zaterdag 5 december 2015

Dat hart....en haar slag.






Het is vrijdag-avond. 
De operatie is achter de rug.
Dinsdagmiddag gebeurde het.
Ik ben geen held en ik vond het niet meevallen.
Een operatie waar je 'bij' bent.
Met een verpleegkundige naast mijn hoofd die vragen stelt als: 'En waar staat die school dan?'
Pffff, ik wilde er niet over praten......
Ik heb anderhalf uur mijn best gedaan om het gewoon te ondergaan. 
Dat lukte, maar je voelt dingen in je lijf die ik nooit eerder voelde.
Het is vreemd om in je lijf gerommel rond die hartstreek te voelen en in je schouder.
Gepor, gesjor.....gepraat......technische termen.......grapjes.....
Af en toe ontglipte me een oprecht : K*T.


De nacht in het ziekenhuis was goed. Ik kon me afsluiten van het geklets om me heen, had genoeg aan mezelf. 
Wat zijn er veel hartkwalen. Ik was één van de weinigen die verder helemaal geen medicijnen slikte. Dat kwam niet veel voor, hoorde ik.
Och jee, het kan zoveel erger.
Na het maken van een foto om te zien of de draden goed liggen en er geen klaplong aan het ontstaan is, mag je naar huis. 
Ik moet wennen aan de bult onder mijn sleutelbeen, het trekt en is pijnlijk, maar het is achter de rug. Het is gebeurd. En dat is goed, want het duurde bijna te lang.




Nu zijn we drie dagen verder en ik bracht alweer een tweede bezoek aan de Pacemaker-technicus.
Omdat ik gek werd van geklop van mijn hart in een tempo dat mij dus al tijden onbekend was.
Zodra ik begon te bewegen voelde ik een tikje, een ellendig tikje.
En ik bedacht me dat het ook een pacemakerdraad zou kunnen zijn, die los geraakt was (want dat is het risico die eerste zes weken) 
Dat was niet zo en het klopje is verholpen. Alweer pffff.....dat dat kan.
Langzamerhand wen ik er vast aan dat ik met draden en computers in de gaten kan worden gehouden.
Dat er in amplitudes wordt gesproken, in cijfers en waardes als het over mijn hart gaat.
Dat ik gevoelig ben voor alles wat er gezegd wordt. Dat ik het nodig heb om te horen dat het goed gaat,  dat het mooie waardes zijn, heldere uitleg te krijgen en nog eens en nog eens......
En terwijl ik me tracht over te geven aan de wetenschap, want wat is het knap dat ze het zo kunnen,
ontglipt mij soms een oprechte snik. Gewoon, omdat dat hart het niet meer vanzelf doet en omdat ik dat verdrietig vind. En ik moet altijd veel huilen als ik verdrietig ben. En in films ziet dat er vaak erg charmant uit, maar bij mij.....Pffffffffff......


Vanmiddag lag ik in de kussens op de bank en voelde ik me voor het eerst prettig. Mijn schouder rustte precies goed op het kussen, mijn hoofd lag heerlijk zacht. Ik kon al bijna weer een beetje op mijn zij liggen en het was behaaglijk warm onder mijn wollen dekentje. Het woord 'chillen', veelvuldig gebruikt door mijn kinderen welde in me op.






22 opmerkingen:

  1. Het begroot me allemaal zo voor je! En ik ken je niet eens!!! Het komt helemaal weer goed en dan chill je je suf ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sterkte gewenst. Je hart is gevoelsmatig zo veel meer dan alleen die pomp,die nu een hulpje heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach meis, ik moet een beetje lachen om je niet charmante huilen. Het plaatje van het t-shirt is erg leuk. Veel huilen is goed, je heel vervelend en ongemakkelijk voelen en veel geruststelling nodig hebben ook. Je hebt een trauma, niet het soort 'iemand heeft mij iets aangedaan' maar wel een trauma. Je lichaam heeft iets heftigs ondergaan en moet daarvan herstellen, en jij moet daar geestelijk ook mee in het reine komen. Neem je tijd daarvoor, dat komt vanzelf wel goed als je het maar niet wegdrukt.
    Ik moet bij je verhaal denken aan mijn zwangerschappen, ik was bepaald niet gerust. Had het praatje van de verloskundige om de zoveel tijd heel hard nodig om weer even vertrouwen te hebben dat het goed ging daarbinnen. Er zit iets vreemds in jouw lijf dat je hart op gang houdt, en jij moet daar zomaar even op leren vertrouwen, dat lijkt me niet mis. Laat je geruststellen als het nodig is, en snik maar een beetje tussendoor. Knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is niet niks, al dat gerommel aan je lijf en dan achterblijven met zo'n vreemd ding erin. En in dat ding moet je vertrouwen krijgen en dat zal wel even duren. Ik wens je de komende tijd heel veel chil-momenten toe, je hebt ze nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gerommel asn je lijf, gepruts bij je hart, dat is toch echt niet niks! Maar ik hoop dat er nu een stijgende lijn is ingezet en jij je weer helemaal top zal voelen. *knuffel* en liefs, Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh ik vind dat je het heel goed doet zo je het omschrijft valt heus niet mee als je lijf anders doet dan je wil ,maar wwet zeker dat het weer goed komt met je stap voor stap en straks krijg je vast weer heel veel energie,sterkte ermee

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lekker chillen :) Sterkte met het opknappen. Lijkt me heel erg vreemd, dat juist je hart een beetje moet worden aangeslingerd. Ik hoop dat je gauw goed kan leven met dat ding in je lijf.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat omschrijf je het mooi/grappig en ook zo 'voelbaar' en herkenbaar. Moed houden hoor,het nare gevoel verdwijnt vanzelf en het vertrouwen in je eigen lichaam komt dan ook stukje bij beetje weer terug.Het heeft alleen tijd nodig! Snif maar lekker hoor,het moet eruit.Beterschap en groet.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Oh Madelief, ik kan het me allemaal zo goed voorstellen. Dat je die bevestiging nodig hebt,dat je moet huilen en ook dat er al momenten zijn waarop alles goed is.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. wat fijn dat deze stap nu achter de rug is maar ik kan mij je onmacht voorstellen hoor. En dat je erbij was tijdens de operatie lijkt mij ook niets, dat gezever aan je hoofd, hoe goed bedoeld ook, een fijn muziekje was prettiger geweest. En nu is het accepteren en dat kost tijd en geduld en huilbuien maar het gaat goed komen, weet ik zeker...veel beterschapliefs

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Vreemd, lijkt me dat, zo'n mechaniekje in je, die het hart een handje helpt. Maar wát een techniek!
    En wat moest je toch maar even sterk zijn, toen je de operatie bij bewustzijn moest beleven.
    Maar het is gelukkig achter de rug, en ik wens je een goed herstel toe. Je gaat vast wel wennen aan je apparaatje.
    Hartelijke groet, Zem.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Bijzondere vorm van her-balanceren lijkt mij... van dat hart van jou en dit nieuwe ritme! En dat vraagt veel tijd en energie en geeft veel emoties. Geeft niks hoor, hoort er allemaal bij, laat je tranen maar komen, zolang dat nodig is. Daar wordt je beter van ;)
    Dikke en hartelijke knuffel, lieve Madelief!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ach lieve Madelief wat kan ik me goed voorstellen hoe jij je voelde en nog voelt.
    Dat hart....het belangrijkste orgaan in je lichaam dat plotseling kuren krijgt en hulp nodig heeft. De schrik en angst van dat gerommel in je lijf en daarna alle onzekerheid.
    Ik heb zo'n bij zijn operatie ook meegemaakt maar dat was enkel aan de achilles. Ik heb die op destijds op mijn blog ook beschreven omdat ik het ook kwijt moest. Maar dat was niets in vergelijking met jouw hartje.
    Geef jezelf nu maar heel veel tijd om weer vertrouwen in dat hartje te krijgen en ik hoop dat je dat gevoel van.....nu lig ik helemaal lekker en kan heerlijk chillen......vaak hebt.
    Sterkte en een heel lieve groet, Martine

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Door alle drukte thuis heb ik deze blogpost toch nog gemist. Goed dat alles achter de rug is en fijn dat het nu helemaal goed komt ook al is het best wennen aan die pacemaker. Tijd geeft nog meer rust en...vertrouwen. Neem die rustig die tijd ...en dat emotionele kan alleen maar opluchten! In ieder geval wens ik je een vlot herstel...
    Lieve groetjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat fijn dat het klaar is en ja om over je hart te praten in getallen en technische details lijkt me vreemd. Lekker chillen nu!
    Mijn kinderen bonden het kastje bij onze buurman altijd reuze interessant en stoer. Regelmatig vroegen ze of ze het kastje nog even mochten zien en voelen of hij dan ook nog even dat stoere verhaal wil vertellen hoe hij er a as n komt. Ademloos kunnen mijn kinderen en ook de andere buurtkinderen hier naar luisteren.
    Heb vertrouwen, het komt echt goed. (Oooo ik klink nu echt als een.....)

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat fijn dat je operatie achter de rug is. Kan me heel goed voorstellen dat je veel tijd nodig hebt om van alles bij te komen. Doe rustig aan, dan krijgt je lijf, en je hoofd, tijd om alles te verwerken.
    Over dat huilen, mijn man zegt altijd ( ik kan soms ook lekker huilen als er iets gebeurt) : het moet eruit!! En dat is waar.
    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Jouw snikken kan ik mij zooo goed voorstellen...er komt zoveel op je af..dat heeft tijd nodig. En inderdaad..het is zo knap wat ze kunnen...dat is de andere kant van al dat gecontroleer en al die cijfers en waardes. Goed dat je dat ook kunt zien. En dan precies in de adventstijd hé...andere jaren was je volop bezig in je klas en nu....pas op de plaats...naar binnen...naar jezelf. Ik las laatst: Vertrouw erop dat het leven voor jou altijd perfect is...perfect hoeft niet leuk te zijn...maar precies zoals het in dit moment voor jou goed is hier op aarde. Om die leerzame situaties te ontmoeten zoals jij als ziel in dit leven wenste. Al blijven dingen heel moeilijk...het steunt mij wel. Heel veel liefs Carin en ik denk aan je!!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Oh wat fijn dat het iig achter de rug is. De onzekerheid kan ik me zo goed voorstellen, het vertrouwen in je eigen lijf kwijt. Neem je tijd, het vertouwen ga je vast terug vinden. Heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen