleutelbeen brak.

Tjonge....wat een pech.

De kinderen in de klas willen weten hoe je een lichte hersenschudding herkent.

Ik vertel wat over hoofdpijn en kalm aan doen en de volgende vraag begrijpen jullie vast.

'Wat is dan een zware hersenschudding juf?'

Ach en dan komt het verhaal over niet meer weten wat er gebeurd is, over warrig zijn en misselijk ook.

Dus ik leg uit dat ik daarom altijd aan een kind vraag wat er gebeurd is, als hij of zij op het hoofd gevallen is. Ik vertel ook dat anderen er omheen dat dan altijd willen vertellen, maar dat ik het wil horen van het gevallen kind. Dat je zo een beetje kunt testen of er sprake is van een hersenschudding.

'Je kunt ook aan een kind vragen hoe het heet, of welke dag het is'.........besluit ik mijn verhaal.

Vandaag heeft Kees een bal tegen zijn hoofd gekregen in de pauze.

Hij zit in de klas met een doekje tegen zijn slaap en als ik binnenkom zit Maarten tegenover hem.

'Hoe heet je?' vraagt hij aan Kees.

Kees kijkt me even aan en denkt na. 'Piet' , zegt hij.

De kinderen beginnen te lachen, maar Maarten blijft ernstig.

'Wat is er gebeurd?' vraagt hij.

Kees blijft even stil..........alsof hij het niet meer weet.........maar zegt dan:

'Ik viel en maakte toen drie salto's'.

Maarten kijkt me aan en ik schud mijn hoofd.

'Bel 112 maar' zeg ik. 'dat ziet er slecht uit'.

Thor is zijn hamer kwijt.

Eigenlijk wilden we het toneelstuk aan het eind van de vierde klas spelen.....
maar toen was de zaal bezet.
En dus speelden we het gisteren.
's Morgens voor alle kinderen van school en 's avonds voor ouders en familie.
Een volle dag dus.

Het verhaal?
Thor, de dondergod heeft een hamer.
Die hamer maakt hem onoverwinnelijk.
En hij is hem kwijt.
Zonder die hamer zijn de Asen in Asgard niet  veilig.
Loki (oei, een god met reuzenbloed) heeft hem verkwanseld aan de reuzen.
Officieel weten de Asen dat niet, maar ze vermoeden het wel.
Loki staat bekend om zijn listen en streken....
Loki wil voor Thor op zoek gaan bij de reuzen en leent de valkenveren mantel van godin Freya.
Hij verleidt stormreus Thrym de hamer terug te geven.
Er moet toch iets zijn waar hij naar verlangt?
('Iets wat je altijd al wilde hebben?')
Thrym hoeft niet lang na te denken.
Freya, godin Freya......daar wil hij mee trouwen.

Met dat bericht gaat Loki terug naar de Asen.
Thor vindt het meteen een goed plan. De kwestie moet opgelost en desnoods moet Freya daarvoor maar trouwen met Thrym. Het is niet anders, die hamer moet terug.
Heimdal, Freya zelf en de andere Asen laten weten dat je dat niet van Freya kunt verwachten en Heimdal verzint dat Thor als Freya verkleed naar Thrym moet afreizen.....om de hamer terug te krijgen. Als hij zich voordoet als Freya, kan hij de hamer vast te pakken krijgen.
Thor moet zijn trots inslikken om zich als vrouw te verkleden, maar hij doet het.
Loki begeleidt hem als zijn bruidsmeisje.....
Samen eten  en drinken ze met Thrym, alvorens het bruiloftsfeest te gaan vieren. En o, wat moet Loki Thors slechte manieren, grove eetgewoontes en zuipgedrag goed zien te praten.
('Freya heeft in acht dagen niets gegeten, verliefd hè? Tot over haar oren')
Wanneer Thor uiteindelijk de hamer in handen heeft, vermorzelt hij alle reuzen en is de strijd gestreden. (o en dat was echt het leukste stuk. Veel getrommel en geschreeuw en dooie reuzen hangend over tafels en stoelen.)

Het was een hilarisch stuk volgens een meisje uit de derde klas en ik had het niet beter kunnen zeggen.
Dat neemt niet weg dat ik de laatste dagen flink moest mopperen om de puntjes op de  I te krijgen.
O, wat was het prachtig, wat hebben we gelachen en wat deden ze het goed.

Deze foto van Thor heeft Arnika gemaakt ('t is haar eigen zoon). Heb er even in geknipt Arnika........

wat een geweldig plaatje is dit!!

De valkenveren mantel was gemaakt door een oma....de hamer van Thor door een vader.

We hebben ze, samen met wat foto's, in de klas opgehangen.

Kunnen we nog even na

genieten.

Laat ons nog wat zomeren.

De liederen voor de herfsttijd heb ik uitgezocht.

Maar hey, deze week is het nog aan het zomeren.

Dat verwachtten we vorige week helemaal niet.

En dus is het een dubbel cadeau.

En dus zongen wij maandagmorgen nog uit volle borst:

'Zing, zing, het is zomer......'

En dus schilderden we 'A field full of poppies'.

Dat klinkt toch anders dan een 'Klaprozen-veld'.

Vanuit het goud- en citroengeel....(het warme zomerzonnetje) zet je deze schildering op.

In ronde streken.....

En daar ontstaan dan allerlei roden in.....in ronde streken.

Tot slot laat je hier en daar de poppies met dunne groene stengels de aarde raken.

En die aarde, die mag ook geschilderd.

Het voorbeeld van het bord (pfff, roef roef en hupsakee.....)

....en vervolgens is iedereen in verstilde zomerstemming.

\

Vandaag hebben we de hartjes nog even bijgekleurd met filia-krijt en nu hangen ze te stralen in de hal.

Nee, geen herfst nog......nog heel, heel even volop zomer.

En dus toog ik vanmiddag naar de sauna.

Da's fijn, nou zeg maar gerust HEERLIJK....een middag in de zon en af en toe wat zwemmen.

Ik lag half te doezelen in het zonnetje, hoorde vogels, kikkers, het roezemoezen van mensen....

Twee stemmen klonken steeds duidelijker boven al die soezelende geluiden uit.......

Een greep van de woorden die ik hoorde:

'Wat een straf hè? Hier liggen we dan. En iedereen maar werken om ons heen. Heeeeeerlijk.....'

'......nou ja, en eigenlijk kun je maar beter niets gaan markeren, want er is niemand die voor je zorgt.....'

.....En dan is het de bedoeling dat mensen om je heen voor je zorgen. Ik moet er niet aan denken zeg'......

'........en op een plein spelen lijkt onschuldig, maar mijn hemel er is gewoon te weinig toezicht voor kleuters.......'

'........waarom moeten wij ons overal in mengen? Noorwegen, Zweden en Denemarken blijven toch ook onpartijdig........'

WAAROM, denk ik dan, WAAROM ga je in vredesnaam naar de sauna?? 

Toen ik me omdraaide om te zien uit welke monden dit geblaat kwam keek ik in twee lachende ogen.

'Tjonge, wat een gekakel' zei de vrouw naast me. 'Ik kan me er maar niet voor afsluiten'. 

We lachten....

Ik dook nog maar eens even in het koude bad, mijn hoofd onder water.

Toen ik terugkwam bij mijn ligstoel, hoorde ik slechts kikkers en vogels. De kakelende dames waren vertrokken.

Ik zomerde nog wat.

(O ja, nog steeds zonder sigaretten ;-))