Ontmoeting en afscheid.

Twee kleinkinderen zijn er nu in huize Fruttelvreugd.

Eerst kwam daar die Floortje op een zomers hete dag ter wereld en toen kwam daar die Simeon,

zo midden in de Winter als maar mogelijk.

Neef en nicht ontmoetten elkaar de afgelopen week.

Neef, nog geheel en al in de zwaarte, liggend op zijn kussen.
Nicht, al wakker en klaar om met grijpgrage handjes haar neefje te verkennen..

Ach en ik ontmoet dat kleine mensenkind ook keer op keer en dat zijn bijzondere momenten.

Floor vierde feest in het bedje dat ik kocht voor  kleine logé's....

...en ze maakte dikke pret met haar papa.

En nu?

Nu is het Floortje met haar pap en mam verhuisd naar Portugal. 

Het was dus een welkom en een afscheidsweekend.

Da's niet erg, maar ook niet mis.

Gisteravond belde Olle.

Na een goede reis zijn ze aangekomen in Faia.

 Ik hoorde aan zijn stem de nieuwsgierigheid, de opwinding en de blijdschap. 

Hij stond in het donker tussen de olijfbomen.

 Het was een mooie avond vertelde hij en hij had zin om te beginnen met het grote werk daar op het Portugese land,

Dat van die nieuwsgierigheid, die opwinding en die blijdschap zei hij niet hoor.

Ik weet dat, ik hoorde het en zag hem voor me. 

De familie sliep al, maar hij kon de slaap niet vatten.

Het lijkt me heerlijk om zo jong te zijn en je hart te volgen.

Daar leer ik van.

Vroeger was er alleen maar telefoon.

Ik ben zo verschrikkelijk blij met alle media die er nu zijn.

Zo kan ik  de reis naar Portugal een beetje volgen. 

Zo zie ik ineens een foto van een afgeladen bus, met een blij kind tussen alle spullen.

 Dat is toch leuk.

Mijn conditie komt langzaam terug en ik denk al aan het boeken van een reisje.

Dit is een winter die me naar zonneschijn doet verlangen.

Warme zonnestralen op mijn huid......mmmmmmmm.